پیامک های فاطمی
السَّلَامُ عَلَى البَتُولَةِ الطَّاهِرَةِ وَ الصِّدِّیقَةِ المَعصُومَةِ وَ البَرَّةِ التَّقِیَّةِ سَلِیلَةِ المُصطَفَى وَ حَلِیلَةِ المُرتَضَى وَ أُمِّ الأَئِمَّةِ النُّجَبَاءِ
اللَّهُمَّ إِنَّهَا خَرَجَت مِن دُنیَاهَا مَظلُومَةً مَغشُومَةً قَد مُلِئَت دَاءً وَ حَسرَةً وَ كَمَداً وَ غُصَّةً تَشكُو إِلَیكَ وَ إِلَى أَبِیهَا مَا فَعَلَ بِهَا اللَّهُمَّ انتَقِم لَهَا وَ خُذ لَهَا بِحَقِّهَا
(بحار الأنوار: 97/197)
امسال نوبهار شروعش به ماتم است زیرا كه قلب عالم امکان پر از غم است
باید که پاس حرمت زهرا نگاه داشت سالی که فاطمیه و نوروز توأم است
خزان زود هنگام یاس بوستان پیامبر صلی الله علیه و آله تسلیت باد.
"یا فاطمه" پرواز پر و بال من است
"یا فاطمه" یا محول الحال من است
تا كی من و هفت سین تكراری؟ نه!
"ی ا ف ا ط م ه" هفت حرف امسال من است
ای شکوه و غربت کوچه های بهار!
با کدامین مرثیه به استقبال اندوهت بیایم که در خور غربت تو باشد؟ بانو!
کدام غم را به گوشه چادرت گره زدی که هنوز که هنوز است، هزار بُغض وانشده در گلوی ما گره خورده؟ مادر!...
ای حضرت روزگـــــار ! قلبــم خون است ای ابـــــر عزا ! ببــار ، قلبـــــم خون است
پرپر شده چون بهـــــار عصمت ، زهـــــرا من نیز در این بهـــــار ، قلبـــــم خون است
***
ایام ، سخن ز جان ما می گوید
نوروز هم از زبان ما می گوید
امسال بهارِ روضه فاطمیه است
دیوار و در از نهان ما می گوید
***
حیدر پدر معنویِ این دنیاست پس مادر مهربان عالم زهراست
عید آمده است و بهترین مهمانی پرسیدن احوالِ پدر مادرهاست
امام صادق علیه السلام فرمود:
«و لا كیـوم محنتنا بكـربلاء و إن كـان یوم السقیـفة و إحـراق النار على باب فاطمة و قتل محسن بالرفسة أعظم و أدهى و أمرّ لأنه أصل یـوم العـذاب»
هیـچ روزی چـون مصـیبت ما در کربلا نیست اگرچه روز سقیفه و آتش زدن درب خانه فاطمه و شهادت محسـن در اثـر لگـدی که به مـادرش زدند بزرگ تر و ناگوارتر و تلخ تر است، چرا که آنروز، اصل روز عذاب است.
(الهدایة الكبرى: 417؛ نوائب الدهور: 3/94)
با کینه و بغض بی امان می آمد با هیزم و آتش روان می آمد
آئینه مگر چقدر طاقت دارد از ضرب لگد در به زبان می آمد
***
بر فاطمه نورعین دیگر محسن
معصوم در عالمین دیگر محسن
هم صبر و سکوت کرد و هم خون بخشید
یعنى حسن و حسین دیگر محسن
***
ای جان جهان چه شد که رفتی از هوش بر داغ دلت چرا نهادی سرپوش
زهرا تو نجات بخش ابراهیمی با آتش در چرا نگفتی خاموش
مدینه!
هنوز کوچههایت بوی بهار سوخته را میدهد،
و خشت خشت خاطراتت خیس از زلالی آینه های مالامال فاطمه علیهاالسلام است.
هنوز داغ، همان داغ است و نسیم، همان نسیم...
هنوز اتفاق تازه تری از زخمهای تو نیافتاده است!
ای وای که آن قلب پر احساس شکست در شهر مدینه قدر الماس شکست
تردید مکن به نا مسلمانی شان این است سند که شاخه یاس شکست
***
پر و پا قرص ترین یار ولایت زهراست
سندش هست مدالی كه به بازو دارد
***
تا حاجت تمام دلم را روا کند باید خدا به پای علی ام فدا کند
آنقدر قیمتی است فدای علی شدن خود را فداش حضرت خیر النسا کند
امام باقر علیه السلام فرمود:
حضرت فاطمه علیها السلام هنگام وصیت به امام علی علیه السلام گفت:
پدرم در آستانه رحلت به من خبر داد که من نخستین فرد از خاندانش هستم که جهان را بدرود گفته و به آن حضرت خواهم پیوست، اینک هنگامه آن فرا رسیده است. از این رو در برابر خواست خدا شکیبایی پیشه ساز و به داوری او خشنود باش.
(بیت الاحزان: 142)
این روزهای آخر عمرت بیا بخند اصلا برای من نه برای خدا بخند
باشد قبول رو زدن من قبول نیست پس لا اقل به خاطر این بچه ها بخند
به خاک افتاده جسم اطهرش بود ...
به روی دامـــــــن فضّه سرش بود ...
میـــــــان آن همه رنج و غم و درد ...
به فکر غصّه هـــای شوهرش بود!
نسیم آرامتر خوابیده بانو مزن پروانه پر خوابیده بانو
دگر رخصت نیازی نیست جبریل مزن دیگر به در خوابیده بانو
... و رفت فاطمه و بعد رفتنش اینجا میان نان و هوس، ذوالفقار گم شده است!
دو چشمت را به دست بسته بستم تو را با هِق هِقی پیوسته بستم
مبادا پهلویت خونین شود باز خودم بندِ كفن آهسته بستم
اسماء بریز آب که قلبم مذاب شد
این مرد از خجالت این چهره آب شد
اسماء بریز آب که آتش گرفته ام
دیدی چگونه خانه من هم خراب شد
من چند بار شسته ام و هم نیامدست خونت هنوز می چکد از زخم تازه ات
این سنگ غسل شاهد پهلوی سرخ توست ای خاک بر سرم چه کنم با جنازه ات
شب و سکوت و تنهایی...
و سری در چاه و واگویههای یک مرد، در هجوم سایه های نامرد.
آه! چه درد غریبی است، «غریبی»!
وقتی تمام دلت را غسل و کفن کنی، وقتی خونابه پهلوی دار و ندارت را بشویی و گونه های یاست را ارغوانی ببینی، اگر علی علیه السلام هم باشی، پشتت خواهد شکست.
دریاب حال کودکانِ خودت را ببینشان با گریه آستین سر دندان گرفته اند
حالا كه وقت بردن تابوت مادر است از من نشان خانه ی سلمان گرفته اند
ندارم چاره با آهم بسازم
فقط با درد جانكاهم بسازم
ز چوبی كه نشد گهواره باشد
دو تا تابوت می خواهم بسازم
حالا عزای کندن قبرت گرفته ام حالا برای بردن تابوت مانده ام
این جای تیغ کیست که بر بازوی تواست این نقش دست کیست که مبهوت مانده ام
امام علی علیه السلام پس از دفن حضرت زهرا علیها السلام فرمود:
أَرَى عِلَـلَ الدُّنیـا عَلَی كَثِـیرَةً وَ صَاحِبُهَا حَتَّى المَمَاتِ عَلِیلٌ
لِكُلِّ اجتِمَاعٍ مِن خَلِیلَینِ فُرقَةٌ وَ إِنَّ بَقَـائِـی عِنـدَكُـم لَقـَلِیلٌ
مصیبت و علل دنیا براى من زیاد است، صاحب دنیا كه دنیا طلب باشد تا موقع مردن علیل خواهد بود.
براى اجتماع هر دو نفر دوستى مفارقتى خواهد بود، حقا كه بقاء من نزد شما قلیل و اندك خواهد بود.
(بحار الأنوار: 43/180)
من مانده ام و غروب غم ها بی تو با قلب علی چه کرده دنیا بی تو!
بعد از تو دلی اسیر هجران هر شب سخت است فراق یار اما بی تو... !
باید که چند قبر برایت درست کرد
باید مرا به جای تو در قبر جا دهند
دست پدر رسید تو را گیرد از علی
شاید که زخم آتش در را شفا دهند
زمین با پیکر رنجیده زهرا مدارا کن که این پهلو شکسته بر تو باشد میهمان امشب
حسن نالان، حسین گریان، پریشان زینبین از غم چسان آرام بنمایم من این بی مادران امشب
علی علیه السلام به مزار بی نشانت خیره مانده و عالم به علی علیه السلام.
تو از شرقیترین زاویه عرش، به تماشای زمین نیممرده نشسته ای.
چشم از این تماشای پرشکوه، آنی و کمتر از آنی برندار که بی رونق نگاه سبزت، زمین دوامی نخواهدداشت.
آه ای غرور من پس از این وقت تسلیت لبخندها به دیدن یار و تو می رسند
برخیز ذوالفقار نبرد مرا ببند فردا برای نبش مزار تو می رسند
اَللَّهُمَّ الْعَنْ اَوَّلَ ظالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ آخِرَ تابِعٍ لَهُ عَلى ذلِكَ
ما مرده و ای كاش كه جانی برسد در پیری مان نه ، در جوانی برسد
آن روز برای شیعیان نوروز است كز مرقد فاطمه نشانی برسد
برای شرح غمانگیز غربتت کافی است همین که نیمه شبی یک مزار گم شده است
هنوز آخر این قصّه نقطه چین مانده است... چون از تبار شما یک سوار گم شده...
ای آنکه ظهور تو به غم خاتمه است
می آیی و بر لبت چنین زمزمه است
این هفته اقامه نماز جمعه
در صحن و سرای مادرم فاطمه است
الا طلیعه ی کوثر سفر بس است بیا غروب غربت مادر سفر بس است بیا
بیا که چشم به راهت نشسته خاک بقیع به جان فاطمه دیگر سفر بس است بیا
ای شیعه مهیای اَنا المهدی كیست؟
با آل بتول ، مرد هم عهدی كیست؟
آمادۀ یاریِ علی باید شد
دلدادۀ جان نثاری مهدی كیست؟
فرآوری: صالح
بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان
منبع: وبلاگهای شعرای آیینی.
مطالب مرتبط:
