صعود نفت با رمز یا حیدر
شاگردان منصوریان که ۳ دقیقه از ۸ دقیقه پایانی بازی را در فاصله ای ۳ متری ، از حریف گرفتند ، با سوت پایان بازی تا می توانستند ، زدند و رقصیدند و جشن گرفتند.
شاگردان منصوریان ابتدا تلافی شادی تلخی را از عربستانی ها گرفتند که با بردن تیم ملی دایی در ورزشگاه آزادی انجام داده بودند . بعد از این ، رقص لری با پیراهن های شان و بعد اهتزاز کوتاه مدت پرچم ایران. بچه های تیم نفت ، یک به یک در دوربین نام کشورشان را فریاد کردند و سپس به میانه میدان رفتند و ۳ بار با صدایی بلند حیدر را فریاد کردند.
هنگامی که بازیکنان نفت درحال خوشحالی بودند علیرضا منصوریان آنها را در میانه میدان جمع کرد و به شاگردانش گوشزد کرد که برای تماشاگران حاضر در ورزشگاه عبدالله الفیصل دست بزنند و آنها نیز این کار را انجام دادند.
پس از پایان بازی هواداران حاضر در ورزشگاه سنگهایی را به سمت زمین پرتاب کردند و جو امنیتی را به وجود آوردند که باعث شد برای لحظاتی تیم نفت و همچنین همراهان از جمله مهدی تاج و منصور قنبرزاده در ورزشگاه معطل شوند.
حضور در جمع 3 مدعی اصلی قهرمانی تا هفته پایانی لیگ، رسیدن به فینال جام حذفی و درنهایت صعود به یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان به هیچ عنوان نمیتواند اتفاقی باشد. این تیم طلایی قطعا با یک فرمول طلایی توانسته در کمتر از 5 سال چنین پیشرفت چشمگیری داشته باشد.
نقش منصوریان
بدونشک علی منصوریان سرمربی قابلی برای نفتتهران بوده. عمر مربیگری شماره 10 همیشه محبوب استقلال هنوز به 7 سال نرسیده و این دوران کوتاه را باید به 2 مقطع قبل و بعد از دستیاری کارلوس کیروش تقسیم کرد.
به نقل از خراسان ،در گیر و دار بیمیلی مفرط خیلی از مربیان ایرانی به مقوله یاد گرفتن، علی منصور بههر ترتیب شد دستیار سرمربی پرتغالی تیم ملی و تا توانست آموخت.
در نفت تهران گذشته از شائبههای حول این تیم و سوای نوع نتیجهای که منصوریان چه در لیگ ایران و چه در لیگ قهرمانان گرفته، شاهد تفاوتی ملموس در کار این مربی در قیاس با دوره حضور در تیم امید و پیشتر پاس همدان هستیم؛ این تاثیر دانش است، چیزی که بیشتر مربیان ایران از آن گریزانند و درجا میزنند. با تمام این اوصاف نمیتوان منصوریان را تنها دلیل موفقیت نفتیها دانست. این مربی جوان و شایسته تنها یکی از اجزای فرمول موفقیت نفتیهاست.
میراثی ارزشمند
منصوریان بعد از حضوری نسبتا موفق در تیم ملی امید تصمیم گرفت مربیگری در لیگ برتر را هم تجربه کند. او در اولین قدم، بهترین انتخاب ممکن را داشت و روی نیمکت یکی از بیحاشیهترین تیمهای لیگ برتر نشست. منصوریان در ابتدای کارش مجبور نبود دست به تغییرات گسترده بزند. او تیمی را تحویل گرفت که پیشتر با حضور مربیانی همچون ابراهیمزاده، فرکی و گلمحمدی به بهترین شکل ممکن و کاملا اصولی بسته شده بود. تیمی کاملا جوان و باانگیزه که هیچکس در آن جایگاه ثابتی نداشت و فاکتور رسیدن به ترکیب اصلی آن تلاش بود و انگیزه و استعداد. منصوریان با حفظ شاکله اصلی بازیکنان تاثیرگذاری همچون ایمان مبعلی، غلامرضا رضایی، سیامک کوروشی، مهدی شیری و پادووانی را به خدمت گرفت تا با قدرت تمام تیمش را برای حضوری موفق در لیگ و آسیا مهیا کند. منصوریان با اضافه کردن مبعلی33 ساله و رضایی30 ساله آمیزهای از جوانی و تجربه را در تیمش ایجاد کرد.
مدیریت
نفت، یکی از معدود تیمهای لیگ چهاردهم بود که برنامهریزی و مدیریت درست در آن موج میزد. مدیریت بینقص قنبرزاده و دیگر اعضای اجرایی باشگاه باعث شد تا نفت در طول فصل به بیحاشیهترین تیم لیگ تبدیل شود. همین مدیریت درست بود که باعث شد تا بازیکنان نفت برخلاف ستارههای استقلال، پرسپولیس و حتی تراکتورسازی و سپاهان دور از دوربینها و میکروفنها راه خودشان را ادامه دهند. حتی ایمان مبعلی و غلامرضا رضایی در مقایسه با گذشتهشان بازیکنان آرامتری شدند و همین آرامش باعث شد تا بیشترین کارایی ممکن را در تیم جدیدشان داشته باشند. حضور مربیانی نظیر نادر دستنشان، حسین فرکی، منصور ابراهیمزاده و یحیی گلمحمدی به عنوان مربیانی بیحاشیه و بازیکنساز در 5 سال گذشته نشان میدهد که نفتیها با یک برنامه بلندمدت به اینجا رسیدهاند و با ادامه همین مسیر میتوانند در آسیا هم حرفهای زیادی برای گفتن داشته باشند.