خاطرات  یک تخریبچی

«غلامرضا زعفری» سال 1339 دریکی از روستاهای تنکابن بنام «لزربن» متولد شد. ابتدای انقلاب در دوران جوانی برای تأمین زندگی خانواده اش به تهران آمد و پس از پیروزی انقلاب هم به عضویت بسیج درآمد و به جبهه اعزام شد.

این رزمنده بسیجی در طول حیات 27 ساله خود اهل روایت ازآنچه در جبهه و در معبر مین انجام می داد نبود و ازنظر هم سنگر و هم رزمانش بیشتر خالق حماسه ها بود. غلامرضا از استادان گشایش «معبر تعجیلی» است که تخریبچی ها برای مواقعی از آن استفاده می کنند که وقت تنگ و دشمن هوشیار شده است و تأخیر در زدن معبر موجب لو رفتن عملیات و بالا رفتن تلفات می شود. ایجاد معبر تعجیلی به دلیل فشردگی زمان و شرایط حساس کار هرکسی نیست چراکه احتمال جا گذاشتن مین و سیم تله در آن زیاد است.

در همین رابطه «جعفر طهماسبی» از پیشکسوتان تخریبچی لشکر 10 سیدالشهدا (ع) چند روایت را از خاطرات شیرینی که با شهید «غلامرضا زعفری» داشته است بیان کرده است.

بوس مکروهه!

یک روحانی برای گردان ما آمده بود که خیلی سخت می گرفت. مدام از بچه ها ایراد می گرفت. می گفت: «نگاه کردن به صورت نوجوانی که هنوز مو در صورتش سبز نشده مکروه است.» بعد از مراسم صبحگاه در گردان رسم بود که بچه ها همدیگر را بغل می کردند و می بوسیدند و این شیخ اعتراض می کرد.
یک روز بعد از نماز ظهر و عصر بود که غلام از مقر کرخه آمده بود تا من و رسول را ببیند. با خوشحالی دوید سمت ما و من و رسول با همدیگر بغلش کردیم و روبوسی کردیم. شیخ هم این رفتار ما را دید تا آمد اعتراض کند که صورتی که هنوز مو در آن سبز نشده نباید بوسید و مکروه است، رسول حرفش را قطع کرد و گفت: «آشیخ این آقا غلام 6 سال از ما دو تا بزرگتره. اتقاقا بوسیدن بزرگ تر نه تنها مکروه نیست بلکه مستحبه.» صورت غلام مو درنمی آورد و خالی از مو بود.

کرم ضدپشه!

پادگان ابوذر بودیم و محل استقرار بچه های تخریب طبقه چهارم ساختمان ستاد لشکر 10 بود بچه ها خیلی مقید به مسواک زدن قبل از خواب بودند. ما 40 نفر داخل یکی از طبقات بودیم و فقط یک دستشویی داشتیم. البته داخل محوطه پادگان زیاد بود اما رزمندگانی که مثل من تنبل بودند از دستشویی داخل ساختمان استفاده می کردند. غلام وارد دستشویی شد و ما هم صف کشیده بودیم که بیرون آید. زمان زیادی گذشت و غلام بیرون نیامد.
بچه ها صدایشان درآمد و مرتب داد می زدند: «برادر زعفری زود باش.» غلام درب دستشویی روباز کرد درحالی که مسواک دستش بود به من گفت: «جعفر این خمیردندان چرا کف نمی کنه؟» من هم تعجب کردم؛ اما یهو زدم زیر خنده و گفتم غلام این که خمیردندان نیست این کرم ضد پشه است که تو روی مسواکت مالیدی. اون هم درحالی که به شدت می خندید گفت: «وای قلبم...» این تکه کلام غلام بود.

دشمن کور و کر

یک بار مأموریت داشتم در منطقه ای که به تازگی هم در آنجا عملیات شده بود جهت شناسایی و میدان مین و وضعیت موانع و سنگرهای دشمن اطلاعاتی کسب کنم. دشمن به موقعیت حساس شده بود و چشم و گوشش حسابی باز بود. وارد میدان مین شدم و حین انجام کار گذرم به گودالی افتاد که چند شهید داخل آن بودند. براثر ایجاد سروصدا، عراقی ها متوجه من شدند. در میدان مین برای اختفا هیچ راهی نداشتم جز اینکه خودم را در همان گودال مثل شهدا قرار دهم. قلبم گویی از حرکت ایستاده بود لحظاتی بعد عراقی ها بالای سرم آمدند و صدای خنده و حرف هایشان مثل بلندگو در گوشم صدا می کرد. به لطف خدا دشمن کور و کر شده بود و زنده را از شهید تشخیص ندادند.

اموال بیت المال

غلام به شهید حاج عبدالله نوریان فرمانده تخریب لشکر 10 قول داده بود که تا آخر کار باشد. غلام سر قولش بود. با همه توانمندی هایی که در عملیات داشت اما سروسامان دادن به زاغه مهمات تخریب را از اوجب واجبات می دانست. غلام دیده بود حاج عبدالله چه خون دلی خورد تا زاغه مهمات سر و پا نگه داشته شود. انبارهایی که پر از مین و مواد منفجره بودند. دقت در نگهداری تجهیزات بچه های گردان تخریب کار طاقت فرسایی بود. به ماها اگر می گفتند یک روز هم دوام نمی آوردیم و فقط جبهه را شرکت در عملیات می دیدیم اما غلام خالص بود و ایثارگر. از این امانت بیت المال که مسئولیتش با او بود مثل جانش محافظت می کرد.
چند روز بود که برق زاغه مهمات قطع شده بود و هرکسی می رفت دنبالش تا آن را وصل کنددست خالی برمی گشت. کار خود غلام بود که آستین بالا بزند. آخرش فهمید کابلی که برق را منتقل می کند در مسیر قطع شده است. خودرو که آمد خودش پشت وانت ایستاد و به راننده گفت برو تا ببینم کجای کابل صدمه دیده است که راننده ناخودآگاه در ادامه مسیر از جاده خارج شد و غلام از روی وانت با سر به زمین خورد شد.
غلام را سوار آمبولانس کردند تا به اندیمشک ببرند اما پل کرخه را آب برده بود. آمبولانس چاره ای نداشت تا از طریق جاده «عبد الخان» غلام را به بیمارستان شهید کلانتری اندیمشک برساند.
در همین رابطه محسن اسدی می گفت که من عقب آمبولانس بودم و نگران غلام. مسیر طولانی بود و غلام درد می کشید اما چیزی نمی گفت. در مسیر چندین بار از شدت درد از جا بلند شد و گفت محسن نرسیدیم؟ غلام را به بیمارستان شهید کلانتری رساندند اما کار از کار گذشته بود و با تمام تلاشی که پزشکان کردند غلام روز 19 اسفند ما 66 از کرخه پرکشید.

منبع: خبرگزاری ایسنا