انتخابهای شیرین، واقعیتهای تلخ
امسال هم مراسم معرفی برترینهای لیگ چهاردهم در آستانه شروع فصل جدید لیگ برتر برگزار شد که این مراسم مربوط به معرفی برترینهای دوره قبلی لیگ در بخشهای مختلف بود.
در مهمترین بخشهای این مراسم ابراهیم صادقی به عنوان با اخلاقترین بازیکن، علیرضا بیرانوند بهترین دروازهبان، وریا غفوری بهترین مدافع، آندرانیک تیموریان بهترین هافبک، مهدی طارمی بهترین مهاجم و حسین فرکی بهترین مربی انتخاب شدند و جوایز خود را دریافت کردند.
حسنختام مراسم انتخاب بهترینهای فوتبال ایران در چهاردهمین دوره لیگ برتر معرفی بهترین بازیکن این رقابتها بود که این عنوان به قاسم حدادیفر رسید.
این مراسم با تمام حرف و حدیثهایی که داشت در نهایت به اتمام رسید اما این بار نیز همانند سال گذشته انتقادها و شائبههای تمامنشدنی درباره منتخبها بر سر زبانها افتاده است. اولین علامت سوال بزرگ این مراسم چگونگی انتخاب بهترینها و شمارش آرای اخذ شده است. اول اینکه هنوز مشخص نیست که برای انتخاب بهترینها چه کسانی حق رای دارند و سازمان لیگ آرای چه کسانی را به رسمیت میشناسد.
در خیلی از کشورها حتی یک نشریه هم بعد از انتشار نتیجه نظرسنجی خود لینکی را در نظر میگیرد که در آن بتوان ریز آرای اخذ شده را مشاهده کرد. مسلما زمانی که این نظرسنجی در ابعاد بزرگتر و زیر نظر فدراسیون فوتبال یک کشور برگزار میشود باید چنین اصلی هم رعایت شود تا خیلی از علامت سوالها، انتقادات و شائبهها از بین برود. اینکه چرا چنین اتفاقی در موضوع انتخاب برترینهای فوتبال ایران نمیافتد نکتهای است که مسئولان فدراسیون و سازمان لیگ فوتبال ایران باید به آن پاسخ دهند.
با انتخاب بهترینهای لیگ چهاردهم حالا خیلیها این سوال را از خود میپرسند که چرا در حضور بازیکنانی نظیر مبعلی با 17 پاس گل، حاجصفی آماده و قاسم حدادیفر تاثیرگذار باید آندو تیموریان به عنوان هافبک برتر فصل انتخاب شود. مسلما یکی از معیارها و شاخصههای اصلی در انتخاب بهترین بازیکن باید ثبات و تاثیرگذاری در بازیهای مهم باشد که تیموریان حداقل در لیگ چهاردهم هیچ یک از این شاخصهها را نداشت. آندو در نیم فصل اول در استقلال 14 بار شانس بازی برای تیم امیر قلعهنویی را پیدا کرد در شرایطی که چندین و چند بار از سوی سرمربی تیم مورد نقد قرار گرفت.
ژنرال آبیها میگفت آندو، آندویی نیست که انتظار دارد. با تمام این اوصاف تیموریان برای استقلال در 69 درصد دقایق بازیهای نیمفصل به میدان رفت که نه گلی زد و نه شاهکاری داشت. در نیم فصل دوم با پیراهن تراکتور هر چند که تیموریان عملکرد قابل قبولی داشت اما با اخراج در بازی فینالگونه لیگ مقابل نفت تهران، تیمش را به دردسر انداخت و باعث شد تا تراکتور 10 نفره در آخرین دقایق قهرمانی لیگ چهاردهم را از دست بدهد.
انتخاب آندو نه تنها از نظر آماری بلکه از نظر منطقی و عقلانی هم انتخاب عجیبی است. آندو برای اینکه بهترین هافبک سال فوتبال ایران شود قاسم حدادیفر را کنار زد و این در حالی است که حدادیفر در پایان مراسم توانست عنوان بازیکن سال را از آن خود کند! چطور ممکن است حدادیفر از نظر آرا بهترین بازیکن سال باشد اما جایزه بهترین هافبک به کس دیگری برسد؟!
برای روشنتر شدن موضوع سفر کوتاهی خواهیم داشت به کشور آلمان. در سال 2014 مانوئل نویر به عنوان بازیکن سال فوتبال آلمان انتخاب شد و در کنار آن توانست جایزه بهترین دروازهبان را هم از آن خود کند. تصور کنید که نویر در سال 2014 بازیکن سال فوتبال آلمان میشد اما جایزه بهترین دروازهبان به تراشتگن یا آدلر میرسید!
در سال 2013 هم شواین اشتایگر مرد سال فوتبال آلمان شد و عنوان بهترین هافبک سال را هم از آن خود کرد اما گویا در فوتبال ما قرار است جوایز به خوبی تقسیم شوند و کسی دلآزرده نشود حتی به قیمت نادیده گرفتن منطق!
شاید اگر این منطق را زیر پا نمیگذاشتیم خیلی چیزها تغییر میکرد و جایزه بهترین مهاجم فصل به ادینهوی آقای گل میرسید و طارمی با گرفتن جایزه پدیده سال، مزد بازیهای خوبش در پرسپولیس را میگرفت.
بدون تردید مهدی طارمی در لیگ چهاردهم یکی از بهترینها بود و بعد از مدتها ما را به داشتن یک مهاجم ششدانگ در تیم ملی امیدوار کرد اما چطور میتوان قبول کرد که یک مهاجم 7 گله در رقابت با یک مهاجم 20 گله عنوان بهترین مهاجم را از آن خود کند. با کنار گذاشتن تمامی این معادلات شاید راحتتر بتوان درباره مراسم شنبه شب قضاوت کرد. انتخابهایی که شاید به دل خیلیها بنشیند، برای خیلیها خوشایند و شیرین باشد اما در پس خود واقعیتهای تلخی را پنهان کرده است؛ قضاوت با خودتان...
منبع : خراسان