ارغوان،شاخه همخون جدا مانده من

در روزگاران قدیم،سبد از دست بافتهایی بود که مصرف زینتی نداشت بلکه بخشی بود از زندگی روزمره و وسایلی مثل جای نان یا آبکش برای شستن سبزی و میوه و برنج که روستائیان دائما با آن سروکار داشتند. دست بافتهای زیبایی که از تنیدن ساقه ها و شاخه های نازک ساخته می شدند.

در نقاط مختلف ایران بنا بر طبیعت هر منطقه،از الیاف طبیعی آن برای بافت محصولات سبدی استفاده می شود.در برخی از شهرهای ایران از به هم تنیده شدن تار و پود ترکه های نازک حاصل از درختچه های ارغوان، هنری سنتی و بومی ایجاد می شود که به «ارغوان بافی» معروف است.
طرقبه یکی از شهرهایی است که به تولید شاخه های بید مشک برای سبدبافی شهرت دارد.درخت ارغوان در منطقه طرقبه فراوان است. برداشت ترکه های ارغوان معمولاً در اواسط بهار آغاز و تا اواخر پاییز ادامه دارد.

ارغوان بافان پس از جمع آوری ترکه ها آن ها را در آب خیس می کنند تا خاصیت ارتجاعی پیدا کند و سپس اقدام به بافت تولیدات مختلف می کنند.تولیدات ارغوان بافی، دارای استحکام زیادی است و بافت آن نسبت به دیگر محصولات حصیری از قدمت بیشتری برخوردار است.
شست و شوی آن با آب و شوینده های معمولی امکان پذیر است و صدمه ای به آن وارد نمی کند، اما رطوبت مداوم ممکن است از دوام آن بکاهد ضمن این که آتش باعث سوختن و از بین رفتن آن می شود.

رشته ارغوان بافی در روستای داریان بخش باینگان شهرستان پاوه و اورامانات، نیز یکی از رشته هایی است که از دیرباز در این روستا به آن پرداخته می شده است.

در نجف آباد استان اصفهان هم از ترکه های ارغوان نوعی سبد به نام لوده می بافند.لوده بافی پیش از اینکه که یک منبع در آمد باشد،جزو هنرها و صنایع برتر دستی شهر است.لوده ها از به هم بافتن چند ترکه ایجاد می شوند و چنان بافته می شوند که چندین برابر توان چوبی که با آن بافته می شود استحکام دارد و از نظر زیبایی نیز شکل هندسی متفاوتی دارد که بر زیبایی آن افزوده است.لوده در سنت به معنی سبد بزرگی است که برای محل میوه استفاده می شود.

می توان این سبدها را از سوغات فروشی ها و فروشگاه های صنایع دستی کشور و یا به صورت مستقیم و از خود روستاییان تهیه کرد.