نیجریه؛ پرجمعیت ترین و متنوع ترین کشور آفریقا

جمهوری فدرال نیجریه کشوری در غرب آفریقا است که از غرب با کشور بنین، از شرق با چاد و کامرون و از شمال با نیجر همسایه است. در جنوب این کشور خلیج گینه و بخشی از اقیانوس اطلس قرار دارد و از حیث مساحت یكی از بزرگترین كشورهای قاره آفریقا شمرده می شود.

پایتخت نیجریه شهر «آبوجا» و بزرگ ترین شهر آن «لاگوس» و زبان رسمی آن انگلیسی است و زبان های عربی و محلی مانند هوسا، ایبو و یوروبا هم در آن رواج دارد. این کشور پر جمعیت ترین كشور آفریقا و هفتمین کشور پر جمعیت جهان است.
مردم نیجریه شمالی اکثرا از دو قبیله مسلمان هوسا و فولانی هستند. نیجریه غربی توسعه یافته ترین بخش کشور نیجریه به شمار می رود که اکثریت مردم آن از قبیله یوروبا هستند. مردمان قبیل ایبو نیز در نیجریه شرقی زندگی می کنند.
از شهرهای مهم نیجریه می توان به کانو، ایبادان، کادونا، بنین سیتی، پورت هارکرت، کالابار، ماکوردی، لافیا، یولا، ایلورین، اوگبوموشو، زاریا، سوکوتو، مایدوگوری و کاتسینا اشاره کرد.
نیجریه هم چنین پر جمعیت ترین کشور جهان با اکثریت سیاه پوست و بالقوه یكی از  ثروتمندترین آنهاست. جمعیت این كشور براساس جدیدترین آمارها 170 میلیون نفر با میانگین سنی 18.7 سال تخمین زده شده و براین اساس باید گفت که نیجریه کشور جوانی شمرده می شود.
وجود بیش از 350 نژاد و 250 زبان و لهجه و 150 دین و آیین در نیجریه موجب شده تا این کشور یکی از متنوع ترین کشورهای جهان از لحاظ جغرافیایی، اجتماعی و فرهنگی باشد و به تبع آن شاهد درگیری های شدید و بسیار طایفه ای و مذهبی بوده است.

با این وجود مسلمانان 50 درصد، مسیحیان 40 درصد و پیروان سایر ادیان 10 درضد جمعیت كشور نیجریه را تشكیل می دهند. در میان مسلمانان اقلیتی شیعی نیز وجود دارد که حدود 10 درصد مسلمانان این کشور هستند، اما اغلب گزارش ها آماری کمتر از رقم ارایه می دهد که دلیل آن پیشه کردن «تقیه» توسط شیعیان این کشور به دلایل امنیتی و نژادی و مذهبی است.
شیخ «ابراهیم زکزاکی»، رهبر شیعیان نیجریه معتقد است، نیجریه پر جمعیت ترین کشور شیعی آفریقا و سومین کشور شیعه جهان پس از ایران و عراق است و تاکید می کند که این مسئله در راهپیمایی روز قدس در این کشور به خوبی قابل ملاحظه بود.

نیجریه از نظر منابع نفتی دهمین کشور جهان و در میان صادرکنندگان نفت هشتمین کشور جهان است و حدود 90 درصد از صادرات این کشور را نفت تشکیل می دهد.
این کشور در قرن 19 میلادی مستعمره انگلیس شد و در سال 1960 استقلال خود را از این کشور به دست آورد، اما برای چهار دده از زمان استقلال درگیر کودتاهای نظامی و براندازی دولت ها بود و برای اولین بار در سال 1999 بود که انتخابات آزاد در این کشور برگزار شد، به همین دلیل نیجریه از جمله کشورهایی بود که هیچ گاه روی ثابت و استقرار را به خود ندیده است.

جمهوری فدرال نیجریه از مجموع 36 ایالت و حکومت فدرال مرکزی تشکیل شده است. بالاترین مقام در این کشور رئیس جمهور است که رئیس دولت نیز به شمار می آید و با رای مردم برای یک دوره چهار ساله انتخاب می شود که قابل تمدید برای دوره دوم نیز هست.
نظام قانونگذاری این کشور از دو مجلس تشکیل شده است: شورای ملی با 109 کرسی که اعضای آن با رای مردم برای دوره ای چهار ساله انتخاب می شوند و پارلمان است که «خانه نمایندگان» نامیده می شود و دارای 360 کرسی است و نمایندگانش از سوی مردم برای یک دوره چهار ساله انتخاب می شوند.

بیش از 50 میلیون نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می دهند که 70 درصد آنها در بخش کشاورزی مشغول به کار هستند. نرخ بیکاری در نیجریه 5.8 درصد است و 70 درصد مردم آن زیر خط فقر زندگی می کنند.
پایین بودن طول عمر یا امید به زندگی در نیجریه که در زنان به 48.5 سال و در مردان به 47.5 سال می رسد، در کنار شاخص هایی مانند ابتلای 5 درصد از مردم آن به بیماری ایدز، شیوع بیماری هایی مانند تب زرد و مالاریا، پایین بودن نرخ سواد که در میان مردان 54 درصد و زنان 31 درصد است و شاخص های بالای بیکاری، تورم و فقر موجب شده تا این کشور در طبقه بندی شاخص توسعه انسانی در میان 160 كشور جهان در رتبه 129 قرار گیرد.

رابطه ایران و نیجریه به چهار دهه پیش و به قبل از پیروزی انقلاب اسلامی ایران بر می گردد. سفارت کشورمان در سال 1352 در شهر لاگوس، پایتخت سابق نیجریه افتتاح شد. روابط دو کشور بعد از پیروزی انقلاب اسلامی نیز در راستای منافع دو کشور و بر اساس منافع متقابل ادامه داشت.
«اولشگون اوبا سانجو» که از سال 1999 تا سال 2007 زمام امور را به عنوان رئیس جمهور در نیجریه در دست داشت، اولین رئیس جمهور نیجریه است که دو بار به جمهوری اسلامی ایران سفر و متقابلا رئیس جمهور وقت ایران نیز به این کشور سفر کرد.
«محمود احمدی نژاد»، رئیس جمهور وقت نیز در تیر ماه سال 1389 برای شرکت در اجلاس سران کشورهای عضو دی هشت به ابوجا سفر کرد.
علاوه بر این، تبادل هیئت ها بین دو کشور در سطوح مختلف و از جمله در سطح ریاست قوه قضائیه، وزیر، معاون وزیر و نمایندگان پارلمان وغیره صورت گرفته و توافقنامه هایی در زمینه های مختلف بین دو کشور امضاء شده است.
دو کشور در بسیاری از سازمان های بین الملی و منطقه ای، از جمله اوپک، سازمان کنفرانس اسلامی، جنبش غیر متعهدها، سازمان ملل متحد، گروه 77 و گروه دی هشت عضویت دارند و منقابلا از مواضع یکدیگر و نامزدهای معرفی شده از سوی دو کشور برای احراز سمت هایی در سازمان های بین المللی حمایت به عمل آورده اند.