بی مسئولیتی، طلاق عاطفی، سرزنش اطرافیان، کمبود مهارت های زندگی و اعتیاد از مسائل عمده ای است که این روزها زندگی جوانان را با چالش رو به رو کرده ؛ مشکلاتی که تحکیم خانواده را نشانه رفته و سبب شده 50 درصد ازدواج ها در پنج سال اول زندگی مشترک به طلاق ختم شود.

اما ریشه این معضلات اجتماعی در بحرانی عظیم به نام بیكاری نهفته است. بیكاری كه امروز در اكثر خانواده های ایرانی بیش از یك نفر را دچار خود ساخته و راهی برای نجات از آن نیست. براساس آخرین آماری كه در سال 92 منتشر شده تعداد بیكاران در ایران نزدیك به سه میلیون نفر برآورد شده اند، اما آمار واقعی و آنچه از شواهد جامعه برمی آید چیزی فراتر از چهار تا پنج میلیون بیكار می باشد!.

جدای از آن امروز جامعه ما با پدیده به نام جوانان «بی شام»(جوانان بی شغل، بی آموزش، بی مهارت) مواجه است كه خطر آن همچون بمبی ساعتی است كه هرلحظه به زمان انفجارش نزدیك تر می شویم. براساس آمارهای موجود در سال 94 بیش از هفت میلیون جوان بی شام(بی شغل، بی آموزش، بی مهارت) در كشور وجود دارد كه هر روز بر تعداد آنها افزوده می شود.

علاوه بر ركود اقتصادی و كاهش فرصت های شغلی كه طی یك دهه اخیر گریبان گیر جامعه شده؛ باید به عدم آموزش و مهارت های لازم به جوانان اشاره داشت. بی برنامه بودن نظام آموزشی برای تطبیق نیازهای كشور و عدم تربیت نیروهای انسانی متخصص، سبب شده تا جوانان صرفاً به گرفتن مدارك دانشگاهی در هر رشته ای بسنده كنند و پس از فارغ التحصیلی در زمره بیكاران تحصیل كرده قرار گیرند. این روند بیكاری مزمن هرسال با فارغ التحصیلی بیش از دومیلیون جوان دانشجو درحال گسترش یافتن است و اگر امروز فكری به حال آن نكنیم، علاوه بر معضل بیكاری با بحرانی شدیدتر به نام« فقر» نیز مواجه خواهیم شد.

فقر بیش از سایر متغیرهای اقتصادی دارای ابعاد اجتماعی هستند. معمولاً فقرا را در میان بیکاران، سالمندان، بی سرپرستان، معلولان و... جست وجو می کنند اما واقعیت آن است که امروز بخش مهمی از فقرا در میان شاغلان و بیكاران هستند که معمولاً کمترین توجه به آنها صورت گرفته و در برنامه های اقتصادی و رفاهی كشور نادیده گرفته می شوند.

فقر آفتی اجتماعی است كه ابتدا به سراغ بیكاران می رود و سپس موج آن شاغلان را نیز دربر می گیرد. بیكاری خود معضلی اجتماعی است، اما فقر طوفانی است كه با خود موجی از گرفتاری ها و چالش های اجتماعی همچون اعتیاد، طلاق، فحشا، بزهكاری و آفت های فراوان دیگری را به همراه می آورد.

اما هنوز امیدها برای بهبود وضعیت اقتصادی زنده است و مردم چشم امید به دستاوردهای دیپلماسی سیاسی و اقتصادی دولت بسته اند تا بلكه ركود و رخوت از اقتصاد كشور برداشته شود و شاهد رونق كارخانه ها، واحدهای تولیدی، افزایش كسب و كار و اشتغال های وابسته باشیم.

اگر تاثیرات برجام آنچنان كه دولتمردان بیان می كنند شگرف و متناسب با وضعیت اقتصادی كشور باشد باید به ضعف های مهارتی نیروی انسانی خود توجه داشته باشیم.

رونق اقتصاد مستلزم نیروی كار ماهر و متخصص است تا در عرصه های مختلف موجب كسب دستاوردهای ارزشمند در حیطه های مختلف گردند، اما هفت میلیون جوان "بی شام" و خیل گسترده بیكاران كه در مرز فقر سیر می كنند، چگونه موجبات رونق را فراهم خواهند كرد.

این معضل اگرچه بزرگ است اما بی توجهی و بی مسئولیتی نسبت به آن خطایی به مراتب بزرگ تر است. اگر دولت به عنوان متصدی امورات اجرایی كشور راه حلی ریشه ای برای این بحران بیكاری نیندیشد، قطعا با انفجار بمب بیكاری هزینه های به مراتب سنگین تر و تاوان به بزرگی از دست رفتن نیروی جوان جامعه بر كشور تحمیل خواهد شد.

راه حل مطالعه و برنامه ریزی از مراحل ابتدایی تربیت آموزشی جوانان می باشد و لازمه آن تخصیص بودجه كافی برای تحقق چشم اندازهای در نظرگرفته می باشد. درغیر این صورت هرچه بودجه نصف و نیمه برای اشتغال اختصاص دهیم همچون مسكنی است كه برای درمان درد سرطان بیكاری به جامعه تزریق می كنیم و نتیجه كافی دربر نخواهد داشت.