زیباترین دورهمی جهان

فردا روز اربعین است، 40 روز از روزی که به جز زیبایی چیزی نداشت، اما مگر سرهای بریده و خون و جنازه های تکه تکه شده، زیبایی داشت که زینب کبری(س)، به شقی ترین افراد بشر این گونه گفت که به جز زیبایی چیزی ندیدم؟ به راستی چه زیبایی دید حضرت زینب(س)؟

شاید نوه رسول خدا، زیبایی های زیادی دید، زیبایی هایی که به چشم افراد عادی، اصلا قشنگ نباشد، اما بدون شک، زینب بزرگ، این روزها را می دید، می دید که بیش از 20 میلیون عاشق و شیفته، با پای پیاده و قلب های در دست گرفته، راهی مسلخ عشق برادرش می شوند! می دید زیبایی های راه کربلا را، فداکاری ها، از خود گذشتگی ها، برادری ها، دوست داشتن ها و هزار نوع دیگر از بزرگترین زیبایی که هرگز نابود نمی شود، همه به عشق ولی خدا، قدم در راهی می گذارند که 1400 سال پیش شروع شد، سلام بر تو، ای رهرو زیباترین عشق ها.
سلام، سلامی به تو و پاهای خسته وآبله زده ات؛ سلامی به تو و چهره ی آفتاب سوخته ات؛ سلامی به تو و مولای غریبت که از شوق زیارتش سر از پا نشناخته و پیاده راهی حرمش گشته ای!
خوشا به حال تو که اربابت، سفرت را امضا نمود و از قید و بند دنیا رهایت ساخت و تو را به سیل خروشان لبیک گویان خویش دعوت نمود.
و تو نیز با تمام اهلت، مالت، عشیره ات و قبیله ات وداع کرده و همراه کاروان شدی.

و من در حسرتم که پایم کجا لغزید و به کجا واگشت که از زیباترین کاروان دنیا جا مانده و پای رفتنم ندادند.
اما می خواهم دلم را به قدومت گره زده و همپای تو گردم و شاید همپای آقایی که تو نیز از برای همراهی ایشان پیاده راهی این دیار گشتی؛ تا اربعین، خود را به کوی ارباب بی کفن رسانی.

مبداء مهم نیست؛ از هرجا آمده باشی، مقصد همه یکی است. این سیل پرخروش تنها در ساحل دریای حسین(علیه السلام) آرام می گیرد.
پس بیا ما هم همسفر و هم پای امام خود شویم که او نیز لابد این روزها راهی دیار حسین(علیه السلام) است. هیچ با خود اندیشیدی که شاید یکی از همسفرانت او باشد؛ چراکه او نیز این روزها سیاه پوش عزای جد خویش و صاحب عزای این مصیبت است و میزبانی این سیل عظیم عزاداران بر اوست؛گویی به وضوح ایشان را در همین مسیر و جاده در کنار خویش می بینیم؛ یقیناً این کمترین فاصله میان ما و اربابمان است؛ گویی صدای گریه هایش به گوشمان می رسد؛گویی صدای تسبیحش را می شنویم؛ کاش او را می شناختیم و قدم جای قدومش می گذاشتیم؛ کاش خاک پایش را توتیای دیدگانمان می کردیم؛ کاش فقط یک جمله، فقط یک کلمه با او سخن می گفتیم؛ لبیک یا مولای... لبیک... کاش مولایمان اینجا بود.

امّا دیدنِ افتادنِ این دختربچه ها و خستگی این زنانِ بر زمین نشسته و پاهای خسته و آبله زده، ایشان را به یاد رقیه و عمه گرامیشان حضرت زینب می اندازد؛ همان کسی که این زیبایی ها را می دید، دیدن این مشتاقان بی دست و پا برای او یاد اباالفضل العباس است؛ همان که زیباترین برادری ها را انجام داد، دیدن این پسر جوان رشید؛ دیدن این طفل صغیر...
گویی صدای زیبایش در زیارت ناحیه مقدسه به گوش می رسد که به جد غریبش عرضه می دارد:
«اگر روزگار مرا به تأخیر انداخت و سرنوشت مرا از یاری تو بازداشت و نتوانستم با آنان که با تو جنگیدند، بستیزم؛ اینک صبح و شام بر تو شیون می کنم و به جای اشک بر تو خون می گریم، به خاطر افسوس بر تو و بر مصائبی که بر تو فرود آمد. »
فردا اربعین حسین است، فردا چهل روز از قربانی شدن کسی می گذرد که اگر نبود، شاید دیگر زیبایی های معنوی، رنگ و بو و معنایی نداشت، حسین علیه السلام، معنای زیباترین و صادق ترین عشق ها به خداست.