٩) جزء دوازدهم قرآن کریم، آیات ٩١ الی ١٠٣سوره ی هود
منتظر باشید
قوم شعیب(ع) هنگامى كه دیدند در برابر سخنان درست و منطقى او هیچ جواب قانع كنندهاى ندارند و نمىتوانند او را وادار كنند كه دست از هدایت بردارد، گفتند: «ما سخنان تو را نمىفهمیم و چون تو فرد ضعیف و ناتوانى هستى نمىخواهیم سعى كنیم سخنانت را بفهمیم. به احترام خویشانت به تو كارى نداریم، وگرنه سنگسارت مىكردیم.» حضرت شعیب(ع) گفت: «آیا خویشان من از خداوند عزیزترند كه به آنان احترام مىگذارید و خدا را فراموش كردهاید؟»
گفتوگوى آنان را در قرآن چنین مىخوانیم:
گفتند: اى شعیب! ما بسیارى از آنچه را كه مىگویى درك نمىكنیم و تو را در میان خود ناتوان مىبینیم. و اگر خویشانت نبودند حتماً تو را سنگسار مىكردیم و تو بر ما پیروز نیستى. گفت: اى قوم من! آیا خویشان من نزد شما از خدا عزیزترند كه او را از یاد بردهاید؟ به راستى پروردگارم به آنچه مىكنید، احاطه دارد. و اى قوم من! شما هر چه در توان دارید، به كار بگیرید من كار خود را مىكنم. به زودى خواهید دانست كه بر چه كسى عذابى مىرسد كه خوارش مىكند و چه كسى دروغگوست، و منتظر باشید كه من هم با شما منتظر مىمانم.
آیات 91 الى 93
دور باد مدین!
سرانجام هنگام نزول عذاب فرارسید. خداوند مهربان، شعیب(ع) و یارانش را نجات داد. آنگاه، تمام كافران با صدایى وحشتناك به رو بر زمین افتادند و مردند و از رحمت الهى دور شدند. در قرآن چنین مىخوانیم:
و هنگامى كه فرمان ما آمد، شعیب و كسانى كه با او ایمان آورده بودند، به رحمتى از سوى خود نجات دادیم و كسانى را كه ستم كرده بودند، صدایى وحشتناك فراگرفت و در خانههایشان به رو افتادند. انگار هرگز در آن زندگى نمىكردند. آگاه باشید! دورى باد بر مدین، همانطور كه ثمود دور گشت!
آیات 94 و 95
فرعون، پیشاپیش قومش
حضرت موسى(ع) با معجزات الهى به سوى فرعون و قومش رفت و آنان را به خداپرستى دعوت كرد. اما فرعونیان به او ایمان نیاوردند و از دستورات فرعون پیروى كردند و گمراه شدند. خداوند یگانه در مورد فرعون و یارانش چنین مىفرماید:
و ما موسى را با نشانههایمان و دلیلى آشكار به سوى فرعون و بزرگانش فرستادیم؛ ولى آنان از فرمان فرعون پیروى كردند و فرمان فرعون سبب رشد نمىشد. روز قیامت پیشاپیش قومش مىرود و آنان را وارد آتش مىكند و چه جاى بدى است كه به آن وارد مىشوند. و در این دنیا و روز قیامت لعنت به دنبال آنان است و چه عطاى بدى است كه نصیبشان مىشود.
آیات 96 الى 99
خدا به آنان ستم نكرد
كافران اقوام گذشته، به علت بىایمانى، ظلم و ستم و آزار و اذیت پیامبران مجازات شدند و به عذاب الهى گرفتار گشتند. خداوند مهربان هرگز به كسى ظلم نمىكند، ولى بىایمانى و گناه، مردم را از رحمت خدا دور مىسازد و باعث نزول عذاب مىشود. خداوند یگانه مىفرماید:
این از اخبار آن شهرهاست كه بر تو نقل مىكنیم. بعضى از آنها برپاست و بعضى نابود شده است و ما به آنان ستم نكردیم؛ ولى خودشان بر خود ستم كردند. پس، هنگامى كه فرمان پروردگارت آمد، خدایانى كه به جز الله مىخواندند هیچ سودى برایشان نداشتند و جز بر هلاكت آنان نیفزودند و مجازات پروردگارت این چنین است. هنگامى كه شهرى را كه ظالم هستند مىگیرد، به راستى كه مجازات او دردناكِ شدید است.
آیات 100 الى 102
تمام مردم جمع مىشوند
روز قیامت، روزى است كه تمام مردم از اولین تا آخرین را براى برپایى آن جمع مىكنند و هیچ كس نباید غایب باشد؛ زیرا تمام مردم در سرنوشت یكدیگر موثرند. گذشتگان تأثیر كارهاى خود را در آیندگان خواهند دید و تمام مردم با هم روز قیامت را مىبینند و درك مىكنند. در قرآن چنین مىخوانیم:
به راستى، در این براى كسى كه از عذاب آخرت مىترسد نشانهاى است. آن روزى است كه براى آن مردم را جمع مىكنند و آن روزى است كه همه، آن را خواهند دید.
آیه‌ی 103
فرزانه زنبقی
نشر لک لک
منبع: آشنایی با قرآن کریم برای نوجوانان
جزء دوازدهم قرآن کریم، آیات 6 الی 123 سوره ی هود
