حضرت آیت الله خوشوقت در تفسیر قرآن یک طرز فکر خاصی داشتند که منشاء آن را در آموختن زبان عربی به طور کامل و دانستن تاریخ اسلام و شان نزول آیات می دانستند.
آیتالله خوشوقت طی ماههای اخیر با بیاخلاقیهایی روبرو شدند که آخرین آن به هتک حرمت به ایشان در ماجرای اظهارنظرشان پیرامون شخصیت حضرت رقیه(س) باز میگردد.
خدای متعال، یک نیرویی به ایشان داده که با اوضاع و اصول آشنا هستند، چه بسا این از الهامات الهی است و یا دریافتهای ذهن نورانی و باطن نورانی ایشان است. ایشان در شناخت افراد، پیچ و خمهای عقیدتی، سیاسی و اخلاقی آنها فوق العادگی زیادی دارند.
ایشان مرد علم و اخلاق بود و در طول عمرش سعی کرد مردم را با مبانی اسلام و اخلاق اسلامی آشنا کند و بسیار شاگردان هم از سلک روحانی و هم غیر روحانی از درسهای اخلاقی او بهرهمند می شدند.
مرحوم آیت ا... خوشوقت بر عرفان نظری، فلسفه و حکمت اشرافی جامع داشت اما تا جایی که من میدانم جز برخی رسائل و مکتوبات منتشر نشده، وی عالمی بیشتر شفاهی بود تا کتبی.
انبیاء و رهبران دینی، همواره به كار و كوشش مشغول، و در این زمینه الگوی عملی مسلمانان بودند و آنها را به كار و تلاش و جهاد برای رفع نیازهای مادی و معنوی جامعه دعوت می نمودند.
سید علی یکی از عینک ها را به چشم زد وقتی رویش را برگرداند، متوجه شد آدم هایی هستند که آن طرف خیابان راه می روند. رو به سمت حرم برگرداند و برای نخستین بار سقف آنرا دید. هر آن چه دور بود، تازه بود.«برگشتم و گفتم: این عینک خوب است. پنج شش تومان [دادم و خریدم
پرهیز از خود برتربینی، هسته مرکزی تواضع ممدوح و اخلاقی را تشکیل داده و هر رفتاری که شائبه نوعی خودنمایی و اظهار وجود در آن باشد، از لحاظ اخلاقی مردود است.
در تعالیم اسلامی نه تنها به استفاده از الگوهای مناسب توصیه و تاکید شده است، بلکه علاوه بر تشریح و تبیین ویژگی های یک الگو و سرمشق کامل، در مواردی که ضرورت ایجاب کرده است مصداق های عینی نیز به عنوان الگو و اسوه معرفی می شود