از دیالونگ های رکیک تا فساد جنسی!

بیان موضوعات غیر اخلاقی، لباس های نامتعارف و غیر اسلامی، دیالوگ های سطحی و گاهاً رکیک ابزاری برای جذب مخاطب شده است.

به نظر می رسد وقتی که هنری مخصوص قشری خاص شود نوع نظارت مسئولان هم تغییر می کند و آن ها احساس آرامش بیشتری نسبت به موضوعات پیرامونی آن خواهند داشت ؛ همان آرامشی که در سینما بدلیل عام بودن آن نمی بینیم! نکته بسیار خنده دار اینجاست که عده ای از کارگردانان و بازیگران همواره بر نظارت های سرسختانه خرده می گیرند! آیا عدم نظارت دقیق مسئولان و سهل انگاری برخی از آن ها، حداقل های ارزش ما را تغییر داده است؟! آیا دیدن صحنه های رقص زنان، رقص زنان و مردان و رقص مردان در حد شرع و عرف ما بوده است؟! اگر حداقل های ما اینجاست که مسائل حادتر و غیراخلاقی دیگری را نیز خواهیم دید و آن روز زیاد دور نیست.

موضوع از آنجا شروع می شود که به دلیل جلوه گری هنر تئاتر برای عده ای خاص و محصور بودن آن در فضای دانشجویی و برخی به ظاهر روشنفکران جامعه همواره سعی شده تا در هنگام صحبت از فضای غبار آلود آن و روابط حاکم بر بازیگران این عرصه در صحنه و پشت صحنه ها باید با نوعی محطاط کاری برخورد شود تا به سادگی مورد هزاران توهین و افترا نسبت به بی سوادی در رابطه با هنر نشوید .
شاید همین امر هم باشد که بسیاری از مسئولین فرهنگی کشور سعی کردند تا با رها کردن تئاتر و فضاهای مربوط به سالن های نمایشی به حال خود مقدمات بی بند و باری هایی را فراهم آورند که امروز دیگر درقالب فرهنگ تئاتر به جامعه عرضه می شود و هر گاه از تئاتر و فضا های مربوط به آن در میان عوام جامعه سخن به میان می آید حرف از فضای آزاد و کاملا بی قید این هنر در ایران می شود ؛ امری که به سادگی باعث شده تا همه بی حیایی را امری عادی و همراه همیشگی فضای تئاتر کشور قلمداد کنند .
از همه درآور تر رواج این مسئله در میان تئاتری هاست که بر خلاف آنچه که در غرب روی آن تاکید می شود استفاده از بازیگران قوی و معروف در تئاتر ها دیگر ملاکی برای رونق گیشه و فروش آنها نیست بلکه در ایران  مشکل بدست آوردن گیشه تنها با بازیگر ستاره حل نمی شود!  و  بیان موضوعات غیر اخلاقی، لباس های نامتعارف و غیر اسلامی، دیالوگ های سطحی و گاهاً رکیک ابزاری برای جذب مخاطب شده است ؛برای مثال اوج انحطاط و فساد اخلاقی در نمایشنامه ی یک تئاتر تا آنجا پیش میرود که ترویج اباحه گری، ابتذال و عادی سازی چند شوهری، اختلاط زن و مرد و استفاده از نمادهای یک فرقه انحرافی موسوم به «بردگی جنسی و فراماسونری» و دیگر اقدامات ضدارزشی تنها گوشه ای از ایرادات محتوایی آن است .  یعنی نمایشی در قلب یك كشور اسلامی و در سالن چهار سوی تئاتر شهر تهران مجوز اجرا می گیرد كه منتقدی انگلیسی در تفسیر آن می نویسد: «هدا گابلر، نمایشی پیش پا افتاده و معمولی با فضایی بد و اخلاقیات كثیف و آلوده است!!!
یا قبح شکنی ، تئاتر کشور را به جایی می رساند که در یک نمایش ، در کمال وقاحت ، مراحل زایمان یک زن را در معرض دید مخاطب می گزارند ! و هیچ چشم ناظری برای جلوگیری از اجرای چنین نمایشی وجود ندارد ! در شرایطی  که  یک کارگردان ایرانی که به تازگی به ایران بازگشته به راحتی در مورد بی حجابی و بی عفتی اظهار نظر میکند و میگوید: در اجراهای خصوصی راحت ترم چون بازیگرانم حجاب ندارند...میخواستم در مورد همجنسگرایی نمایش اجرا کنم ولی شرایطش هنوز فراهم نیست!!! " پرواضح است که نظارت بر فضای تئاتر برای جلوگیری از فساد اخلاقی در آن تا چه اندازه محدود است !

غفلت مسئولین و عدم نظارت

سوال اینجاست که آیا تا به حال یک مدیر فرهنگی به تماشای تئاترهای کمدی موزیکالی که در رقص و آواز و اختلاط زن و مرد و شوخی های رکیک اخلاقی و جنسی پا را از خطوط قرمز فراتر گذاشته اند، نشسته است ؟! وقتی تئاتری با حجم وسیعی از اختلاط، رقصیدن و آوازهای غنایی نیاز هیچ گونه ممیزی ندارد مشخص میشود که دلیل علاقه ی وافر برخی هنرمندان به اجرای تئاتر علی رغم درآمد محدود آن چیست !! به عبارتی دیگر عدم نظارت براین فضا ، باعث شده است که برخی هنرمندان این هنر را برای جولان عقاید خود انتخاب و به دلیل باز و آزاد بودن این فضا ، آن را طلب میکنند .

به هرحال ارائه مجوز به چنین نمایش هایی از سوی متولیان و مسئولین فرهنگی خیانت بزرگی به فرهنگ ایرانی و اسلامی است که نادیده گرفتن دغدغه های فرهنگی رهبر معظم انقلاب گویا هدف اصلی آن است. همچنین رفتارهای سلیقه ای و جابه جایی ها و تعویض های مکرر مدیران فرهنگی نیز در ایجاد چنین فضای مسموم اخلاقی در تئاتر ، بی تاثیر نبوده است ! در واقع زمانی كه مدیر جدید روی كار می آید تمام برنامه های قبلی را تغییر می دهد و طبق سلیقه فردی عمل میکند . آن چه حائز اهمیت است بیان این نکته است که تنها مطرح کردن معضلات و موانع پیش روی تئاتر کشور کمکی به بهبود عملکرد آن نمیکند ؛ بلکه فقط با برنامه ریزی صحیح و نظارتی درست میتوان گامی در جهت بهبود وضع اسف بار محتوای آن داشت .