تبیان، دستیار زندگی
26 بهمن ماه یادآور شهادت «شهید حسین شیوخی» است که تمام منش زندگی اش از عشق به رزمندگان و شهادت حکایت می کند.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

نصیب من هم شد

26 بهمن ماه یادآور شهادت «شهید حسین شیوخی» است که تمام منش زندگی اش از عشق به رزمندگان و شهادت حکایت می کند.

بخش فرهنگ پایداری تبیان
شهید حسین شیوخی

نوجوان انقلابی

شهید حسین شیوخی، سال ۱۳۴۴ ش در شهرستان ماهشهر چشم به جهان هستی گشود و بعد از طی مراحل کودکی، کوی و برزن و سنگفرش خیابان های شهر، میزبان قدوم مبارک نوجوانی از سلاله شهیدان شد، نوجوانی که قامت دلربای او و رفتار و کردارش یادآور خوبان بود. وی از سن دوازده سالگی فعالیت های مذهبی و انقلابی خویش را با حضور در مساجد حضرت محمد (ص) زادگاهش، ماهشهر آغاز کرد و با اوج گرفتن تظاهرات مردمی علیه رژیم منحوس و طاغوتی پهلوی، همانند سایر دوستان خود به دریای خروشان امت اسلامی پیوست و با پخش اعلامیه های حضرت امام خمینی (ره) و نوشتن شعارهای حماسی و انقلابی بر درودیوار شهر، در این حرکت عظیم و عاشورائی نقش بسزایی ایفاء کرد.

جهادگر غیور

به دنبال پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی، حسین به خیل جهادگران غیور جهاد سازندگی پیوسته و به امدادرسانی به روستاهای محروم دیار خویش همت گماشت و خدمات ارزشمندی در این خصوص انجام داد.
آغاز جنگ تحمیلی هشت ساله رژیم بعثی عراق به سرکردگی استکبار جهان خوار علیه نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران، عرصه دیگری برای خدمت رسانی بود که این جوان غیرتمند و انقلابی، حضور در جبهه و شهادت را بر درس و مدرسه ترجیح داد و لباس رزم علیه کفار و ملحدین را آگاهانه به تن کرد.

عاشق رزمندگان

هرگاه یکی از هم رزمان یا همشهری هایش شهید می شد، با آهی معنادار می گفت: «ای کاش شهادت نصیب من نیز می شد.»

حسین آن چنان وظیفه شناس و عاشق جبهه ها و جمع باصفای رزمندگان بود که دیگر بیش تر عمر شریف خود را در جبهه می گذراند و کم تر به خانواده سر می زد. دراین باره پدر بزرگوار شهید نقل می کند: «وقتی حسین به مرخصی می آمد، هنوز مرخصی هایش تمام نشده به منطقه برمی گشت و در پاسخ ما که خواستار ماندن بیش تر ایشان در نزد خود بودیم، می گفت: پدرجان! بچه ها در جبهه تنها هستند و باید به آن ها بپیوندم.» و این عشق به رزمندگان در سیره عملی این شهید والامقام تا حدی نمایان گشت که مادر شهید می گوید: «هرگاه پسرم مبلغی را دریافت می کرد، آن را صرف تهیه لباس برای رزمنده ها می کرد.»

نصیب من هم بشود

شهید حسین شیوخی از وارثان عاشورائیان تاریخ و لبیک گویان حسین زمان خویش بود، او عاشق جهاد و شهادت درراه خدا بود و هرگاه یکی از هم رزمان یا همشهری هایش شهید می شد، با آهی معنادار می گفت: «ای کاش شهادت نصیب من نیز می شد.»
درباره نحوه عروج ملکوتی اش، برادر شهید نقل می کند: حسین عاشق جبهه بود و از گروه فدائیان اسلام به جبهه اعزام شد. مدت زیادی بود که از او هیچ گونه اطلاعی نداشتیم و به همین خاطر او را پیداکرده و به اجبار و خواهش، به گردان شهدای ماهشهر منتقل کردیم. من و حسین تأمین گشتی بودیم و در عملیات کربلای ۸ وظیفه دفاع از بچه ها در مقابل حملات هوایی دشمن را به عهده داشتیم، در حین عملیات، فرمانده گردان مرا به زور به عقب برگرداند اما حسین که فرمانده شناور (قایق) بود در آن عملیات بعد از مجاهدت و ازخودگذشتگی بسیار در تاریخ بیست و ششم بهمن ماه سال ۱۳۶۴ هجری شمسی در رودخانه اروند براثر انفجار قایق به شهادت رسید و به آرزوی دیرینه خود که می گفت: «ای کاش شهادت نصیب من هم می شد.» رسید و در جوار رحمت الهی به تنعم از نعمات ربانی مقام و منزلت یافت.

ویژگی بارز

از ویژگی های بارز این شهید رئوف و دوستدار و عاشق رزمندگان، خوش رویی و خوش خلقی با مردم و احترام بسیار زیاد به پدر و مادر و نیز دستگیری از افراد بی بضاعت و مستمند بود که می تواند الگویی برای همه جوانان بسیجی و انقلابی باشد. حسین شیوخی به هنگام شهادت، تنها بیست سال سن داشت.


منبع: وب سایت راسخون