اشتباهات برانکو در شکست سرخ ها
از روزی که پرسپولیس در فولادشهر به گل دقایق پایانی مهدی شریفی باخته بود همه دنبال انتقام یا در حالت عادی ترش جبران آن باخت تلخ می‌گشتند.
آن روز در فولادشهر پرسپولیس یک تیم بی دست و پا بود که فقط دفاع می‌کرد و سر آخر تسلیم شد اما اینجا در تهران شرایط می‌توانست کاملا متفاوت باشد. اینجا بازیکنان برای خودنمایی مقابل سرمربی جدید تیم جان تازه‌ای داشتند و ایستادن روی پله دق آور نهم آنقدر خسته شان کرده بود که می‌شد به اجرای نمایشی همسنگ نمایش‌های آسیایی شان امیدوار بود.
خط دفاع سپاهان هم داشت خوب همکاری می‌کرد. زوج هادی عقیلی – عبدا... کرمی مدام اشتباه می‌کرد و حتی وریا و علی احمدی هم بعضا موقعیت‌های گل را به مهاجمان پرسپولیس بفرما می‌زدند.
این موقعیت‌ها اما مشتری نداشت. طارمی مثل بازی با صبای قم یا راه‌آهن که صدای درخشان را درآورد بی دقت بود و موقعیت پشت موقعیت از دست می‌رفت. بالاخره پرسپولیس به گل رسید و یک نیمه را با برتری به رختکن رفت اما این پایان کار نبود.
جای اشتباه گابریل
در ترکیب اولیه پرسپولیس برانکو یک اشتباه بزرگ انجام داده بود. شاید برانکو نمی‌دانست که گابریل بازیکن کنار خط نیست و از بین نوری و گابریل یکی باید داخل زمین باشد وگرنه حتما او را برای امید عالیشاه سریع و پا به توپ جانشین مناسبی نمی‌دانست. در حالی که می‌شد از رضا خالقی فر در بال چپ استفاده کرد اما استفاده توامان نوری و گابریل مثلث تهاجمی سرخ‌ها را از بالانس خارج کرده بود. آن طرف زمین هادی نوروزی خوب حمله می‌کرد و خوب موقعیت می‌ساخت اما این طرف گابریل با بازی ایستا و دوندگی کمتر همکاری متفاوتی با نوری و طارمی داشت.
هر چند این نوع همکاری هم در نیمه نخست منجر به موقعیت‌های زیادی از سوی پرسپولیس شد اما کسب این موقعیت‌ها نه به خاطر قدرت پرسپولیس در فاز حمله بلکه به دلیل باز بازی کردن خط دفاع سپاهان و جلو بازی کردن این تیم بود. در واقع بسیاری از موقعیت‌های پرسپولیس با حمله سریع یا ضد حمله به دست آمد و حاصل یک برتری چند دقیقه‌ای متوالی (مثل آنچه سپاهانی‌ها در سی دقیقه پایانی انجام دادند ) نبود.
فرکی و مهندسی اتوبان جناح راست
حسین فرکی با دو تعویض فوق‌العاده در دقایق 56 و 58 چهره سپاهان را در فاز حمله تغییر داد. حضور حسین پاپی و احسان حاجی صفی در جناح چپ این تیم و بازیگردانی رسول نویدکیا که به جای برادر ناآماده‌اش وارد میدان شده بود باعث شد 30 دقیقه پایانی از آن سپاهان باشد و دریافت گل در سی دقیقه پایانی پس از آن همه فشار و حمله طبیعی جلوه کند.
در واقع تعویض‌های فرکی باعث شده بود جناح راست خط دفاع پرسپولیس تبدیل به اتوبان تهران – اصفهان شود که پلیسی نداشت و ناظر رفت و آمد سریع خودروهای زرد در آن بی خیال فقط تماشا می‌کرد.
اتوبانی عریض و طویل برای یورش پاپی و حاجی صفی که دو گل زردها از این منطقه پی ریزی شد و موقعیت‌های زیاد دیگری به وجود آمد که با هوشیاری مدافعان پرسپولیس و سوشا بی نتیجه ماند. در واقع سپاهانی‌ها در این 30 دقیقه با تمرکز روی جناح راست خط دفاعی پرسپولیس و توپ ریختن مقابل خانزاده و عبور از او هر کاری خواستند انجام دادند تا تغیرات فرکی بازی را به سود این تیم برگرداند.
چرا ترمیم نشد؟
اینکه پرسپولیس در تمام ثلث پایانی زمان بازی از یک جناح به شدت تحت فشار قرار گرفته و شاهد چرخش توپ در این منطقه از زمین و ایجاد خطر روی دروازه‌اش بود را همه دیدند جز آن کسی که باید ببیند. برانکو ایوانکوویچ یا ندید – که بعید است - یا فکر می‌کرد مقاومت این منطقه از زمین شکسته نمی‌شود و بالاخره به خواسته‌اش خواهد رسید.
شاید او فکر می‌کرد محمدرضا خانزاده در پست غیر تخصصی از پس مهار زوج پاپی – حاجی صفی برمی آید یا علی عسگری در پست غیر تخصصی تحت فشار دچار اشتباه نمی‌شود اما هرچه که بود مرد کروات در نخستین باری که پرسپولیس را هدایت می‌کرد دچار اشتباه شد و در حالی که می‌توانست با میدان دادن به بابک حاتمی دفاع راست تیمش را ترمیم کند دست به تغییر نزد و دو بار از همان منطقه گزیده شد.
حالا شاید برخی بگویند پرسپولیس باز هم به اشتباهات فردی بازیکنانش باخت و این شکست را هم گردن بازیکنان بیندازند اما این بار می‌توان به صراحت گفت این اشتباهات فردی حاصل انفعال یا تشخیص غلط سرمربی کروات در تغییرات ترکیب تیمش بود ولاغیر.
دوباره پیام، دوباره گل!
بازی دادن به پیام صادقیان در دو مسابقه اخیر پرسپولیس ذهن‌ها را به سمتی برده که پیش خودمان فکر می‌کنیم برانکو و دستیارانش تحت تاثیر مسائل غیر فنی (مثلا دلجویی از او به‌خاطر نیمکت نشینی‌هایش یا آماده کردنش برای فصل آینده) به او میدان می‌دهند اما همین دلسوزی‌ها یا شاید دوراندیشی‌ها ضرر زیادی به پرسپولیس زده است. در واقع همانطور که تعویض اشتباه و بی دلیل صادقیان مقابل استقلال خوزستان برد را از پرسپولیس گرفت در مصاف بزرگ با سپاهان هم این تعویض اشتباه وضعیت میانه زمین پرسپولیس را به هم ریخت.
عصر پنج‌شنبه همه دیدند که از دقیقه 66 به بعد به جای اینکه تیم با این تغییر درست شود کاملا به هم ریخت و فشار روی این تیم تشدید شد. در حالی که پرسپولیس نیاز داشت به جای گابریل یک عنصر دونده، توپگیر و تدافعی را وارد میدان کند صادقیان را به جای هافبک برزیلی در میدان دید تا لو دادن توپ در میانه میدان توسط او زمینه ساز گل اول سپاهان باشد.
صادقیان که با وجود زمان اندک در میدان انرژی و توان کافی برای دویدن نداشت بعد از گل نخست سپاهان و در حالی که بازیکنان در میانه میدان مشغول جرو بحث بودند خودش را از بقیه جدا کرده و در حال بازگشت به میانه میدان بود تا حرص هم تیمی‌هایش را بیشتر درآورد.
صبح به خیر آقای پروفسور!
پرسپولیس با برانکو ایوانکوویچ می‌بازد و بازیکن برزیلی بعد از تعویض به او نیز معترض می‌شود. مربی سه میلیاردی تعویض اشتباه می‌کند و در جایی که باید تیمش را تغییر و ترمیم نمی‌دهد. مربی محبوب کروات مثل حمید درخشان بازی برده را می‌بازد و پرسپولیس یک گام دیگر به ورطه سقوط نزدیک می‌شود. شاید زمان برای برانکو کوتاه بوده و او هنوز داشته‌ها و نداشته‌هایش را نمی‌شناسد اما در همین نود دقیقه نخست مشخص شد سرمربی سه میلیاردی هم اشتباه می‌کند و می‌توان سهم عمده‌ای از شکست یازدهم را برای پروفسور برداشت؛ او که حتما صبح بعد از باخت به حریف مهم ده سال اخیر پرسپولیس چیزی از انتقام بازی رفت و اهمیت این برد نمی‌دانسته یا خرد شدن هواداران پرسپولیسی حاضر در استادیوم مقابل اصفهانی‌های ضلع جنوب غربی ورزشگاه را ندیده است.
بیچاره هوادار پرسپولیس که بعد از سوت پایان مانده بود چه کسی را سیبل کند و مجبور بود داور را به خاطر اشتباه بزرگش در جریان مسابقه بکوبد؛ حتی اگر بداند مربی گرانقیمت و محبوب تیمش دستی دستی تیم را به سمت شکست برده و البته برای توجیه این باخت کلی توجیه منطقی در آستین دارد. بیچاره هواداری که دو روز حرص می‌خورد و دوباره از بازی بعدی امیدوار است. مثلا امید به صعود از گروه آسیایی. اما حالا یک ترس بزرگ ناشی از این نشناختن‌ها و ناآگاهی‌ها بیمناک‌مان کرده و نگران نابود کردن اندک امید باقیمانده نزد دوستداران پرسپولیس هستیم؛ اینکه خدای ناکرده اشتباهات مسلسل وار در بازی حیاتی با لخویا تکرار شود و...
منبع: متافوتبال
