تبیان، دستیار زندگی
معمولاً هر نوع رفتاری كه در دوران نوزادی آغاز شود، در دوران كودكی نیز ادامه خواهد یافت. كودك شما می تواند با گذشت زمان، در مورد نوع برطرف كردن نیازهای خود تصمیم بگیرد و مسئولیت پیامدهای بعدی را نیز خود به عهده بگیرد.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

تو دیگه بزرگ شدی!

مقدمه ای بر هوش اجتماعی کودکان (2)


برای مطالعه قسمت قبل اینجا را کلیک کنید.

معمولاً هر نوع رفتاری كه در دوران نوزادی آغاز شود، در دوران كودكی نیز ادامه خواهد یافت. كودك شما می تواند با گذشت زمان، در مورد نوع برطرف كردن نیازهای خود تصمیم بگیرد و مسئولیت پیامدهای بعدی را نیز خود به عهده بگیرد. شما باید خودتان تعیین كنید كه برای مثال،كودكتان چه وقت و چه نوع غذایی باید بخورد، ولی كودك شما باید به تنهایی تعیین كند كه چه مقدار غذا می خواهد صرف كند. به محض اینكه كودك دیگر میلی به خوردن غذا نداشت، باید از غذا دادن به او دست بردارید. در صورتی كه به طور منظم و سر ساعت به كودك غذا داده شود، او بزودی به میزان غذای مورد نیاز خود پی خواهد برد. شما باید به كودك خود اطمینان كنید، چرا كه او بهتر از هر كس دیگر قادر به تعیین میزان غذای خود است.

دویدن با قاشق غذا به دنبال كودك برای دادن چند لقمه غذای بیشتر به او، رفتاری است كه درگیری كامل مادر و فرزند را در چرخه پایان ناپذیر مبارزه برای جلب توجه نشان می دهد.

شما باید توجه كنید اعتقاد به اینكه: «كودك من غذا كم می خورد» ، در ذهن هر مادری وجود دارد. هنگامی كه كودك از خوردن غذا سر باز زند، مادر را بسیار ناراحت می كند. كودك این ناراحتی را احساس می كند و از آن در جهت رسیدن به خواسته های خود استفاده می كند و زمینه ای مناسب برای وارد شدن به چرخه مبارزه برای جلب توجه به وجود می آید.

مادران كودكان كودكستانی، اغلب از معطل كردن كودكانشان هنگام لباس پوشیدن و آماده شدن برای رفتن به كودكستان شكایت می كنند. آنان می دانند كه سر ساعت ? صبح در كودكستان بسته خواهد شد.

وظیفه هر پدر یا مادری است كه فرزند خود را سر وقت به كودكستان برساند، ولی این تصمیم گیری كه آیا كودكشان با موهای شانه زده، لباس آراسته و بعد از صرف صبحانه ای مفصل برای رفتن به كودكستان آماده باشد یا خیر، باید بر عهده كودكان گذاشته شود. اگر او در این مورد احساس مسئولیت كند، هیچ دلیلی برای راه اندازی برنامه ای جدید قبل از رفتن به كودكستان نخواهد داشت.

مشكل سازترین موضوع برای كودكان مدرسه ای، انجام دادن تكالیف مدرسه است. دوباره باید این سؤال را مطرح كنیم كه كدامیك از اعضای خانواده این مسئولیت را به دوش می كشد؟ شما یا فرزندتان؟ شما باید این مسئولیت را به كودكتان واگذار كنید.

شما می توانید حد و مرزهایی، از قبیل اینكه چه وقت و چه مدت باید كودك تكالیفش را انجام دهد، برای او تعیین كنید، ولی مسئولیت مرتب بودن، كامل بودن و بی نقص بودن تكالیف را باید به خود او واگذار كنید.

تنها در این صورت است كه او خود را مسئول نتیجه خوب و بد كار خواهد دانست. شما می توانید از روند پیشرفت كودك خود آگاه باشید و گاهی در صورت لزوم به او پیشنهاد كمك كنید، تكالیفش را بررسی كنید و در صورت وجود اشتباه او را راهنمایی كنید.

در هر گروه سنی باید كودكتان را مسئول اوقات فراغت خود كنید. اگر شما كودك خود را بی وقفه مشغول كنید، او هیچ فرصتی برای شناخت نیازها و توانایی های خود نخواهد داشت. اگر برای تمام وقت فرزند كودكستانی تان برنامه ای تعیین كرده اید، نه تنها حق خود، بلكه حتی حق فرزند خود را برای رشد شخصیتی مناسب پایمال كرده اید. این مسئله، در مورد مادرانی كه همانند یك راننده تاكسی فرزند خود را از كلاسی به كلاس دیگر می برند نیز صدق می كند. هرچه برنامه های از پیش تعیین شده بیشتر باشد، این سؤال بیشتر مطرح خواهد شد كه «مادر، من چه كار كنم، حوصله ام سر رفته است.»

فرزند شما حق دارد حوصله اش سر برود. به هیچ عنوان نگذارید هر دقیقه از اوقات فراغت كودكتان با تماشای تلویزیون یا بازی های كامپیوتری هدر برود. كودك شما باید خود مسئول اوقات فراغتش باشد. او باید خود تصمیم بگیرد كه: «آیا من دلم می خواهد وقتم را تلف كنم یا خودم را به گونه ای سرگرم كنم؟» گاهی كودكان حوصله هیچ كاری را ندارند و ما والدین باید این موضوع را بپذیریم. گاهی همین ساعت بیكاری سبب به وجود آمدن افكار ابتكاری، بازی های دسته جمعی یا قرار ملاقاتی ناگهانی با همسایه خواهد شد.

برخی از كودكان، در اطرافشان از نعمت محیطی خوب برخوردار هستند. برای مثال، كوچه آرام و ساكتی كه می توانند به تنهایی و گاهی با دوستان بازی كنند، ولی متأسفانه چنین امكاناتی برای همه وجود ندارد. در این صورت، می توان در منزل مكان مناسبی را به نقاشی كردن، كاردستی درست كردن و به طور كامل، بازی كردن بی دغدغه كودكان اختصاص داد. ممكن است به علت كمبود جا در خانه، امكان اختصاص دادن چنین مكانی برای بازی كودكان وجود نداشته باشد. در هر صورت، انجام فعالیت های مختلف بدون برنامه ریزی قبلی برای كودكان بسیار مفید است. هرچه امكانات رشدی آزاد برای فرزند شما بیشتر باشد، راحت تر می تواند نوع فعالیت و سرگرمی خود را به تنهایی تعیین كند.

دادن مسئولیت بیشتر به كودكان جرات می خواهد. بسیاری از والدین با ترس می پرسند: «آیا من می توانم مطمئن باشم كه كودكم در تمام مدت روز گریه نمی كند؟ هر روز با لباس خواب به كودكستان نمی رود؟ تمام تكالیف مدرسه اش را بدون فشار من انجام می دهد؟ و تمام روز بیكار نمی ماند؟» آیا شما برای تمام این تصمیم گیری ها به كودك خود اطمینان كافی ندارید؟ آیا شما از كودك خود بدترین ها را انتظار دارید؟ در این صورت مطمئن باشید كه چنین نیز خواهد شد. فرزند شما به عدم اطمینان شما پی می برد و اعتماد به نفس خود را از دست می دهد.

شما باید به فرزند خود این پیغام را برسانید: «من می دانم كه تو می توانی به تنهایی تصمیم گیری كنی. من مطمئن هستم كه تو كارت را درست انجام می دهی.» به زبان آوردن یا نیاوردن این كلمات نقش مهمی ندارد. در هر صورت، كودك افكار و عقاید شما را احساس خواهد كرد. اطمینان شما به فرزندتان، او را در قبول مسئولیت و انتخاب راه درست كمك فراوانی خواهد كرد.

منبع: همشهری


لینک:

- رابطه بین بازی و بلوغ اجتماعی كودكان

- دروغگویی در كودكان

-كودكان 4 تا 6 ساله را بهتر بشناسیم

- آثار و نشانه های انزواجویی و عزلت در کودکان

-راه های برقراری پیوندهای عاطفی بین کودک و والدین

- لطفاً، ببخشید و متشکرم را به کودکان بیاموزید

- ویژگی های تربیت صحیح

مشاوره
مشاوره
در رابطه با این محتوا تجربیات خود را در پرسان به اشتراک بگذارید.