ارزش زیبایی در چیست؟
روباه به شازده کوچولو گفت: "زیبایی سیاره تو، به خاطر وجود گلی است که در آن زندگی می کند. این زیبایی آنقدر درونی و شخصی است که فقط با چشم دل می توان آن را دید."
من اینجا نشسته ام، منتظرم همه چیز برایم زیبا باشد. اما زیبایی زمانی مفهوم دارد که به راز درونی هر چیزی واقف شویم.
راز درونی آدم ها، گل ها، اشیاء؛ و یا راز وسایل قدیمی مثل: چادر نماز مادربزرگ، کتاب های قدیمی پدر و هزاران چیزی که آدم ها سال ها و سال ها با خودشان از این خانه به آن خانه می برند، چیزی جز همین دلبستگی و راز درونی آن شیء نیست.
زمان زیادی می گذرد و ما در کنارمان وسایل و ابزار زیادی برای گذران زندگی داریم، اما فقط برای تعداد محدودی از آنها دلمان تنگ می شود، و امان از این دلتنگی که راز نهفته هر چیزی را بر ملا می کند. این راز چیست؟ تنها معنی که می توان برای آن در نظر گرفت دوست داشتن و گذراندن وقت است. وقتی که صرف چیزی می کنیم آن را برای ما ارزشمند و زیبا می کند. وقت صرف شده برای بزرگ کردن کودک مان، وقت صرف شده برای به ثمر رساندن گل های باغچه، وقت صرف شده برای ارتقا دانش و توانایی در تحلیل مسائل مختلف، وقتی که پشت میز و نیمکت های مدرسه و دانشگاه گذشته است، روزگار مدرسه را برای ما پر از خاطرات رنگی کرده است.
زندگی بسیار محدود است. امروزه بیشتر مشاهده می کنیم که عزیزان و دوستان مان از ما به دیار باقی می روند. خاطراتشان باقی می ماند و دنیای بدون حضور آنها که باید با آن سپری کنیم، حالا که می دانیم زمان، زمان رفتن است؛ بیاییم درک بهتری از وقت و زمان داشته باشم، تا با «ای کاش» گفتن ها، روزگارمان را سپری نکنیم. ارزش زمان و درک آن بسیار مهم است. ارزش وقتی که پای «گل» مان می گذاریم، راز درونی و زیبایی و تفاوت آن نسبت به بقیه گل ها را نشان می دهد.
اشکالی ندارد تاوانش سپیدی موهای مادر باشد، اشکال ندارد تاوانش دست های زمخت پدر و چین ابروهای معلم باشد، اشکال ندارد بهایش پیر شدن و صبر کردن و انتظار کشیدن باشد، نتیجه اش آنقدر مهم نیست که راهش، رازش، و درک لحظاتش مهم است. لحظاتی که گذشت و توانستیم برای آن چه دوست داریم صبر کنیم و وقت بگذاریم.
راه سفر، زیبایی بیشتری دارد تا به مقصد رسیدن. مقصد را بالاخره پیدا می کنیم اما مهم آنست که طول راه را عاشقانه طی کنیم. ارزش زیبایی هر چیزی به خاطر سالها صبر و توکل و امید است و کاش ثمره همه این صبر ها همانی باشد که انسان ها می خواهند. و این شعر مصداق خوبی است که می گوید:
"به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل اگر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم"
راز زندگی و زیبایی درونی آن نیز همین لحظات است که ثانیه به ثانیه اش حاصل عمر ما می شود. پس این دو فاصله دنیا و آخرت را زیبا ببینیم و بخواهیم تا زیبا دیدن و واقف شدن به راز زندگی را بدانیم. همین حالا کم نیستند آدم هایی که واپسین لحظات زندگی را می گذرانند و درون خود می گویند: ای دریغ که از دیدن زیبایی زندگی غافل بودند، اما دیگر مهلتی نیست.
