اسم من میمون دماغ دراز است!
اسم علمی من و دوستانم « پروبوسیس» است؛ به معنی پوزه دراز یا دماغ دراز. نرهای ما یک دماغ دراز دارند که هر چه پیرتر می شوند، درازتر می شود. ماده های ما، دماغ های کوچک تری دارند، اما نرهایی را دوست دارن که دماغ درازتری داشته باشند!
روزی که فهمیدم مامان یک قهرمان است.
آن روز مامانم از این درخت به به آن درخت می پرید. او روی یک شاخه می ایستاد . پاهایش را محکم پرتاب می کرد. او می خواست بدون زمین افتادن، از روی درخت ها بپربپر کند. مادری که 15 متر می پرد هوا، راستی راستی که یک قهرمان است!
آن روز مثل همه آقا میمون های دماغ دراز، با دمم تعادلم را حفظ کردم و روی درخت نشستن.
روزی که روی درخت نشستم.
آن روز از این درختبه آن درخت پریدم و شب که شد مثل بقیه دوستانم، روی شاخه ها خوابیدم.
روزی که فهمیدم دماغ بزرگ دردسر دارد.
آن روز موقع ناهار داشتم برگ درخت های شاه پسند را می خوردم؛ اما دماغ بزرگم جلوی غذا خوردنم را می گرفت. دماغم آن قدر بزرگ بود که جلوی دهانم را می گرفت. من هم مجبور شدم برگ درخت ها را به زور از زیر دماغم بگذارم دهانم.
آن روز که فهمیدم زبان آب را بلدم.
روزی که فهمیدم تا مامان دارم، غمی ندارم.آن روز من و مامانم از گروه میمون ها دور بودیم. من با یک دماغ کوچولوی صورتی، تازه به دنیا آمده بودم. مامان جایی برای من و خودش بالای درخت درست کرد تا به من غذا بدهد. آن بالا دست هیچ پلنگی به ما نمی رسید. من خیلی خوشحال بودم، چون با مامانم، جایم امن امن بود.
روزی که گرم ترین جای دنیا را پیدا کردم.
شدم. آن قدر مامان را محکم چسبیدم که مجبور نبود با دست هایش مرا نگه دارد.
روزی که فهمیدم دارم بزرگ می شوم.منبع: ماهنامه نبات
تنظیم: فهیمه امرالله
