٨) جزء پانزدهم قرآن کریم، آیات ٩٤ الى ١١١ سوره‌ی اسراء
پیامبرىِ فرشتگان
یكى از بهانههاى كافران و مشركان براى این كه ایمان نیاورند این بود كه مىگفتند چرا خداوند فرشتهاى را براى پیامبرى انتخاب نكرده است. خداوند یگانه به آنان چنین پاسخ مىفرماید:
و هنگامى كه هدایت برایشان آمد، هیچ چیز مردم را از این كه ایمان بیاورند بازنداشت، به جز این كه گفتند: آیا خدا بشرى را به پیامبرى مبعوث كرده؟ بگو: اگر در روى زمین فرشتگانى بودند كه با آرامش راه مىرفتند، حتماً بر آنان فرشتهاى را به پیامبرى از آسمان نازل مىكردیم. بگو: میان من و شما گواه بودن خدا كافى است؛ به راستى كه او به بندگانش، آگاهِ بیناست.
آیات 94 الى 96
كور و كر و لال
افرادى شایسته‌ی هدایت مىشوند كه در راه هدایت تلاش كنند و جان خود را آماده‌ی پذیرش ایمان نمایند. كسانى كه با لجاجت و سرسختى با راههاى هدایت مبارزه مىكنند و چشم و گوش خود را بر روى حقایق و آیات الهى مىبندند، در تاریكى كفر باقى مىمانند و خداوند آنان را هدایت نمىكند. آنان در روز قیامت، كور و كر و لال در حالى كه روى صورتهایشان راه مىروند محشور مىشوند و این كیفر بىایمانى و كفرشان است. خالق روز جزا مىفرماید:
و هر كس را خدا هدایت كند، او هدایت شده است و كسانى را كه گمراه كند، جز او برایشان یاورى نمىیابى و روز قیامت، آنان را روى صورتهایشان در حالى كه كور و لال و كرند، محشور مىكنیم. جایگاهشان جهنم است. هر بار كه خاموش شود، شعلهاى برایشان مىافزاییم. آن كیفرشان است براى این كه آنان به آیات ما كافر شدند و گفتند: آیا هنگامى كه استخوان و خاك شدیم در آفرینشى جدید برانگیخته مىشویم؟ آیا ندیدهاند خدایى كه آسمانها و زمین را آفرید بر این كه مانند آنها را بیافریند تواناست؟ و براى آنان مهلتى كه هیچ شكى در آن نیست قرار داد، و ستمگران جز ناسپاسى نخواستند.
آیات 97 الى 99
انسان بخیل است
خداوند، بخشنده است و كسانى كه به او ایمان دارند باید بخشنده باشند. بخل و خساست از صفات افراد بىایمان است كه گمان مىكنند اگر چیزى در راه خدا خرج كنند، دچار فقر و تنگدستى مىشوند. بخشنده‌ی مهربان مىفرماید:
بگو: اگر شما صاحب گنجینههاى رحمت پروردگارم بودید باز هم از بیم بخشش، خوددارى مىكردید و انسان، بسیار بخیل است.
آیه‌ی 100
نُه نشانه‌ی روشن
حضرت موسى(ع) فرعونیان و مردم را به یگانهپرستى دعوت كرد و براى اثبات پیامبریش، معجزات الهى را به آنان نشان داد. آنان، هرگاه دچار بلا و گرفتارى مىشدند، از موسى(ع) مىخواستند كه برایشان دعا كند، معجزهاى دیگر بیاورد و آنان را نجات دهد. حضرت موسى(ع) به درگاه خدا دعا مىكرد و معجزات پروردگار را یكى پس از دیگرى به آنان نشان مىداد. با این همه، فرعونیان ایمان نیاوردند و حتى فرعون تصمیم گرفت بار دیگر، پسران قوم موسى(ع) را بكشد و دخترانشان را براى كنیزى، زنده نگهدارد، تا به این ترتیب، نسل آنان را از بین ببرد. اما خداوند یگانه به حضرت موسى(ع) وحى فرمود كه پیروانش را از آن سرزمین بیرون ببرد و از ظلم فرعون نجات دهد. قوم حضرت موسى(ع) شبانه حركت كردند و فرعون كه از هجرت آنان باخبر شده بود، به تعقیب آنان پرداخت و با معجزه‌ی بزرگ دیگرى از حضرت موسى(ع) روبرو شد. با این كه با چشمان خود مىدید حضرت موسى(ع) در میان آبها، راهى خشك براى عبور پیروانش باز كرده، باز هم ایمان نیاورد و به تعقیب آنان ادامه داد و به سزاى بىایمانى و كفرش، با یارانش غرق شد. در قرآن چنین مىخوانیم:
و ما به موسى نُه نشانه‌ی روشن دادیم. پس از بنىاسرایئل بپرس! هنگامى كه نزد آنان آمد و فرعون به او گفت: اى موسى من جداً تو را جادو شده مىپندارم. گفت: حتماً دانستهاى كه این دلایل روشن را به جز پروردگار آسمانها و زمین نازل نكرده است! و اى فرعون، من جداً تو را تباه شده مىپندارم! او خواست آنان را از آن سرزمین ریشهكن كند. پس او و كسانى كه با او بودند همه را غرق كردیم و بعد از او به بنىاسرائیل گفتیم: در این سرزمین ساكن شوید. پس هنگامى كه وعده‌ی آخرت فرا رسد، همه‌ی شما را با هم مىآوریم.
آیات 101 الى 104
به تدریج نازل شد
خداوند مهربان، آیات قرآن را بخش بخش نازل فرمود تا مردم كمكم و به تدریج با دستورات دین آشنا شوند و این براى مومنان درس بزرگى است كه بدانند براى رسیدن به هدفهاى بزرگ، باید قدم به قدم پیش رفت، نه شتابزده و ناگهانى. خداوند یگانه مىفرماید:
و آن را به حق نازل كردیم و به حق نازل شد و تو را جز بشارت دهنده و بیمدهنده نفرستادیم، و قرآنى بخش بخش نازل كردیم تا آن را به آرامى بر مردم بخوانى، و آن را كاملاً به تدریج نازل كردیم.
آیات 105 و 106
سجده مىكنند
ایمان هر كس به سود خود اوست و نفع و ضررى براى خداوند بىنیاز ندارد. كسانى كه به قرآن ایمان مىآورند و به درگاه خداوند سجده و شكرگزارى مىكنند، درهاى رحمت الهى را به روى خود مىگشایند . یگانه‌ی بىهمتا مىفرماید:
بگو: به آن ایمان بیاورید یا ایمان نیاورید، هنگامى كه بر كسانى خوانده مىشود كه پیش از آن به آنان دانش داده شده است، سجدهكنان بر چانههایشان به خاك مىافتند و مىگویند: پروردگارمان منزه است؛ كه وعده‌ی پروردگارمان حتماً انجام شدنى است. گریهكنان بر روى چانهها به خاك مىافتند و بر فروتنى آنان مىافزاید.
آیات 107 الى 109
نامهاى نیكو
روزى رسول خدا(ص) در مكه نماز مىخواند. در نمازش دعا كرد و گفت: «یا الله یا رحمن...» مشركین گفتند: «او را نگاه كنید كه ما را از پرستش خدایان نهى مىكند در حالى كه خودش دو معبود را مىخواند.» خداوند مهربان فرمود:
بگو: الله را بخوانید یا رحمن را بخوانید، هر كدام را بخوانید، نامهاى نیكو از آنِ اوست.
بخشى از آیه‌ی 110
بلند یا آهسته
نماز را باید با صداى بلند خواند یا با صداى آهسته؟ خداوند مهربان مىفرماید:
و در نماز، صدایت را بلند نكن و آن را آهسته نگردان و میان آن راهى را جستجو كن.
بخشى از آیه‌ی 110
یگانه است
خداوند یكتا به تمام مشركانى كه خداوند را داراى شریك، فرزند یا دوست مىدانند، چنین مىفرماید:
بگو: ستایش مخصوص خدایى است كه فرزندى نگرفته و در فرمانروایى شریكى ندارد و دوست و سرپرستى براى رفع خوارى ندارد و او را بسیار بزرگ بخوان!
آیه‌ی 111
فرزانه زنبقی
نشر لک لک
منبع: آشنایی با قرآن کریم برای نوجوانان
جزء پانزدهم قرآن کریم، آیات ١ الى ١١١ سوره‌ی اسراء
