تبیان، دستیار زندگی
فوتبال المپیکی نشد، والیبال در انتظار است و هندبال و بسکتبال همه امیدشان به رقابت های گزینشی است. بازی هایی که نمی شود امیدی برای این تیم ها تصور کرد، اما فدراسیون های آنها با از دست دادن زمان و فرصت های مناسب قبلی همچنان از برنامه ریزی های چند ماه آینده
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

تیم های المپیکی ما کجا می بازند؟

فوتبال المپیکی نشد، والیبال در انتظار است و هندبال و بسکتبال همه امیدشان به رقابت های گزینشی است. بازی هایی که نمی شود امیدی برای این تیم ها تصور کرد، اما فدراسیون های آنها با از دست دادن زمان و فرصت های مناسب قبلی همچنان از برنامه ریزی های چند ماه آینده برای المپیکی شدن خبر می دهند.

بخش ورزشی تبیان
هندبال

تصویر تیم های المپیکی ما کجا می بازند؟

اکنون غیر از فوتبال که نسخه اش جمعه پیش پیچیده شد سه ورزش گروهی دیگر با بیم و امیدهای متفاوت پشت دروازه ریودوژانیرو قرار دارند، اما چرا در ورزش ایران کار به اینجا می رسد و هر بار این نوع برنامه ریزی تکرار شده است که برای المپیکی شدن فقط باید چند ماه مانده به این رویداد ورزشی بزرگ به فکر آن افتاد و سال ها و ماه های گذشته را رها کرد. جالب تر این که موقع شکست ها تازه یاد روزهای از دست رفته زنده می شود و مثل دوره های قبلی هنگام ناکامی همگان حسرت کارهای نکرده را در گذشته می خورند.
بر سر همین تیم فوتبال امید و مربیانی که زیر بار نمی رفتند تا هدایت آن را قبول کنند چه آمد؟ دعوای وزارت ورزش و جوانان با فدراسیون فوتبال چه شد و نقش کمیته ملی المپیک در این ارتباط چیست؟ اصولا کمیته ملی المپیک که نقش زیادی در راه المپیکی شدن رشته های ورزشی دارد در این چند سال چه کرده است و چگونه باید کارکرد یکی از سازمان های مهم ورزش ایران را نظارت و ارزیابی کرد؟
شکست ها و ناکامی های ورزش های گروهی با تیم امید ادامه یافت، اما هنوز لایه های سنتی پنهانی وجود دارد که در پس پرده این شکست ها جا خالی می کنند و نشانی اشتباه به مردم می دهند. لایه های علم گریز تمامیت خواه در فدراسیون های ورزشی که با حمایت های متولیان هر دوره شکست های ورزش ایران را تکرار می کنند. شاید از هندبال نباید زیاد خرده گرفت، اما بسکتبال با المپیکی شدن در 2008 پکن دو بار دیگر از بخت های حضور در المپیک لندن و ریو بود یا تیم فوتبال امید که می توانست بر حسرت 40 ساله پایان دهد. درست است که این تیم ها فرصت هایی را از دست دادند که شاید جبران نشود، اما دیگر زمان آن رسیده لایه های پنهان ناکامی های ورزش شناسایی شوند.

بسکتبال و ناکامی دوباره

روزی که بسکتبال با سهل انگاری ها و بازگشت رو به عقب دوباره بخت المپیکی شدن را از دست داده بود کسی نپرسید و اگر پرسید پاسخی نشنید که چرا هفت ماه وقت این ورزش برای برپایی مجمع انتخابات گرفته شد؟
تیم ملی بسکتبال در رقابت های 2011 جام ملت های آسیا هم بخت صعود به المپیک لندن را براحتی از دست داده بود و این بار با از دست دادن این فرصت در رقابت های جام ملت های 2015 آسیا، به فکر گرفتن ورودی المپیک در مسابقه هایی است که به میزبانی فیلیپین، ایتالیا و صربستان برگزار می شود و در هر کدام از سه گروه بازی ها، تیم های قدرتمند قاره های دیگر حضور دارند.

نگاهی به اوضاع تیم ملی بسکتبال نشان می دهد در این سال ها حرکت و اجرای بسیاری از رویدادهای داخلی و بین المللی مناسب و اصولی نبوده و این ورزش گرفتار مشکلات زیادی است که تعلل وزارت ورزش و جوانان در برگزاری انتخابات آن در بهار امسال و پیامدهای بعدی این ورزش بر گره های مدیریتی افزود و کمیته ملی المپیک هم نتوانست گام مثبتی در راه المپیکی شدن این ورزش بردارد تا بسکتبال برای دومین بار از موقعیت داشتن نسل طلایی و رسیدن به المپیک ریو در پایان جام ملت های آسیا بی بهره بماند.

چرا هندبال ناامید شد؟

نگاهی به نتایج هندبال ایران در رقابت های انتخابی المپیک و مسابقه های قهرمانی آسیا از مشکلات مشابه یا تازه تری به نسبت بسکتبال خبر می دهد که باز هم پای وزارت ورزش و جوانان و کمیته ملی المپیک در میان است.
متولی اصلی ورزش ایران انتخابات هندبال را نیز با تاخیر انجام داد. هر چقدر هم گفته شود اداره فدراسیون ها با سرپرست خللی در اجرای برنامه های فدراسیون به وجود نمی آورد، اما در نهایت فدراسیون با سرپرست یعنی برنامه ریزی یا اجرای برنامه به صورت ناپایدار و مقطعی در حالی که مسابقه های جهانی و المپیک اهداف بلندمدت می طلبد. بنابراین مدیریت ها در ورزش ایران به موازات توانمندی ها و ظرفیت های موجود ورزش ها در حرکت نیست. ناهمگونی و گاه اختلاف نظرهای زیادی در ارتباط با نحوه و چیدمان افراد حتی برنامه ریزی برای فدراسیون ها وجود دارد که در وهله نخست وزارت ورزش و جوانان به همراه کمیته ملی المپیک باید در مقابل بسیاری از نارسایی های ورزش بویژه تیم هایی که شانس مسابقه های جهانی و المپیک هستند، پاسخگو باشند.
بعد از تاخیر در برپایی مجمع انتخابات فدراسیون هندبال که بیشتر به منظور گرفتن مجوز از کمیسیون دولت برای منع محدودیت بازنشستگی رئیس کنونی انجام شد هندبال ایران به طور موقت سر و سامان گرفت. ابوالحسن مهدوی در بین اهالی این ورزش هم جایگاه ویژه ای دارد، اما در فاصله رقابت های انتخابی المپیک تا قهرمانی آسیا اتفاقاتی افتاد که نوک انتقادها را به سمت رئیس نشانه رفت. حاشیه های هندبال به اندازه ای زیاد شد که تیم ملی بدون شناخت از موقعیت خود به نسبت رقبای آسیایی و از همه مهم تر بدون شناخت موقعیتی که از بازی های آسیا و صعود به عرصه جهانی نصیبش می شود، گام در کارزار بحرین میزبان رقابت ها گذاشت. تیم ملی هندبال دو ماه پیش از این رقابت ها با تمام قوا در بازی های انتخابی المپیک بعد از قطر چند ملیتی در جایگاه دوم ایستاد، اما در این فاصله چه بر سر این ورزش آمد و اکنون با شرایطی که تیم ملی هندبال با پنجمی آسیا دارد چگونه می توان به صعود این تیم از رقابت های گزینشی المپیک، جایی که بهترین تیم های هندبال دنیا قرار دارند، امید بست؟

جنگ قدرت در فوتبال

فوتبالیست های امید ایران با ناکامی در رقابت های زیر بیست و سه ساله های آسیا به ایران بازگشتند. معنای دیگر این خبر این است که حسرت المپیک برای فوتبال ایران 44 ساله شد و آن طور که در خبرها خواندیم از المپیک 2020، فوتسال جایگزین فوتبال می شود و پیشینه حضور فوتبال ایران به همان المپیک 1976 مونترال بازمی گردد و همین تاریخ ابدی می شود.
ردپای وزارت ورزش و جوانان را می شود در شکل، حرکت و جهت دهی این تیم هم پیدا کرد و البته کمیته ملی المپیک نیز به حرکت آرام و بی صدای خود ادامه داد تا متولیان اصلی ورزش ایران در سال منتهی به المپیک با ناکامی تیم های بسکتبال، هندبال و فوتبال هت تریک کنند. ناکامی برای امیدهای فوتبال زمانی روی داد که وزارت ورزش و جوانان به اتفاق فدراسیون فوتبال کماکان سرگرم نمایش و ابراز قدرت در مجمع آینده فدراسیون هستند.
مشکلات ساختاری و مدیریتی فوتبال با جنگ قدرت وزارت ورزش و جوانان برای گرفتن صندلی ریاست از رئیس کنونی، بازی پنهان و خارج از میدان این روزهای فوتبال ایران است که در بررسی ارزیابی نتایج تیم امید و پیش از بازگوکردن استراتژی های اشتباه و بحث های فنی در این زمینه باید به بررسی ساختار پیچیده مدیریتی در فوتبال و ورزش ایران پرداخت.

لایه پنهان

تیم امید به ژاپن باخت و به المپیک نرسید. بازی های گزینشی برای هندبال و بسکتبال سخت است زیرا بسکتبال باید در یکی از گروه های سه گانه انتخابی المپیک با بهترین های قاره ها بازی کند و هندبال با شرایط کنونی و کسب سهمیه جهانی به عنوان تیم پنجم آسیا شرایط نامطلوبی دارد. در پس ناکامی های ورزش، اما «بی برنامگی» از لایه های پنهان فدراسیون هاست که مسوولانش هر بار به نوعی از اتفاقات همین طور از زیر بار مسئولیت ها در ورزش ایران شانه خالی می کنند. زمان آن رسیده این لایه ها را آشکار کرد و برای رویدادهای جهانی و المپیک با برنامه ریزی دقیق تری در فدراسیون ها به میدان رفت.


منبع: جام جم