پرویز تناولی، داوری و استدلال؛
نفس تازه‌ای از مجسمه‌سازی دنیا به ایران می‌آید
وقتی كار ایرانی و خارجی یك‌جا عرضه شد، نباید اختلاف فاحش باعث شرمندگی شود .
آثار نخستین سمپوزیوم مجسمه ایران هیات انتخاب را به این نتیجه رساند كه مجسمه‌سازی این كشور منزوی است. چراكه از یك‌سو مسوولان امر به آن بی‌توجهی كرده و از سویی دیگر مجسمه‌سازان نیز تلاش كافی برای پیوستن به‌قافله‌ی جهانی نكرده‌اند.
اینها گفته‌های پرویز تناولی، هنرمندی است كه در كنار ویكتور دارش، تنها مجسمه‌سازان حاضر در تركیب هیات انتخاب آثار نخستین سمپوزیوم مجسمه‌ی ایران بودند.
آنها به‌همراه سیدمهدی مهدی جهت – معمار و شهرساز – غلامحسین ابراهیمی دینانی، فیلسوف جایگزین داریوش شایگان و عباس كیارستمی – فیلم‌ساز –، 180 اثر هنرمندان ایرانی و 200 اثر از سایر كشور‌ها را داوری و در نهایت پنج اثر را از ایران و 15 اثر از مجسمه‌سازهای خارجی را انتخاب كردند.
تناولی در این باره به خبرنگار ایسنا گفت كه با روش حذفی در چند نوبت آثار را بدون در نظر گرفتن ملاحظات – نام و انتخاب كرده‌اند. در مرحله‌ی نخست كارهای ضعیف را متفق‌القول كنار گذاشته و نصف دیگر كارهای مانده را در چند مرحله بحث و بررسی كرده‌اند.
او اذعان داشت: مجسمه‌سازی ایران در این سمپوزیوم ضعیف ظاهر شده به‌گونه‌ای كه انتخاب كنندگان نمی‌توانستند بیشتر از پنج اثر را انتخاب كنند و از میان 180 شركت‌كننده به‌سختی 10 مجسمه را برگزیدند. این در حالی است كه درباره‌ی خارجی‌ها كارها مرتب‌تر و اجرای آنها دقیق‌تر بود و با اینكه 15 كار بیشتر نمی‌خواستیم، به‌راحتی می‌شد 30 كار حتا بیشتر انتخاب كرد.
اشكالاتی از جمله مسایل فنی و نیز بی‌توجهی به شرایط مسابقه نكات مورد اشاره تناولی است كه باعث مردودی شركت‌كنندگان ایران شده است.
او اضافه كرد: عده‌ای از شركت‌كنندگان از قرار آماتور بوده و هیچ‌گاه كار اجرایی شهری نكرده بودند.
به گمان این مجسمه‌ساز معاصر كه آثارش در موزه‌های بین‌المللی و معتبر دنیا جای گرفته، حسن نخستین سمپوزیوم مجسمه ایران این بوده است كه برای نخستین‌بار پای مجسمه‌سازان خارجی به ایران باز می‌شود.
تناولی اظهار كرد: امروز در جهان مرز‌های هنری برداشته شده و اگر در كشور‌های پیشرفته‌ی آمریكا و اروپا، تشخیص دهند كه كار یك مجسمه‌سازی به‌جز از هنرمندان خودشان ارزشمند است، ابایی ندارد كه به آن شخص سفارش بدهند كه از هر كجای دنیا بیاید كاری را برایشان انجام دهند.
به اعتقاد او، سمپوزیوم باب جدیدی است كه نفس تازه‌ای به ایران بیاید و مجسمه‌سازان با افكار، فنون و تكنیك‌های دیگران نیز آشنا شوند.
وی در عین حال تصریح كرد: كه شاید در نخستین سمپوزیوم تعداد كمی از بهترین‌های دنیا حاضر باشند اما در دوره‌های بعد مطمئنا، با اجرا و نصب كارها و نیز انتشار آنها در شبكه‌ی جهانی اینترنت، عده‌ی دیگری را به‌سوی خود جذب می‌كند.
تناولی به ایسنا گفت: برای انتخاب آثار معیار‌های از پیش تعیین شده‌ای نداشتیم، سعی می‌كردیم اثر را با معیار‌هایی كه مجسمه ساز در نظر گرفته و قضاوت كنیم.
او با تاكید بر ضرورت توجه به جنبه‌های مهم اجرای مجسمه‌های شهری به داشتن ایمنی و قابل بحث و گفت‌وگو بدون برای مخاطبان اشاره كرد و توضیح داد: ضرورت دارد مجسمه‌ی شهری مردم را بی‌تفاوت نسبت به‌خود باقی نگذارند.
تناولی درباره‌ی حضور برخی مجسمه‌سازان حرفه‌یی و شاخص ایران و رد شدن آثارشان از سوی هیات انتخاب عنوان كرد: عده‌ای از هنرمندان با خانه تكانی، موجودی خود را كه در گذشته‌های دور ساخته، ارایه كردند و برای سمپوزیوم كار تازه‌ای نداشتند و افرادی كه در هیات داوری بودند می‌دانستند و كارها را می‌شناختند.
او با اشاره به اینكه هنرمندان ایرانی به‌صورت منزوی كار می‌كنند و جنبه‌های جهانی و شهری مجسمه را در نظر نمی‌گیرند، اظهار كرد: این مجسمه‌سازان در گارگاه و گالری شخصی خودشان آدم‌های موفقی هستند، اما وقتی صحبت از یك امر شهری به میان می‌آید، بدان معناست كه كاری روزانه با اكثریت برزگی از مردم روبروست، مخاطب وسیعی دارد. اینها باعث می‌شود عده‌ای از مجسمه‌سازان ما متاسفانه در طبقه‌بندی ما نمی‌گنجید.
وی تصریح كرد: وقتی سمپوزیومی برگزار می‌شود كه قرار است كار هنرمندان ایرانی و خارجی در كنار هم باشند، یا در یك شعاع محدودی كارشان نصب شود، نباید اختلاف آن‌قدر چشمگیر باشد كه باعث شرمندگی شود. بنابراین تلاش ما این بود حتا المقدور كارهایی را انتخاب كنیم كه در مقایسه با كارهای خارجی‌ها یك ایستایی و برابری داشته باشد. همه این جنبه‌ها خود فاكتور‌هایی بود كه این نتایج را به‌بار آورد.
وی در پایان یادآوری كرد: سازمان‌های عریض و طویلی در شهر تهران وجود دارد؛ زیباسازی، فرهنگی هنری شهرداری كه اینها در حقیقت تكالیف‌شان را در گذشته انجام نداده‌اند. اكنون شاهدیم مجسمه‌های شهری بسیار ضعیف و از قافله دور است. درصورتی كه اگر این سازمان‌ها وظایف‌شان را در طول 20 سال گذشته به خوبی انجام می‌دادند، نباید الان اینجا باشیم كه اكنون هستیم. این سازمان‌های عریض و طویل كه وظیفه‌شان پیشبرد هنر مجسمه‌سازی برای زیباتر كردن شهر است، اقدامات بنیادی كنند و به این رشته كه مهجور مانده و كم‌لطفی شده، توجه بیشتری كنند.
منبع : خبرگزاری دانشجویان ایران ( ایسنا)
