آبروی ایرانی در گرو گردشگران نوروزی   

تهران شهر پرهیاهو و شلوغی است. شهری پرجمعیت که خدمت رسانی به آن امری پیچیده و طاقت فرساست. یکی از مشکلاتی که سالیان سال است پایتخت پر جمعیت ایران بر دوش می‌کشد، مشکل زباله‌هایی است که در هر ثانیه از حیات در این شهر تولید می‌شوند و مدیریت آن‌ها بسیار مشکل است

بر اساس آمار‌ها، شهروندان تهرانی در هر دقیقه بیش از ۵‌تن زباله تولید می‌کنند؛. زباله‌هایی که مدیریت شهری باید برای جمع‌آوری آن‌ها روزانه یک میلیارد و ۲۵۰میلیون تومان هزینه صرف کند. رقمی که در سال به بیش از ۴۵۰میلیارد تومان می‌رسد.
این رقم اما تنها هزینه‌ جمع‌آوری پسماند پایتخت است. هزینه‌ای که هر روز با تولید زباله بیشتر، افزایش می‌یابد. این در حالی است که هزینه‌های پنهانی دیگری نیز به ازای تولید هر گرم زباله وجود دارد. هزینه‌هایی که امکان محاسبه آن نیست و تنها به‌صورت تخمین اعلام می‌شوند که یکی از آن‌ها هزینه نابود کردن زباله‌های شهری است.
 رایج‌ترین روشی که در ایران برای از بین بردن زباله‌ها استفاده می‌شود، دفن آنهاست. زباله‌ها در مبدأ جدا می‌شوند، آنهایی که بازیافتی‌اند؛ کنار می‌روند و باقی هم می‌مانند تا زیر خاک دفن شوند. دفن شدنی که مساوی است با آلودگی خاک و آب و تولید گاز متان یا‌‌ همان گاز گلخانه‌ای.

بر اساس آمار‌ها، هر تن زباله دفن شده ۱/۳ تن گاز گلخانه‌ای برحسب دی اکسید کربن آزاد می‌کند که بسیار برای محیط زیست مضرر است و به همین علت اتحادیه اروپا هم از ۴ سال پیش به سراغ قدغن کردن دفن زباله‌ها رفت و از سال ۲۰۱۰ مهر ممنوعیت را بر دفن زباله‌ها زد.

بر اساس آمار در حال حاضر در ایران، ۷۰ درصد زباله‌ ها‌تر هستند و ۳۰ درصد آن‌ها خشک.

بخشی از زباله تبدیل به کمپوست می‌شوند و بخشی دیگر هم راهی صنایع بازیافت می‌شود اما در ‌‌نهایت باز هم ۴۰ درصد زباله باقی می‌ماند که تا سال‌های اخیر دفن می‌شدند و بلای جان محیط زیست بودند.
در این میان تهران به عنوان شهری پر جمعیت مشکلات بیشتری برای معدوم کردن زباله‌هایی داشته که محل دفن آن‌ها از دهه ۷۰ تا امروز کهریزکی بود که حالا مجهز به دستگاه زباله سوز شده است.
گردشگران نوروزی با زباله پاسخ زیبایی های طبیعت بکر را دادند

هر ساله جاده گردشگری کرج چالوس با طبیعت بکر و زیبا در حالی ایام تعطیلات نوروز میزبان هزاران خودرو و مسافر است  که گردشگران با  زباله های فراوانی که در طبیعت جا میگذارند پاسخ زیبایی های طبیعت را می دهند  و بر تن پوش سبز بهار جامه ای سیاه می پوشانند.
هر ساله در ایام تعطیلات نوروز هزاران خودرو از مسیر گردشگری کرج چالوس عبور می کنند ومتاسفانه  برخی با پرتاب زباله های خود به بیرون و رها سازی آن ها در طبیعت لباس سبز این جاده زیبا را به تن پوشی سیاه بدل می کنند.
جاده چالوس در ایام نوروز میزبان گردشگرانی می شود که چندان این جاده را مورد لطف خود نمی دهندو به جای بهره گیری از طبیعت زیبا و بکر آن با آب های روان و شکوفه های بهاری که هوا را عطرآگین خود  می کند، زباله ها و انواع کیسه های پلاستیکی را از خودرو ها به بیرون پرتاب یا در دل طبیعت رها می سازند.
آری دیگر انگار لذت تکیه زدن به درختی تنومند در دل جنگل، گوش سپردن به زمزمه آرام جویباران، تماشای گلهایی که از دل سنگ سر برآورده اند تا رقص پرندگان در سمفونی طبیعت، نشستن شبنم بر روی شاخه های سبز درختان و نفس کشیدن زمین آرزویی دست نیافتنی است.
به واقع چرا ما ساکنان زمین در بهار طبیعت به جای استفاده درست از مناظر طبیعت در مارتنی بی وقفه طبیعت را نابود می کنیم؟!
دیدن این مناظر و بوی بد ناشی از تعفن زباله، افسوس و نگرانی را نسبت به نابودی جنگل و محیط زیست افزایش می دهد.مکانی که هر روز در آن زباله به صورت غیربهداشتی دپو و سوزانده می شود..
 
معضل انباشت زباله تنها مشکل زیست محیطی در جاده جنگلی و گردشگری نیست بلکه مشکل زباله و خطرات ناشی از تخریب زیست محیطی آن سالهاست، در اکثر نقاط ایران که بیشترین حضور مسافر و گردشگر ایرانی و خارجی را در خود دارد، به یک معضل تبدیل شده است.
 
حضور بیشترین گردشگر و بیشترین حجم زباله، شهرداران شهرهای ساحلی را به ناچار مجبور کرده است برغم خواسته های باطنی، زباله ها را در دل جنگل های انبوه از دید عموم مخفی کنند.
 
جنگلی که از دست غارتگران جنگلی درامان نیست، همزمان درآتش و دود زباله ها بطور نامحسوس درحال سوختن است.

اما گذشته از شهر ها و جنگل های زیبای طبیعت که هر ساله میزبان انبوهی از گردشگران است حالا دیگر نه سواحل گیلان پوشیده از شنهای نرم و پاک و درخشان است که حسی از آرامش را به ما هدیه می داد و نه خزر آن دریای نیلگون و زلال.

اکنون به سختی می توان قطعه پاکیزه ای از ساحل را پیدا کرد که بچه ها بتوانند بدون نگرانی از خرده شیشه و انواع زباله های آلوده ، بر شنهای نرم و طلایی آن بدوند ، مجسمه های شنی بسازند ، توپ بازی و بادبادک بازی کنند و یا بعد از شنا در آبهای خزر بر آغوش گرم و مادرانه آن اندکی آرام گیرند. مواد پلاستیکی ، شیشه ، کاغذ، مقوا، قوطی های حلبی ، منسوجات و چوب تنها چیزهایی نیستند که مردم در این سواحل زیبا با ماسه های طلایی نرم رها می کنند ، در بین زباله ها از سرنگهای مصرف شده تا پوشکهای کثیف و زباله های بسیار مشمئز کننده دیده می شود.

عجیب این است که افرادی که این زباله ها را در ساحل رها می کنند به این مساله فکر نمی کنند که نه تنها خود را از چشم انداز زیبا ، آرامش بخش و دل انگیز محروم می سازند بلکه در وهله نخست این خود آنها و کودکانشان هستند که هنگام گردش و بازی و قدم زدن روی ساحل و یا شنا در معرض این زباله های آلوده و خطرناک قرار می گیرند.
بی شک تا زمانی که هر یک از انسانها از درون، خود را موظف به حفاظت از محیط زیست طبیعی ندانند هیچ هشدار و بروشور و توصیه ای نمی تواند دست آدمی را از یغمای طبیعت کوتاه سازد.به امید اینکه در سال جدید تغییراتی را در خود ایجاد کنیم و مردم  با رعایت قانون و خودداری از دفع پسماندها و پسابها به در گوشه و کنار شهر رویایی را برای خود و فرزندانشان حفظ کنند.