چرا خودروسازان سرخابی ها را نمی خرند؟

پرسپولیس و استقلال به عنوان دو باشگاه بزرگ و مردمی سالهاست از لحاظ نداشتن بودجه ثابت رنج می برند. این دو باشگاه بسته به قدرت لابی مسوولان خود شرایط متفاوتی دارند. این دو گاهی در ابرها و گاهی در جاده های سنگلاخ به سر می برند که البته بیشتر در شکل دوم آن هستند.
علاوه بر مشکلات مادی این دو باشگاه که کانون توجهات هستند سالهاست محله برو بیا برای افراد سیاسی و غالبا شهرت طلب شده اند تا شاید از این رهگذر سیاسیون و اقتصادیون برای خود اسم و رسمی در کنند.
در این میان اما آنچه فریاد هواداران را به آسمان برده بی سر و سامانی است. به همین جهت پرسپولیس طی یکی دو سال اخیر رکورد جابه جایی در تغییر مدیریت را شکسته و هر روز شاهد رفتن گروهی و آمدن گروهی تازه است.
همه این ها دست به دست هم داده تا وزارت ورزش به عنوان متولی اصلی این دو تیم وقتی دید توان لازم برای اداره مالی سرخابی ها را ندارد با استناد به قانون خصوصی سازی مقدمات رفتن سهام دو باشگاه به بورس را فراهم کند و امروز سازمان خصوصی سازی پس از یک نوبت جلسه فروش سهام سرخابی ها که به دلیل نبودن مشتری به جایی نرسید اکنون در صدد برگزاری مجدد این جلسه با شرایط تازه است.
سوال این است به راستی چرا پرسپولیس و استقلال سامان نمی یابند؟ یا بهتر عنوان شود چه کسانی نمی خواهند این دو باشگاه سامان یابند؟ دو باشگاه با چنین قدرت بالا که به گفته همه کارشناسان با برنامه ریزی مناسب می تواند به سرعت در مسیر سوددهی قرار گیرد چرا برای انجام امور ساده خود چشم به کیسه این و آن دارد؟
چرا آنهایی که به عنوان مدیر سالهاست در کنار این دو تیم دم از هزینه فراوان و درآمد کم می زنند عرصه را خالی نمی کنند و خود اندک مشتری این دو باشگاه هستند. آیا از همین جا نمی توان نتیجه گرفت دروغی در کار است؟
مشکل اول و بزرگ در این بین بودجه و سرمایه اولیه است. بی گمان اگر این سرمایه از سوی منبعی تامین شود خیلی زود می توان با سر و سامان دادن به اوضاع و راهکارهایی که بسیاری از آنها سطحی و دم دستی هستند از کنار پرسپولیس و استقلال به منابع مالی سرشار رسید.
دو باشگاهی که از طریق فروش بلیت، البسه و بسیاری از تولیدات ریز و درشت می توانند برای خود بودجه تامین کنند چرا باید چشم انتظار مساعدت این و آن باشند؟
شاید بهترین و راحت ترین راه هم همانی باشد که مهدی تاج اعلام کرد. خودرو سازان باید آستین همت بالا بزنند و پرسپولیس و استقلال را بخرند. سالها دو خودرو ساز بزرگ ایران در زمینه ورزش قهرمانی در رشته های مختلف فعال هستند. این دو باشگاه با وجود موفقیت های نسبی که در برخی رشته ها داشتند در نکته ای اساسی به شدت عقب مانده اند. این دو خودرو ساز بزرگ در حالی تیم های خود را راهی میدان می کنند که در کنار آنها اثر چندانی از هوادار نیست. سوال اینجاست چرا باید متولیان خودرو سازی که حضور در ورزش را به نوعی تبلیغ برای اجناس خود فرض می کنند به این نکته اساسی توجه ندارند؟
آیا این دو کارخانه بزرگ که با سرمایه مردم اداره می شوند نمی توانند با خرید این دو باشگاه از چند جهت ادای دین کنند؟ این دو کارخانه بزرگ با خرید دو باشگاه مردمی سرمایه خود را در مسیر مورد علاقه مردم هزینه می کنند و خیلی سریع می توانند با برنامه ریزی مناسب و تلفیق دو نام بزرگ با صنایع خودرو سازی نه تها در ایران بلکه در سطح جهانی گام های بزرگی بردارند.
چنین رویه ای سالهاست در جهان رخ می دهد و نام های بزرگ در صنعت از خودرو سازی گرفته تا هر تولید دیگری با حمایت مالی خود از یک باشگاه بازی برد- برد را برگزار می کنند.
به راستی چه معنی می دهد تا تیم هایی مثل پیکان و سایپا با این همه هزینه ادامه حیات دهند و از هر بازی آنها ده یا پانزده نفر دیدن کنند؟ مگر برای پیکان که امسال این همه هزینه کرده تفاوتی دارد که این هزینه را در راه سرانجام بهتر یکی از دو تیم سرخابی داشته باشد؟
قطعا حرکت خودروسازان در این مسیر نیاز به بررسی های جدی و کارشناسی دارد اما در نگاه اول می توان تصور کرد که پیکان و سایپا که از زیر ساخت های لازم برای زیر پوشش بردن پرسپولیس و استقلال بهره می برند با حضور در این عرصه می توانند کاری بزرگ و سودمند انجام دهند. سودی که منافع آن هم به سرخابی ها می رسد و هم باعث آشتی و طرفداری بیشتر مردم با این دو کارخانه خواهد شد. از سوی دیگر حضور موفق و پرسر وصدای سرخابی ها تحت حمایت این دو باشگاه در لیگ آسیا بهترین تبلیغ برای صنایع خودرو سازی ایران در منطقه است.