روزی که ۷۲ یار با حسین(ع) ماندند...
در روزشمار وقایع کربلا امام حسین (ع) بعد از اینکه تنها ۷۲ تن با ایشان باقی می مانند از یکی از یاران می خواهند در نامه ای بنویسد که گویی دنیایی وجود نداشته، همانگونه که آخرت همیشگی است.
«روز از پس روز گذشته بود و هر روز، سربازان جهل و تعصب و فریب و طغیان، به گسیل آمده بودند تا عِد خود را به هزاران رسانند و نسل آل محمّد(ص) را ریشه کن کنند.
و او مانده بود، با هفتاد دو همراه. هفتاد دو همدم. هفتاد دو یاور.
بلبل خرما در آسمان می چرخید و آواز تنهایی می سرود.
قافله سالار از خیمه برون شد.
پرنده پرواز کنان، سوی او پَرکشید و بر ریسمان خیمه نشست.
قافله سالار نگاهی به پرنده کرد و تبسم نمود.
اسلم بن عمرو را صدا زد.
گفت: می خواهم نامه بنویسم.
اسلم رفت و با قلم و تکه ای از پوست آهو آمد و در کنار قافله سالار نشست.
او گفت و اسلم بن عمرو نوشت.
گفت: بِسْمِ اللّه الرَّحْمنِ الرَّحیم.
مِنَ الحسینِ بنِ عَلیِّ الی محَمّدِ بنِ عَلیِّ.
اَمّا بَعد، فَکانَّ الدّ نیا لَمْ تَکنْ وَ کانَّ الْآخِرَةَ لَمْ تَزَلْ.
وَ السَّلام.
به نام خدای بخشنده مهربان
از حسین بن علی، به محمد بن علی
امّا بعد، گویی دنیایی وجود نداشته، همانگونه که آخرت همیشگی است.
والسلام.»
منبع: مهر
