تبیان، دستیار زندگی
در قبل از انقلاب، خانه ای سیصد متری در سرچشمه و یک ماشین پیکان داشتم. همان زمان ها از پول منبر به کسب و تجارت هم اقدام کردم که البته هیچ موقع شانس نداشتم.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

وقتی ناطق نوری کامیون‌دار می‌شود


در قبل از انقلاب، خانه‌ای سیصد متری در سرچشمه و یک ماشین پیکان داشتم. همان زمان‌ها از پول منبر به کسب و تجارت هم اقدام کردم که البته هیچ موقع شانس نداشتم.
این روزها خاطرات مسئولین را می‌توان از پرمخا‌طب ترین مطالب در فضای مجازی دانست. آنچه پیش روی شماست بخشی از کتاب خاطرات حجه الاسلام و المسلمین علی اکبر ناطق نوری (دوره دو جلدی) است که توسط انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامی به چاپ رسیده است.

ناطق نوری

از نظر زندگی مادی، قبل از انقلاب یک منبری مشهور در تهران بودم. در دهه محرم در تهران یازده منبر می‌رفتم؛ یعنی، از صبح تا آخر شب ساعت 12، آخرین منبر من در حسینیه سرآسیاب بود. یازده منبر داشتم که در هر کدام، سه ربع ساعت حرف می‌زدم و چند دقیقه هم روضه می‌خواندم و بلافاصله نیم ساعته خودم را به منبر دیگر می‌رساندم و زندگی‌ام را از پول منبر اداره می‌کردم و هیچ‌گاه از سهم امام و بیت‌المال به معنای سهم امام، استفاده نکردم.

در قبل از انقلاب، خانه‌ای سیصد متری در سرچشمه و یک ماشین پیکان داشتم که خانه را در سال 1349 ساخته بودم و زندگی‌ام مرتب بود. همان زمان‌ها از پول منبر به کسب و تجارت هم اقدام کردم که البته هیچ موقع شانس نداشتم. یک بار حدود شصت هزار تومان جمع کردم– در دهه 50، شصت هزار تومان خیلی بود- و با یک راننده از اعضای همان هیئت‌هایی که منبر می‌رفتم، یک کامیون ولوو خریدیم و او شروع به کار کرد. از همان روزهای اول با اینکه هنوز کار را شروع نکرده بود، می‌گفت پول بدهید که خرج دارد. چون دیدم یک چیزی هم باید دستی بدهیم، گفتم من نمی‌خواهم و کامیون را فروختم که او کلی از پول مرا خورد و من هم دیگر دنبالش را نگرفتم.

سپس در یک ماشین بافندگی با دوستان شریک شدم. من همواره به این فکر بودم که منبر تنها ممکن است نتواند خانواده‌ام را اداره کند، یا شاید ممنوع‌المنبر و گرفتار شوم، بنابراین بهتر است یک کاری در کنار آن داشته باشم که از بیت‌المال استفاده نکنم.

ناطق نوری

پس از آنکه خانه‌ام را در سرچشمه فروختم، به قلهک رفته و خانه‌ای به مبلغ نهصد هزار تومان خریدم و تا بعد از انقلاب، منزلم در زرگنده و در بهترین نقطه الهیه بود. سپس آنجا را فروختم و یک منزل بزرگ‌تر- در فخرآباد- خریدم. برای ساختن و خریدن این خانه، نه یک ریال از بیت‌المال برداشت کرده‌ام نه یک وجب زمین از دولت گرفته‌ام. من به خیلی افراد، بخصوص، به اذن امام، پاسدارانی که گروه فرقان را دستگیر کرده بودند، زمین دادم، اما خودم یک وجب هم برنداشتم، البته برخی هزینه‌های محافظین هم که در خانه‌ام زندگی می‌کنند با من است، نه اینکه حقوقشان یا خرجشان را بدهم، اما بالاخره اینها سی و پنج تا چهل نفر هستند و به هر حال در خانه من نشست و برخاست دارند و پول آب، برق، گاز و تلفن همه با خودم است. من هم آدم عیالواری هستم و هشت فرزند دارم که دبیرستانی و دانشگاهی هستند و بالاخره خرج دارند، حقوق مجلس هم کفایت این همه خرج را نمی‌دهد، گاهی دوستان بسیار قدیمی برای اینکه دچار مشکل نشوم به من کمک می‌کنند.
ناطق نوری در کتابش  و در بخش وضعیت مادی من در انتخابات مینویسد:
 رئیس مجلس با یک نماینده ی عادی و حتی نماینده اقلیت دینی از نظر امتیازات حقوقی هیچ فرقی ندارد، این گونه نبود که به من حقوق بیشتری بدهند . از نظر اداری و استخدامی هم ، زمانی که در کمیته انقلاب اسلامی بودم ، چیزی نمی گرفتم . در جهادسازندگی نیز همین طور بود و من مثل قبل از انقلاب منبر می رفتم .
در وزارت کشور نیز مثل بقیه ی وزرا حقوق می گرفتم . در اواخر تصدی وزارت کشور ، آقای آقازاده معاون اجرایی نخست وزیر به من گفت شما را بعنوان مشاور نخست وزیر استخدام کرده ایم . من آن زمان نوشتم خیلی ممنون ، من استخدام امام حسین (ع) هستم و آن را رد کردم . در مجلس هم تا ششم خرداد 1379 ، که در مجلس بودم ، حقوق می گرفتم . در زمان ریاست مجلس من ، شایعه کرده بودند که مجلسی ها تصویب کردند حقوق دائم العمر بگیرند . در حالیکه این درست نیست ، مجلس که تمام شد همه ی آن هایی که قبلا در استخدام دولت بودند ، به اداره ی خودشان بر می گردند و از آنجا حقوق می گیرند و آن ها هم که استخدام نیستند «کان لم یکن شیئا مذکورا» و من این طوری بودم .

از نظر زندگی مادی، قبل ازانقلاب یک منبری مشهور در تهران بودم. در دهه محرم در تهران یازده منبر می‌رفتم؛ یعنی، از صبح تا آخر شب ساعت 12، آخرین منبر من در حسینیه سرآسیاب بود. یازده منبر داشتم که در هر کدام، سه ربع ساعت حرف می‌زدم و چند دقیقه هم روضه می‌خواندم و بلافاصله نیم ساعته خودم را به منبر دیگر می‌رساندم و زندگی‌ام را از پول منبر اداره می‌کردم و هیچ‌گاه از سهم امام و بیت‌المال به معنای سهم امام، استفاده نکردم

از حقوقی که ما در مجلس می گرفتیم مالیات ، بیمه و بازنشستگی کم می کردند ، در حالیکه ما استخدام نبودیم . در اواخر مجلس پنجم ، با دوستان صحبت کردیم که به چه مناسبت آن را کم می کنند و باید پس بدهند . دوستان به من گفتند : حالا که این همه بازنشستگی از حقوق شما کم شده ، خوب است که سنوات خودتان را حساب کنید و به یک جایی وصل و استخدام شوید. دیدم حرف بدی نیست و چون عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام هم بودم ، نامه ای به آقای هاشمی نوشته و سوابقمان را از مجلس به مجمع منتقل کردیم و مدتی بعد حقوق من برقرار شد.
از الطاف خداوند تبارک و تعالی به من این بود که – همه ی دوستانم هم این را اعتراف دارند- در همه ی سمت هایی که بودم آن حالت طلبگی را در معاشرت هایم قطع نکردم. با رفقای قدیمی ام ، با هیئتی های قدیمی ، با مردم در عزا و عروسی هایشان و فامیل ها همچنان رفت وآمد دارم . البته دیدار بعضی هایشان سخت بود ، بعضی مواقع که می گفتند :«چرا منزل ما نمی آیی؟» به شوخی می گفتم :«من بیایم با یک ماشین اسکورت جلو و پشت سرم می آیم و همه می فهمند ما فامیل شما هستیم و این دو ضرر دارد. یکی اینکه می ریزند سر شما که این نامه را بده به آقای ناطق بگو سربازی بچه ی من را درست کند، بچه ی من را از دانشگاه آزاد فلان جا بیاورد تهران و بیچاره می شوید ، دوم اینکه اگر قصد ترور من را داشته باشند و نتوانند این کار را بکنند ممکن است انتقام آن را از شما بگیرند.»

فراوری : امیر رضوانی

بخش تاریخ ایران و و جهان تبیان


منابع : مشرق/  پارسینه