بزرگان اهانت را چگونه پاسخ میدادند؟!
شیخ مرحوم در خاتمه مستدرک در ترجمه خواجه نصیرالدین طوسی قدسسرّه نقل کرده که روزی از شخصی کاغذی به دستش رسید که در آن، کلمات زشت و بدی نسبت به ایشان روا داشته بود. از جمله این کلمه قبیحه؛ که یا «کلب بن کلب».
محقق مذکور چون آن کاغذ را مطالعه فرمود جواب آن را به متانت و عبارات خوش، مرقوم داشت بدون یک کلمه زشتی. از جمله مرقوم فرمود که: قول تو خطاب به من "ای سگ"، این صحیح نیست زیرا که سگ به چهار دست و پا راه میرود و ناخنهایش طویل و دراز است ولکن من منتصب القامهام(1) و بشرهام(2) ظاهر و نمایان است، نه مانند کلب(3)، پشم دارم، و نه ناخنهایم پهن است و ناطق(4) و ضاحکم(5)، پس این خواصّی که در من است به خلاف خواص کلب است. و به همین نحو جواب کاغذ او را نگاشت و او را در غیابت جب مهانت(6) گذاشت.
پی نوشتها:
1- به روی دو پا راه میروم.
2- پوست بدن .
3- سگ .
4- سخنگو.
5- خندان.
6- غلبه بر نفس نمود.
منبع:
خاتمه مستدرک، ج 2، ص 423.