٣) جزء دوازدهم قرآن کریم، آیات ٢٥ الی ٣٥ سوره ی هود
دروغ مىگویى
خداوند مهربان حضرت نوح(ع) را به پیامبرى برگزید تا مردمِ بتپرست زمان خود را، به پرستش خداى یگانه دعوت كند. این پیامبر بزرگ و بردبار، سالهاى طولانى مردم را به خداپرستى دعوت مىكرد، اما فقط تعداد كمى به او ایمان آوردند و بقیه همچنان به پرستش بتهاى گوناگون اعتقاد داشتند. بزرگان و اشراف قوم، كه خود را برتر از دیگران مىدانستند، به او مىگفتند: «به نظر ما تو دروغ مىگویى و هیچ برترى بر مردم دیگر ندارى! تو هم بشرى، مثل ما هستى و امكان ندارد كه خداوند بشرى را براى پیامبرى انتخاب كرده باشد. پیروانت هم مردمى فقیر و سادهلوح هستند. اگر تو پیامبرى، باید مقام والایى داشته باشى، پس مردم فرومایه را از خودت دور كن، شاید ما به تو ایمان بیاوریم.» ماجرا را در قرآن چنین مىخوانیم:
و به راستى نوح را به سوى قومش فرستادیم؛ من براى شما هشدار دهندهاى آشكارم كه جز خدا را نپرستید؛ به راستى من از عذابِ روزى دردناك بر شما مىترسم؛ پس، سران قومش كه كافر بودند، گفتند: ما تو را جز بشرى مثل خود نمىبینیم و كسى را نمىبینیم از تو پیروى كرده باشد به جز فرومایگانِ ما كه راى نسنجیده دارند. و ما هیچ برترى در شما نسبت به خود نمىبینیم؛ بلكه شما را دروغگو مىپنداریم.
آیات 25 الى 27
فرشته نیستم
حضرت نوح(ع) به مشركان و كافران مىگفت: «من ادعا نمىكنم كه فرشتهام. درست است كه من هم بشرى مثل شما هستم، اما خداوند مهربان به من رحمتى بخشیده كه شما نمىبینید. اگر شما رحمت الهى را دوست نداشته باشید، شما را مجبور نمىكنم؛ امّا از رسالت خود دست برنمىدارم و در مقابل دعوتم نیز از شما مزدى نمىخواهم، زیرا پاداش من برعهده‌ی خداوند است. مومنان را هم از خودم دور نمىكنم. شما آنان را مردمى خوار و ضعیف و فرومایه مىپندارید در حالى كه اگر خدا بخواهد، به آنان خیر و بركت فراوان مىبخشد.» سخنان حضرت نوح(ع) را در قرآن چنین مىخوانیم:
گفت: اى قوم من! ببینید، اگر از سوى پروردگارم دلیلى روشن داشته باشم و از نزد خود رحمتى به من بخشیده باشد كه بر شما پوشیده است، آیا ما باید شما را به آن وادار كنیم، در حالى كه شما دوست ندارید؟ و اى قوم من! بر آن، مالى از شما نمىخواهم كه مزد من جز برعهده‌ی خدا نیست و من كسانى را كه ایمان آوردهاند از خود نمىرانم. آنان حتماً پروردگارشان را ملاقات خواهند كرد، ولى شما را قوم نادانى مىبینم. و اى قوم من! اگر آنان را از خود برانم چه كسى مرا در برابر خدا یارى خواهد كرد؟ آیا پند نمىگیرید؟ و نمىگویم كه گنجینههاى خدا نزد من است و غیب نمىدانم و نمىگویم كه من فرشتهام! و درباره‌ی كسانى كه در نظر شما خوارند، نمىگویم كه خدا هرگز خیرشان نمىدهد. خدا به آنچه در وجودشان است، آگاهتر است؛ كه اگر چنین كنم، از ستمكاران خواهم بود.
آیات 28 الى 31
عذاب را بیاور!
نصیحتهاى حضرت نوح(ع) تأثیرى در سركشى و بىایمانى كافران نداشت، پس آنان را بیم داد كه اگر ایمان نیاورند و به ظلم و گناه ادامه دهند، خداوند عذابش را نازل مىكند و همه نابود مىشوند. اما كافران باور نكردند و گفتند: «این همه با ما جدل نكن! اگر راست مىگویى عذابى را كه وعده مىدهى، زودتر بیاور تا ببینیم!» حضرت نوح(ع) گفت: «پیشنهاد شما تأثیرى در دیر و زود شدن عذاب الهى ندارد. خداوند هر گاه كه بخواهد آن را بر شما نازل مىكند، ولى اگر عذاب نازل شود، هیچ یك از شما نمىتواند از آن فرار كند و نجات یابد. شما با كفر و بىایمانى، خدا را ناتوان نمىكنید، بلكه خداست كه شما را ناتوان مىسازد.» اما قوم نوح(ع) آنقدر گمراه بودند كه نصیحتهاى پیامبرشان سودى به حالشان نداشت. گفتوگوى آنان با حضرت نوح(ع) را در قرآن چنین مىخوانیم:
گفتند: اى نوح! واقعاً با ما جدال كردى و بسیار هم جدال كردى! پس اگر از راستگویانى، آنچه را به ما وعده مىدهى، برایمان بیاور! گفت: فقط خداست كه اگر بخواهد آن را برایتان مىآورد و شما ناتوان كننده نیستید. و اگر خدا بخواهد شما را گمراه كند، هر چه بخواهم شما را نصیحت كنم، نصیحت من سودى برایتان نخواهد داشت. او پروردگار شماست و به سوى او بازگردانده مىشوید.
آیات 32 الى 34
از گناهتان بیزارم
حضرت محمد(ص) نیز مانند حضرت نوح(ع) با مردمى گمراه روبرو بود. مشركان مكه حرفهاى او را باور نمىكردند و قرآن را معجزه‌ی پیامبر(ص) نمىدانستند و مىگفتند: «این سخنان را از خودش مىگوید و به دروغ به خدا نسبت مىدهد.» خداوند پاسخ آنان را چنین مىفرماید:
یا مىگویند آن را به دروغ ساخته است. بگو: اگر آن را به دروغ ساختهام، پس گناه من بر عهده‌ی خودم است، و من از گناهى كه شما مىكنید، بیزارم.
آیه‌ی 35
منبع: آشنایی با قرآن کریم برای نوجوانان
جزء دوازدهم قرآن کریم، آیات ٦ الی ١٢٣ سوره ی هود
