اشعه ماورای بنفش چیست؟

اشعه ماوراء بنفش (UV) نور تابش الکترومغناطیسی در محدوده طول موج تقریبی 10 تا 400 نانومتر است. این طول موج کوتاه تر از نور مریی اما بلندتر از اشعه ایکس است و برای چشم انسان نامریی است.

محدوده طول موج ماورای بنفش به میزان زیادی تقسیم بندی شده تا به طول موج نزدیک ( نزدیک ترین به طول موج نور قابل مشاهده )، اشعه ماورای بنفش دور و اشعه ماورای بنفش شدید ( نزدیک ترین به طول موج اشعه ایکس ) خرد شود.

خورشید منبع اشعه ماوراء بنفشی است که برای پوست انسان مضر است. لایه ازن زمین جلوی بیشتر اشعه ماورای بنفش خورشید را سد می کند، این کار لایه ازون برای ما سودمند است اما جلوی ستاره شناسی ماورای بنفش در پایگاه های زمینی را می گیرد. درعوض، تلسکوپ های با طول موج اشعه ماورای بنفش باید داخل فضا و روی ماهواره ها قرار داده شوند. منابع اختر فیزیکی نور ماورای بنفش اشیاء داغ (106-108 کلوین) شامل ستارگان عظیم و جوان موسوم به OB، کوتوله های سفید، بقایای ابرنواخترها، تاج (کرونا) و گاز خورشید در خوشه های کهکشانی است.

کشف

نور ماوراء بنفش به وسیله یوهان ویلهلم ریتر در سال 1801 کشف شد. او متوجه شد که ماده شیمیایی کلرید نقره وقتی که در معرض نور اکسید می شود به نور بنفش بیش از نور قرمز واکنش نشان می دهد و تیره تر می شود. این باعث شد حدس بزند که فراتر از نور بنفش طیف مریی، نوری نامریی وجود دارد و همین نور است که کلرید نقره را بیشتر تیره می کند.

مرکز یادگیری سایت تبیان