ورود انسان ها ممنوع!
علاوه بر شبکه جاده ای، ام سیتی قسمت پایین شهر با مغازه های ارزان قیمت و رستوران های ساده است که می تواند جذاب باشد، اما برای چه کسی ؟انسان ؟
شهری را تصور کنید با پیاده رو های تمیز اما بدون عابر پیاده، به همراه خودروها و کامیون های فراوان اما بدون راننده!
به شهر اِم خوش آمدید!
شهری واقعی اما در واقع بدون شهروند، که پژوهشگران آن را برای بررسی و البته آزمایش عملی واکنش های خودروهای بدون سرنشین و بدون راننده ی آینده طراحی کرده و ساخته اند.
محیط کنترل شده ی آزمایش که ( بیستم جولای ) در پردیس شمالی دانشگاه میشیگان (UM) افتتاح شد، مساحتی بالغ بر 32 هکتار زمین ( به اندازه ی 24 عدد زمین فوتبال) و دارای همه ی ویژگی های یک شهر کوچک است. در این شهر، شبکه ای از مسیر ها به همراه پیاده روها، چراغ های خیابان، علائم رانندگی و چراغ راهنما است. حتی بخشی را اختصاص به منطقه ی پایین شهر داده اند و مکان هایی را به رستوران های باز و فضاهای تفریحی اختصاص داده اند. نماهای ساختمانی نیز برای این شهر ساخته و تعبیه شده است.
علت و ایده ی ساخت این شهر بسیار ساده است: آزمایش اختراع جدیدی به نام "خودروهای بدون سرنشین " در محیطی عاری از انسان. پیش از این که این فناوری ها وارد جامعه ی انسانی شوند، لازم است برای آزمایش میزان امنیت حضور آنها به طور دقیق تر و در موقعیتی بسیار مشابه مورد بررسی قرار بگیرند.
پیتر سوئیتمن، مدیر مرکز پژوهشی حمل و نقل در دانشگاه میشیگان می گوید :" شهر اِم محیطی آرام، امن، کنترل شده، و واقعی دارد و می تواند به راحتی به پژوهشگران نشان دهد که تا چه حد خودروهای بدون راننده و سرنشین و متصل به شبکه این قابلیت فوق العاده را دارند که به سرعت حرکت کنند، ایمن باشند، و درست برانند."
شهر اِم به مساحت 32 هکتار در پردیس دانشگاه میشیگان
راه ها و مسیر ها ی شهر اِم به طور اختصاصی برای آزمون های پی در پی، سخت و تکراری خودروها ساخته شده است. حتما می پرسید اگر خودروها در شهری بدون انسان آزمایش می شوند چگونه در آینده در شهرهای مملو از انسان می توانند امن باشند و امنیت را حفظ کنند؟ بدون حضور انسان ها قطعا ً بخشی از آزمایش ها انجام نشده و این خودروهای جدید قابل اعتماد نخواهد بود. از آن جایی که در این فرآیند آزمایشی، حضور افراد پیاده ی واقعی به صلاح نبوده و امن نیست، پژوهشگران برای پر کردن این خلأ به عابر پیاده ای ماشینی نیاز داشتند، این مسوولیت را یک ماشین روبوت شکل به نام سباستین بر عهده گرفت که در زمان لازم پا به خیابان می گذارد و به این شکل پژوهشگران خودروهای بدون راننده را آزمون می کنند که آیا به موقع ترمز ها کشیده می شوند یا خیر ؟؟
سوئیتمن در مورد این روبوت انسان نما می گوید:" به هر حال ما این ماشین ها یا روبوت ها را جایگزین انسان ها کردیم و لازم بود این روبوت ها در محیطی واقعی مانند یک شهر آزمایش شوند".
امروزه خودرو سازان برای طراحی و تولید ماشین های بدون راننده در حال رقابت با هم هستند و سعی دارند مدل های تجاری خود را برای جمعیت زیاد زمین در آینده آماده کنند؛ یعنی در طی دو دهه ی آینده که شهرها تبدیل به شهرهای بسیار بزرگ با جمعیت های انبوه خواهند شد.
خودروهای بدون راننده ای که حضورشان و کارکردشان در کل شهر ضروری و حیاتی خواهد بود و به جریان منظم و ایمن و البته سریع حرکت کالاها و انسان ها کمک شایانی می کنند.
این مینی شهر 32 هکتاری، می خواهد نمونه ی کوچکی باشد از شهرهای بزرگ شلوغ با ترافیک های سنگین و عابرین پیاده ای که حرکت و واکنش های آنها غیر قابل پیش بینی است، با بزرگراه های طولانی و پیچ در پیچ و جاده های درون و برون شهری. این پروژه با 10 میلیون دلار در پردیس شمالی این دانشگاه ساخته شد و دارای 40 نمای ساختمانی ، یک پل، یک تونل، چهارراه دارای چراغ راهنمایی برای توقف و حرکت ، میدان، و مسیرهای بن بست است. علاوه بر آزمایش خودروهای بدون راننده و سرنشین، پژوهشگران امیدوارند که شبکه ی خودروها را نیز مطالعه کنند. خودروهای به هم متصل در شبکه ای که با هم در تماس هستند یعنی دو خودرو با هم و یا خودروها با مرکز کنترل یا حتی قطعات تجهیزات با یکدیگر ؛ یعنی ارتباط خودرو با چراغ راهنمایی که در جاده ی بعدی که خودرو در حال نزدیک شدن به آن است.
حتی کوچک ترین جزئیات شهر اِم به صورت دقیق از پیش برنامه ریزی و طراحی شده تا در شرایط طبیعی که همه به شبکه متصل شوند و خودروها به صورت خودکار عمل کنند یک شهر واقعی جایگزین شود. برای نمونه، دیوارهای کوچه ها و خیابان ها با گرافیتی های شهری رنگ آمیزی و نقاشی شده است و یا خط کشی خیابان ها کاملاً مانند آن چیزی است که در یک شهر دیده می شود.
شهر اِم تنها بخشی از یک پروژه ی بزرگ است که دانشگاه میشیگان و سازمان های همکار آن در تلاشی مشترک برای آزمون خودروهای بدون راننده ی خودکار برای سال 2021 در نظر گرفته اند. آنها امیدوارند که در آینده ی بسیار نزدیک 20 هزار خودرو ی شبکه ای را وارد جاده ها و مسیرهای میشیگان جنوبی کنند.
سمیه جولایی/ دکترای علم اطلاعات و دانش شناسی
بخش دانش و زندگی تبیان
