نقدی بر تقسیم بازیکنان سرباز
تربیت بدنی نیروهای مسلح مدعی است آنها بازیکنان سرباز را تقسیم می کنند اما آیا عدالتی در این بین رعایت می شود؟
نیروهای مسلح هر کشور که پاسدار امنیت آن به شمار می روند باید مظهر عدالت و پاکی باشد. اما در چند سال اخیر دست کم در حوزه ورزش یک بی عدالتی بسیار بزرگ به راه افتاده و هیچکس پاسخگویش نیست. از سردار کمالی تا سردار باران چشمه در مصاحبه های پر تعداد خود مدام به این نکته اشاره می کنند که ما هستیم می گوئیم کدام سرباز می بایست در کدام تیم بازی کند. اگر این حرف آنها درست باشد و هیچ زوری از مقامات بالا دستی در کار نباشد سوال این است چرا بین دو تیم نظامی لیگ برتری تا این حد تبعیض وجود دارد؟ اگر عدالت است و تربیت بدنی سازمان نیروهای مسلح حرف اول و آخر را می زنند چرا باید همه بازیکنان بزرگ به یکباره سر از تراکتورسازی در بیاورند که این روزها تماشاگرانش بدترین موضع را به سرباز ها دارند؟ تیمی مثل ملوان که از ابتدای تاسیس تا به حال زیر مجموعه نیروی دریایی ارتش بوده واجد شرایط است یا تراکتورسازی که بخاطر مسائل غیر فوتبالی در یک دهه اخیر به یکباره زیر مجموعه سپاه شده است؟
اغوای بازیکنانی که هنوز سربازی نرفته اند خیلی ساده شده است. مثل همین جذب مهدی شریفی بازیکن تاثیر گذار سپاهان که ناگهان پس از حضور قلعه نویی در تبریز عنوان می کند مشروط شده است و باید به سربازی برود. اینکه بازیکنی بخواهد عوض دانشگاه و ادامه تحصیل به خدمت سربازی برود هیچ مشکلی ندارد واز قضا امری پسندیده است اما سوال از تربیت بدنی نیروهای مسلح و فرمانده هان همیشه پاسخگویش این است روی چه حسابی امثال شریفی میتوانند به راحتی تیم خود را انتخاب کنند؟ چرا نباید او به ملوان برود که با توجه به وضعیت مالی اش به مراتب نیازمندتر از تراکتورسازی ای است که از فرط ازدیاد سرباز امثال بختیار رحمانی را به پادگان عاشورا می فرستند؟
اگر در جایی مثل نیروی مسلح که مظهر شفافیت و اطاعت از امر است بشود به همین سادگی بین تیم های نظامی تبعیض قائل شد باید عنوان کرد وای بر این فوتبال. تیم های سازنده به هزار مشقت بازیکن جوان را آماده می کنند و وقتی نوبت استفاده از آنها می شود ناگهان به بهانه سربازی این ترکتورسازی است که خانه آنان می شود.
امید می رود تربیت بدنی سازمان نیروهای مسلح در این مورد وارد عمل شود و نگذارد انبوه سربازها در یک شهر موجب بدبینی تماشاگران نسبت به این قشر شود و در جای دیگر تیمی مثل ملوان کمترین سهم را از بازیکنان سرباز داشته باشد. اگر مهدی شریفی مطمئن نبود که به تراکتورسازی می رود شاید اینچنین در میانه فصل دست باشگاه سازنده اش را در پوست گردو نمی گذاشت و به بهای کارت پایان خدمت و صد البته قرارداد چند صد میلیونی راهی تبریز نمی شد. این خلا بزرگی است که امید می رود فرماندهان نظامی ما به آن توجه ویژه ای داشته باشند.
