تندروهای مجلس دهم!

سیمان، تهمت و یکشنبه های سیاه سر خط هایی از تندروی های مجلس نهم هستند که اکثریتی اصولگرا بر آن حاکم است...

1- اعتصاب، تحصن، تغییر قانون مطبوعات و نامه جام زهر اینها همه محصولی مجلسی به نام ششم است. بعد از مجلس پنجم  و با روی کار آمدن دولت هفتم شاهد افراط گرای هایی از طیف تندرو جناح اصلاح طلب در مجلس ششم بودیم. افراط گرایی هایی که آمیخته با موج اکثریتی از این مجلس و  مغایر با اصول نظام و راه بنیانگذار انقلاب بود. رهبر انقلاب در طول این سالیان در بزنگاه هایی به این مجلس اشاره داشتند از جمله فرمودند: " شرایطی که قبل از پدید آمدن این مجلس به وسیله بعضی اشخاصی که از روی غفلت، کارهایی انجام می دادند به وجود آمده بود - رفتن به سمت تحریم انتخابات، رفتن به سمت استعفای نمایندگان، اعتصاب در مجلس، مقابله مجلس - چیزهای بد و عجیبی بود و صدای عمومی مجلس، با خیلی از مبانی و اصول نظام مغایرت داشت"
اوج این رفتارها در تحصن و نامه ای که تحت عنوان جام زهر خطاب به رهبری منتشر شد، نمود پیدا کرد. افراط گرایی هایی که دامن این جریان را گرفت و اولین نمونه خود را در چینش کرسی های مجلس هفتم نشان داد. اما بسیاری از اصلاح طلبان بعدها از این رفتارها کناره گیری کردند اما ریشه هایی از این افراط گرایی ها را در بدنه این جریان در ادامه زیست سیاسی شان شاهد بودیم از جمله ماجرای فتنه 78 و فتنه 88.

2- سیمان، تهمت و یکشنبه های سیاه سر خط هایی از تندروی های مجلس نهم هستند که اکثریتی اصولگرا بر آن حاکم است البته این افراط گری ها توسط برخی از نمایندگان انجام می پذیرفت که البته اکثریت مجلس با آن همراه نبود؛ اقلیتی که اکنون هم برخی از افراد شاخص آن در مجلس توسط شورای نگهبان احراز صلاحیت نشده اند. از آخرین موارد پرخاشگری ها و حرکات یک سویه این جریان که حواشی بسیاری هم با خود به همراه داشت تهدید علی اکبر صالحی با سیمان! بود. صالحی خود دراینباره می گوید: "ما را تهدید می کنند که بر روی ما سیمان می ریزند. تهدید می کنند که ما بر روی شما در راکتور اراک سیمان می ریزیم، و ما را دفن می کنند. می گویند بعد چند سال من خواهم مرد این چگونه صحبت کردن است شماها از کجا می دانید که من چند سال دیگر خواهم مرد."
این اقلیت بیشترین عامل اختلاف و تشتت در میان اصولگرایان در چند سال اخیر بوده  که حتی باعث زیر سوال رفتن کل این جریان در مواقعی شده است.
این جریان علاوه بر اینکه اکثریتی را در مجلس نداشته با این حال بر تحرکات افراط گرایانه بیرون از خانه ملت هم بی تاثیر نبوده است از جمله حمله های اخیر به همایش های اصلاح طلبان، تحصن مقابل مجلس در اعتراض به برجام و پرتاب مهر به علی لاریجانی در حرم حضرت معصومه در سال 91 در این راستا قابل اشاره است.
3- آنچه مشخص است در  نمونه های بالا با تندروی  و افراط گرایی هایی در دو مقطع خاص در مجلس روبرو بودیم که با اینکه سهم هر کدام در کرسی های مجلس متفاوت بوده اما رفتارهای ناشی از آنها آسیب های مشترکی با درصدی متفاوت داشته اند، از آسیب به اخلاق  و آرامش جامعه ،زیر سوال بردن جناح های مذکور تا ضرر به منافع ملی و فرصت سوزی از پتانسیلی به نام اختلاف نظر و سلیقه در جهت رشد و ارتقا.
همین افراط گرایی ها بوده است که باعث شده تا همواره مجلس و یا جریانی که بعد از این رویدادها  به قدرت رسیده اند از جناح مخالف و یا با رویکرد های اعتدال گرایانه باشند. البته اعتدال گرایی نه به معنای جناحی آن، بلکه به معنای روش و مشی سیاسی و اعتقادی که لازمه کارآمدی احزاب است. اعتدال، میانه روی است بدین معنی که اصلاح طلبی و اصولگرایی با دو طرز تفکر متفاوت اما با یک ریشه واحد در جهت خدمت رسانی به مردم و پیاده سازی اهداف انقلاب باشند.
رفتارهایی که به تضعیف وحدت و انسجام ملی و دفع حداکثری بینجامد، افراط گرایی و تندروی خواهد بود امید است در مجلس پیش روی، اعتدال گرایی به معنای اصولگرایی اصلاح طلبانه حاکم باشد و مردم و سیاسیون به افراطیون از هر گروه و جناح نه گویند و راه را برای آرامش، اخلاق و خدمت باز بگذارند.

این اعتدال در نگرش رهبری محورهایی دارد که می توان به " حالتی بدور از افراط و تفریط" ، " عدم مخلوط شدن کارها باهوای نفس"، " عدم زیاده روی و بیرون گذاشتن پا از دایره تکلیف"، " عدم تهمت زدن و نفی دیگران به خاطر اشتباه و یا اختلاف سلیقه"، " رعایت انصاف حتی در مقابل دشمن"، " عدم محافظه كاری و دست كشیدن از اعتقادات" و " كار گرفتن تمام ظرفیت های انسان الهی در جهت تحقق اهداف عالیه نظام مقدسِ برآمده از تعالیم اسلامی در قالب «عدالت اجتماعی» است"  اشاره داشت.
در واقع اعتدال گرایی نباید جریان سومی محسوب شود بلکه باید روحیه ای در هر دو جناح وهمه گروه  ها و اشخاص در جهت خدمت به مردم و ارتقای نظام جمهوری اسلامی ایران باشد. تبدیل کردن اعتدال به یک جناح و جدا سازی آن به مثابه یک ارزش از منش های سیاسی خود می تواند در زمره خروج از اعتدال تعریف شود. باید سعی کرد روحیه اعتدال را  ترویج کرد و نه اینکه خود اعتدال سبب تفرقه و مرز بندی قرار گیرد.
اکنون که به دلیل شرایط موجود، بازار اعتدال گرایی در گفتمان سیاسی گرم است این مسئله باید مورد توجه اصلاح طلبان و جریانی که تحت عنوان اعتدال گرایان فعالیت دارند باشد تا منش اعتدالی مورد سوء استفاده ی جریانات رادیکال درون گروهی خود و  همچنین خطای راهبردی در اینباره قرار نگیرند. با این دقت می توان امیدوار بود که دیگر شاهد مجلس ششم ، یکشنبه های سیاه و تهدید با سیمان نخواهیم بود!
آرامش و میانه روی درمجلس؛ گام برداشتن در جهت خدمتگذاری، انتقال آرامش به جامعه و پرداخت به مسائل اصلی است.