به منِ دهاتی و شهرستانی نخندید!

برخی با درک و شعورترند و برخی نیز دائما به آدم برچسب " شهرستانی" می زنند...

از جوک های شبکه مجازی و چاشنی طنز برخی رسانه ها گرفته تا دورهمی های فامیلی و دوستانه و یا حتی محل کار، همه یک چیز را نشانه گرفته اند؛ زیر سوال بردن شأن انسانی و اینکه اهل کدام دیار باشی.

تمسخری که باب خنده شده است

همیشه در قالب طنز می خندیم و می خندیم و می خندیم ، اما چه خوب می شد که لطیفه ها در عین شادی آور بودن ، مفید باشند نه اینکه نشانه بروند به سوی لهجه و قومیتی و به ناحق، صفت مذمومی را به آنان نسبت دهند. اینگونه جوک ها بیشتر یک ویژگی بد را در شهری برجسته می کنند و تا جایی پیش می روند که برخی دیگر دوست ندارند بگویند که اصلیتشان به کجا می رسد.جوک هایی که می توانند به جای خصلت های منفی تنبلی، خساست، خودستایی ، رشادت ها ، دلاوری ها و دیگر نکات برجسته و مثبت آن منطقه یا شهر را وصف کنند.

تاراج فرهنگ و شخصیت

توهینی آشکار نسبت به قومیت ها در لفافه طنز می تواند باعث ایجاد تنش و کینه بین قومیت ها شود و فرهنگ آنان را به تاراج ببرد . اما متاسفانه پافشاری بعضی از روشنفکران برای پرهیز از این جوک ها افاقه ای نکرد و کم کم این جوک های   توهین آمیز در بین مردم جایگاه خود را به خوبی پیدا کرد و به یک باور تبدیل شد، با این توجیهات که قصد توهین کردن را نداریم و صرف خندیدن است ، باوری که اعتقاد بسیاری از مردم جامعه را به بازی می گیرد.
و این جریان با شیبی خاص سوژه های خود را تغییر داد و از قومیت ها عبور کرد و اشخاص را نشانه گرفت.
در نتیجه این عادی سازی از تمسخر قومیت ها به تمسخر شخصیت های بزرگ انقلاب اسلامی ایران از جمله دکتر علی شریعتی رسید .

از اتاق فکر برای توهین تا تبعیت کورکورانه

این رفتارها که موجب جریحه دار شدن مقدسات ارزشی ما و سرمایه های ملی ما   می شوند، به نظر می رسد اهداف خاصی از جمله گشودن باب توهین به شخصیت ها و اختلاف افکنی را دنبال می کند نمی توان تصور کرد این اقدام که از طریق فضای مجازی به آسانی فراگیر شده است بدون سازماندهی باشد و به همین دلیل جامعه شناسان این جریان را کاملاً حساب شده می بینند.
برخی کارشناسان معتقدند بسیار عجیب و مشکوک است که بدون هیچ بهانه ای چنین موجی شکل گرفته و به سرعت صدها نوشته با ادبیات و چارچوبی مشابه و در فضاهایی مشخص نسبت به سوژه هایی خاص منتشر شود.
با این اوصاف بدون شک اقدام مدیریت شده ای یا اتاق فکری در لایه اول این توهین ها وجود داشته و به واسطه نوع شکل گیری و کیفیت گسترش از طریق فضای مجازی در دسترس در لایه های بعدی شاهد حرکات کور توسط کاربران فضای مجازی هستیم.
این توصیه بجایی است که هر چیز رایج را نباید کورکورانه پذیرفت و از آن پیروی کرد که اگر اینطور بود هیچگاه این قبیل جوک ها به تمام مخاطبین فرستاده و به اشتراک گذاشته نمی شد.
اما متاسفانه این ضد فرهنگ تا اندازه ای در جامعه رواج پیدا کرده است که قانع کردن افراد بر نادرست بودن این رفتار بسیار دشوار است.

تاثیرات آتشین جوک های تخریبی

این نشانه گیری شخصیتی و قومیتی علاوه بر شکستن قبح احترام نسبت به شخصیت ها ، بدون دلیل قابل قبولی احساسی ناروا نسبت به افراد و قومیت های ایجاد می کند که در عدم پذیرش نصیحت ها و صحبت های حکیمانه تاثیر گذار است.
می دانیم که گروههایی تندرو خواهان جدایی و تجزیه کشور هستند و این جوکها و لطیفه ها که برخی هم میهنان ناآگاه به آنها میخندند و آنها را تعریف میکنند وسیله ای است برای رسیدن به اهداف آن گروهها .
این لطیفه ها اغلب درباره اقوامی به کار می روند که در طول تاریخ کشورمان بیشترین  تاثیر گذاری را  داشته اند  و رشادت ها ، شجاعت ها و دلاوریهای  مردمانشان زمینه ساز شکل گیری تغییرات بس مهم و در خور توجهی در تاریخ گشته که امروز سایر فرهنگ ها و قومیت های ایرانی در زیر یک چتر از موهبت آن بهره مند هستند.
اگر می خواهیم همه با هم بمانیم باید زبان فرهنگیمان را تمیز کنیم باید صلح را به زبانمان ، خانواده هایمان ، اجتماعاتمان و در آخر به سبک زندگی ایرانیمان برگردانیم ، دهه ها ست که این جوک ها موجب دشمنی اجتماعی شده است که احترام، اعتماد ، مهربانی و روابط را ویران کرده است.

همه جای ایران سرای من است

مشکل دقیقا همین جاست که بعضی از ما فراموش می کنیم که اهالی شهرهای دیگر کشورمان در کشاکش تاریخ و دفاع از مرزها و ارزش هایمان به چه میزان حق بر گردنمان دارند و به جای گسترش عبارات تمسخر آمیز درباره ی یکدیگر میبایست در هر کجای زندگیمان قدردان هم باشیم.
هادی جعفر بای، محقق و آسیب شناس اجتماعی در این باره می گوید: ساختن جوک باید درست صورت گیرد تا جایی که به وحدت ملی و همبستگی اجتماعی آسیب وارد نکند و اتحاد و انسجام میان تمامی آحاد و قومیت ها را تضعیف نکند.

آذین 33 ساله، لهجه را جزو لاینفک هر شهری می داند و می گوید: بیان لطیفه با لهجه زیباتر می شود اما نباید آن گویش و لهجه را به تمسخر گرفت چون آن لهجه جزو نمادها و مشخصه های بارز یک شهر است.

سودابه 56 ساله می گوید: نباید به هیچ قومیتی اهانت کرد اما متأسفانه امروزه این موضوع حتی در گفت و گوهای روزمره گروهی از جامعه، تبدیل به یک عادت شده است.

قاسم 56 ساله، با اشاره به اینکه به هیچوجه نباید لهجه ها را دست انداخت، می گوید: هر شهری فرهنگ، لهجه و آداب و رسوم خودش را دارد گرچه گاهی اوقات پیش می آید که ممکن است برخی از ما، بدون غرض و به علت عادت و نهادینه کردن صفتی در شهری آن را بازگو کنیم که این نیز اشتباه بزرگی است.

چرا تمسخر قومیت ها دست به دست میان برخی جوانان می چرخد ؟

متأسفانه در برخی موارد، شرایط و موقعیت ها کار به جایی می رسد که دختران و پسران تحصیل کرده نیز برای خنداندن یکدیگر جوک هایی را منتشر می کنند که بیشتر جنبه انسانی را خدشه دار می کند و در برخی موقعیت ها ریشه های و اهلیت و شهر دوستان و همکلاسی های یکدیگر را به سخره می گیرند.
نگین، 27 ساله می گوید: در محل کار من، همه افراد، تحصیلکرده هستند اما متأسفانه تا فردی اشتباهی مرتکب می شود و یا مطلبی را دیر متوجه می شود و یا حتی عصبانی می شود بلافاصله وی را به قومیتی نسبت می دهند و  می خندند و این مساله برای یک جمع تحصیل کرده که باید رفتارش با دیگران متفاوت باشد، جای تأسف دارد.

*من و تو ایرانی هستیم فقط همین

همواره باید بدانیم همین لرها، کردها، اصفهانی ها، ترک ها، تهرانی ها، شمالی ها، جنوبی ها و ... بودند که برای دفاع این مرز و بوم از خود گذشتند تا من و تو نیک نام، سربلند و پرافتخار بمانیم. همین قومیت ها بودند که دوباره ایران را ساختند و پرچمش را با هم قدرتمندانه به اهتزار درآوردند. ما همه با هم ایرانی هستیم، فقط همین...