موسسسه فرهنگی و اطلاع رسانی تبیان

در روز سوم تولّدش، چشمانش را گشود و به سوی آسمان چشم دوخت و سپس به سمت راست و چپ نگاه کرد. آنگاه فرمود: «أشهد ان لا اله الاّ اللّه، و أشهد انّ محمّداً رسول اللّه»

روزه‌های مستحبّی آن حضرت نیز زیاد بود. پانزدهم و بیست و هفتم ماه رجب روزه می‌گرفت. اهل خانه و غلامانش نیز او را در روزه گرفتن همراهی می‌کردند.

با فرستادن دختر خود به خانه امام، آن حضرت را برای همیشه دقیقاً زیر نظر داشته باشد و از کارهای او بی خبر نماند (دختر مأمون نیز به راستی وظیفه خبرچینی و گزارشگری مأمون را خوب انجام می‌داد و تاریخ شاهد این حقیقت است) .

مأمون شیفته ابو جعفر (علیه‌السلام) بود. زیرا می‌دید آن امام با آن سن و سال اندک در فضل و حکمت و علم و آداب و کمال عقل تا چه اندازه پیش است. به طوری که هیچ کدام از مشایخ هم عصر آن حضرت با وی برابری نمی‌کردند. از این رو دختر خویش را به همسری امام جواد (علیه

«مسجدها از آن خداوند است» یعنی اعضای هفت گانه سجده و مسجد از خدایند و آنچه از آن خداست قطع نمی‌شود.

سه چیز انسان را به خشنودی خدا می‌رساند: بسیار آمرزش خواستن از خدا؛ نرم خویی با مردم؛ و بسیار صدقه دادن

واى بر شماها! این ستاره درخشان و این اختر روشنائى بخش را بر ما عرضه مى دارید؟! به خداى بزرگ سوگند، این كودك پاك و منزّه از هر نوع رجس و آلودگى است ، او از خانواده اى پاك و تكامل یافته است ، او در تمام مراحل انتقال در ارحام ، نیز پاك و منزّه قرار گرفته است

منکه پی پیروزی مکتب هستم یک عمر در انتظار امشب هستم آمد پسرم که شد محمد نامش در سجده شکر از کرم رب هستم

محمد بن سهل قمی می‌گوید: «پس از سفر به مکه، به مدینه رفتم و به خدمت امام جواد (علیه السلام) رسیدم. می‌خواستم لباسی از آن بزرگوار برای پوشیدن بخواهم، ولی فرصتی به دست نیامد. با آن حضرت خداحافظی کردم و از خانه‌اش بیرون آمدم.»

امام مثل همیشه ساکت بود و سر به زیر داشت. مأمون به چهره امام چشم دوخته و هراسان بود. مخارق به مأمون و سپس به امام نگریست. چهره امام غرق در نور بود و وقار و متانت در چهره‌اش موج می‌زد.

بیماری تاب و توانش را ربوده بود. رنج و درد جسمی آزارش می‌داد. رنگ چهره‌اش به زردی می‌زد. درد را هر طور که بود، تحمل می‌کرد، ولی خانه‌نشین شدن و دوری از دوستان و آشنایان و مهم‌تر از همه دور شدن از امامش بیش از هر چیز دیگری روحش را می‌آزرد.

امام جوان! درود بر لحظه‌های شفافی که با تو خواهند بود و مسیری که از عطر کلمات مقدست سرمست می‌شود؛ از ۱۹۵ تا ۲۲۰ هجری قمری!

كه ز دریاى عنایت گهرى پیدا شد شب میلاد جواد است ، ندا زد جبریل كز پى شام مبارك ، سحرى پیدا شد از افق ماه درخشان رجب داد نوید

اى آن كه بر تمام خلایق تو رهبرى بر ممكنات سیّد و سالار و سرورى آن جا كه آفتاب رخت جلوه گر شود خورشید، زهره مى شود و ماه مشترى

سعی من و صفای من، مروۀ من منای من ذکر تو ای گل ولا، داده به دل صفا جواد کوی تو کوی عاشقان، سوی تو چشم عاصیان ذکر تو ای پور رضا «علیه‌السلام» داده به دل جلا جواد

به همان حقی که بر تو دارم قسمت می‌دهم با رفت و آمد از درب بزرگ بیرونی و عمومی؛ رفت و آمدت را علنی و آشکار کن و هنگام خروج از خانه ، درهم و دینار همراه خود بردار تا اگر کسی از تو درخواستی کرد ، به او چیزی ببخشی و مردم از خیر تو بهره‌مند شوند و به عطایای تو

آنها از مرگ بیزارند چون آن را نشناخته اند که اگر آن را بشناسند و به واقع هم از دوستان خدا باشند بی تردید دوستار آن خواهند بود و می دانستند که آخرت برای آنها بهتر از دنیا است.

خشکسالیم و شما باران مایی دریای لطف و فضل بی پایان مایی وقتی که اسم فاطمه روی لب ماست بوی تو می‌آید، یقین مهمان مایی

برش خزائن عالم كم از رماد آمد محمّد تقىّ كه تقوایش عبادت شه سجّادمان به یاد آمد رجب كه معنى آن ریزش مطر باشد

خالق کون و مکان ان ذات رب‌العالمین کشتی بحر گرانش، سبط خیر المرسلیــن پیک ذات کبریائی منزل وحی از سمــــــــاء ان کتاب الله ناطق، مظهر حـــی مبیـــــــن