مبارزه با خاطیان راه نجات فوتبال

مسابقات لیگ برتر فوتبال به عنوان نمادی از وضعیت عمومی این رشته دو گام تا پایان دوره جاری پیش رو دارد. این مسابقات از سالها پیش عنوان حرفه ای را یدک می کشد اما تا رسیدن به مطلوب فاصله ای بعید دارد.

بسیاری از مسایل و مشکلات فوتبال در سالیان اخیر به شکل فردی حل شده و هر کس فراخور توان و منافع خود در این باره عمل کرده است. اگرچه در نگاهی منصفانه ما شاهد پیشرفت هایی بوده ایم اما قطعا همه قبول دارند در بسیاری از موارد شاهد سهل انگاری و بی توجهی هستیم.
جدای از مسایل مالی و کمبود زیر ساخت های لازم در بخش باشگاهداری که از اصول فراموش شده در فوتبال ماست و متاسفانه تاثیر فراوانی در بالا و پایین شدن رده بندی تیم ها دارد نکته دل آزار این است که ما در راه استفاده و بهره بردن از داشته هایمان نیز به شدت ضعف داریم. در این بخش ما با دو پدیده زشت منفعت طلبی و ناآگاهی برخی مدیران و برنامه ریزان روبرو هستیم.
به عبارتی گروهی منفعت طلب در فوتبال هستند که اصولا کاری به آینده و نفع فوتبال ندارند. آنها آمده اند تا با گل آلود کردن فضا بزنند و ببرند. از این روست که سراسر فوتبال ایران دنبال یک هدف مشخص نیست. کسی تابع یک برنامه کلی نیست و به عبارت ساده تر هر کس در این ارکستر ساز و نت خود را می زند تا صدایی گوشخراش تولید شود.
از سوی دیگر هجوم افراد نابلد و اکثرا شهرت طلب باعث شده تا ما در فوتبال بارها و بارها کار را از صفر و حتی زیر صفر شروع کنیم. از این نظر نیز مدیران نابلد صادراتی از سایر بخش ناآگاهانه لطمات شدیدی به فوتبال ما زده اند و جالب این که طلبکارانه از فوتبال رفته اند.
اما بحث ما در اینجا موضوع مهم خطاکاران است. خطاکارانی که امروز سراسر فوتبال ایران را تحت الشعاع حرکات خود قرار داده اند و الگویی بد برای جوان تر ها شده اند. خطاکارانی که با وجود خطاهای آشکار با استفاده از عدم همراهی بخش های مختلف فوتبال سرافرازانه از یک تیم و یک مجموعه به مکانی دیگر نقل مکان می کنند و کسی در این باره نظارت ندارد یا به عبارتی نمی تواند داشته باشد.
مثال ساده:
بازیکنانی در فوتبال با وجود توانایی های فراوان سرناسازگاری با مجموعه می گذارند. این قبیل افراد که متاسفانه در باشگاههای رقیب خواهان دارند با رفتار نامناسب خود هم به تیم خود لطمه می زنند و هم این رفتار را الگوی جامعه می کنند. این گروه از بازیکنان علاوه بر این عمل زشت عمر فوتبال خود را به کمترین زمان ممکن تقلیل می دهند. نگاهی به آنچه در فوتبال روز دنیا می گذرد به ما نشان می دهد که بازیکنان حرفه ای و متعهد با وجود کسب عنوان، شهرت و پول زیاد سالهای متمادی روال احترام به مجموعه و انجام وظیفه را در دستور کار خود دارند.

با کمال تاسف فوتبال ما طی سالهای اخیر با سرکشی و یاغی گری بسیاری از بازیکنان مستعد خود لطمات شدیدی خورده است و از این راه سرمایه هنگفتی هدر رفته است. اینجاست که مسوولان امر باید سر از برف بیرون کنند و باور کنند عدم ورود به این حیطه اولین و بزرگترین ضرر را به آنها وارد می سازد. همین امروز به چشم می بینیم بسیاری از بازیکنانی که چنین روش ناپسندی را پیشه کرده اند با اهمال فدراسیون فوتبال و مسوولان باشگاه نه تنها به مسیر بد خود ادامه می دهند بلکه آنهایی را که در صدد مقابله هیتند تهدید به رفتن به سایر تیم ها و... می کنند.
به نظر می رسد به دلیل منافع جمعی بهترین راه این است تا کمیته ای متشکل از مسوولان باشگاه ها و فدراسیون  می توانند با رصد خاطیان فوتبال برنامه برای مقابله اتخاذ کنند تا با چنین روشی جلوی این اتفاق تلخ در فوتبال گرفته شود. مثال ها در این باره فراوانند و مربوط به دو تیم آبی و قرمز نیست. اعضای یک مجموعه فوتبالی باید باور کنند در پی خطای آشکار و ثابت شده حتما تاوان پس خواهند داد و تنها با یک جابه جایی نمی توان از جریمه گریخت.
این بخشی از بحث مهم سالم سازی و فرهنگ سازی در ورزش است که به طور قطع نه تنها وزارت ورزش بلکه برخی نهادهای فرهنگی هم باید در آن ورود کنند. چرا که فوتبالیست ها به عنوان الگوی جوانان در جامعه می توانند با رفتار نادرست بقیه بخش های جامعه را تحت تاثیر مستقیم و غیر مستقیم قرار دهند.
فراموش نکنیم رفتارهای بد ورزشکاران باعث التهاب فراوان روی سکوها می شود و مشکلاتی را فراهم می کند که امروز بابت آن نیمی از افراد جامعه(زنان) اجازه ورود به ورزشگاه را ندارند و همچنین به بزرگترها توصیه می شود از آوردن بچه ها به ورزشگاه پرهیز کنند.