چرا به دهه هشتادی و نودی ها گودزیلا می گوییم؟!

تربیت یک انسان سخت ترین کار در عالم هستی است، مخصوصا در عصر زندگی های مجازی و آموزنده های دیجیتال، اگر والدین همت کنند و با مطالعه و آگاهی به همراه صبر و حوصله یک فضای رفاقتی با فرزندان خود ترتیب دهند، در این بحبوبه فرزند سالاری و نُنُر پروری، می توانند انسان هایی شایسته و اخلاقمند تحویل جامعه بدهند که هر کدام سر منشأ خیرات فراوان برای خود، خانواده و جامعه بشری باشند.

اسمشان را می گذاریم گودزیلا، گودزیلاهای دهه هشتادی و نودی، منظورمان همان کودکان معصومی هستند که کارهایشان برای ما عجیب و غریب است، هوش، ذکاوت و درکشان برای ما عجیب و باور نکردنی است، هر چقدر هم کوچک باشند باز یک توانایی در حد خودشان از وسایل دیجیتال دارند کمی بزرگتر که می شوند می بینیم که به راحتی رمز گوشی ها و لپ تاپ های ما را به خاطر می سپارند و به سراغ آن ها رفته و کنجکاوی می کنند.
این موجودات برای ما عجیب هستند، چون می بینیم با نیم وجب قدشان خوب می دانند که کدام وسیله آرایشی به درد چه قسمتی می خورد، خوب بلدند با عینک آفتابی و سیگار چگونه فیگور بگیرند، اعمالشان در عین بامزگی برای ما عجیب است و باور نکردنی ....

این گودزیلاهای دوست داشتنی موجودات باهوشی هستند که مدام در حال یادگیری هستند، هر آنچه را ببینند الگو بر می دارند و اجرا می کنند. وقتی کودکی می بیند سر پدر و مادرش مدام در گوشی موبایل است او هم می آموزد که باید چیز جذابی باشد.

در اطرافمان می بینیم که مادران برای ساکت کردن کودکان از موبایل به عنوان یک وسیله سرگرم کننده برای او استفاده می کنند و هر تصویر و کلیپی که در گوشی خود دارند به کودکان نشان می دهند، انواع موزیک ها، تصاویر و کلیپ ها در اختیار کودکانی قرار می گیرند که مدام در حال یادگیری هستند.
گاهی والدین با نگرانی به فرزند خود نگاه می کنند و حسرت می خورند که این نسل چه می خواهند بشوند و تکلیف آن ها چیست؟
واقعا باید پرسید تکلیف آن ها چیست؟ چه باعث شده که این ها اینقدر با نسل ما متفاوت باشند، سؤال خوبی است.
خداوند متعال در قرآن کریم، سوره نحل آیه 78 می فرماید: «وَاللَّهُ أَخْرَجَکُم مِّن بُطُونِ أُمَّهَاتِکُمْ لَاتَعْلَمُونَ شَیْئاً؛ خداوند شما را از شکم های مادرانتان خارج کرد در حالی که چیزی نمی دانستید.»
با دقت در این آیه متوجه می شویم که هر انسانی از هر نسلی وقتی به دنیا می آید چیزی نمی داند و به مرور و با تکامل قوه ادراکش ذهنیت او از جهان شکل می گیرد. پس ما، نسخه به روز شده پدر و مادرمان هستیم و فرزندان ما، نسخه به روز شده ما هستند...
اگر می خواهیم فرزندانی داشته باشیم که باعث فخر و مباهات ما باشند باید در تربیت آن ها بکوشیم و این ممکن نیست مگر با اصلاح گفتار و کردار خودمان.
گودزیلاهای دهه هشتادی و نودی بسیار باهوش هستند و تفاوت حرف و عمل را خوب تشخیص می دهند پس اگر فقط انگشت اشاره را به سمت آن ها بگیریم و باید و نبایدها را برایشان شماره کنیم، هیچ فایده ای ندارد. تنها راه ساختن فرزندی صالح و دلخواه و خدا پسند، در ابتدا ساختن خودمان است و بعد تلاش شبانه روزی و بی وقفه برای تربیت آنان.

با بچه های دهه هشتادی و نودی چه کنیم؟!

همانطور که گفتیم کودکان بسیار باهوش هستند و از همه چیز الگو برداری می کنند، دخترها را می بینیم که چگونه سعی می کنند ادای مادرشان را در بیاورند و پسرها مدام در حال تقلید از رفتار پدرشان هستند.
مادران و پدران باید به هوش باشند و تربیت فرزند خود را به شبکه های تلویزیونی و ماهواره ای و کانال های شعر و موزیک کودک در تلگرام نسپارند.

در عصری زندگی می کنیم که حفظ سلامت اخلاقی فرزندان، یک چالش جدی است. اگر می خواهیم فرزندان ما را دیگران تربیت نکنند، خودمان باید از آغازین روزهای کودکی برای واکسینه کردن آن ها در مقابل پدیده های آسیب زا تلاش روز افزون داشته باشیم .
مولا امیرالمؤمنین (علیه السلام) می فرمایند: «و اِنما قَلبَ الحَدَث کَالأرضِ الخالیه ی، ما اُلقیَ فیها مِن شیء قَبِلَتهُ؛ (تحف العقول، ص 67) قلب نوجوان نورس مانند زمین خالی است. هر تخمی که در آن افشانده شود به خوبی می پذیرد.»
پس مراقب باشیم که چه به خورد فرزندانمان می دهیم، ما نمی توانیم کاملا آن ها را آزاد بگذاریم و بعد بخواهیم که مطابق میل ما بار بیایند، در امر تربیت سمی ترین چیز افراط و تفریط است، در دادن آزادی مطلق یا ایجاد محدودیت های شدید و یادمان باشد مدام سخنرانی کردن و منبر رفتن، زبان گفتمان با این نسل نیست، باید زبان خودشان را پیدا کنیم .
امام صادق (علیه السلام) در روایتی می فرمایند: «کُونوا دَعاه ی لِلنّاس به غیرِ ألسِنَتِکُم؛ (وسائل الشیعه، ج 5، ص 246) یعنی مردم را با روشی غیر زبانتان، به سوی خدا بخوانید.»
مخصوصا اگر دغدغه این را داریم که فرزندان مذهبی و با ایمانی تحویل جامعه بدهیم مسؤلیت ما چند برابر می شود .
مولا علی (علیه السلام) در مورد علت لجاجت جوانان می فرمایند: «زیاده روی در ملامت کردن، شعله لجاجت را مشتعل می سازد.» (حدیث تربیت، ج 2، ص 65)
وقتی زبان ما زبان تلخ نیش و کنایه باشد باید منتظر واکنش های تند و آزار دهنده فرزندان باشیم، ملامت کردن برای هیچ کس خوشایند نیست هر چقدر هم خطاکار باشد.

خلاصه سخن اینکه:

تربیت یک انسان سخت ترین کار در عالم هستی است، مخصوصا در عصر زندگی های مجازی و آموزنده های دیجیتال، اگر والدین همت کنند و با مطالعه و آگاهی به همراه صبر و حوصله یک فضای رفاقتی با فرزندان خود ترتیب دهند، در این بحبوبه فرزند سالاری و نُنُر پروری، می توانند انسان هایی شایسته و اخلاقمند تحویل جامعه بدهند که هر کدام سر منشأ خیرات فراوان برای خود، خانواده و جامعه بشری باشند.