٧) جزء یازدهم قرآن کریم، آیات ١ الی ١٠٩سوره ی یونس
مكرمىكنند
هرگاه مردم، گرفتار شرك و گناه مىشدند، خداوند پیامبرى مىفرستاد تا آنان را هدایت كند. اما مشركان و كافران سعى كردند مردم را از راه هدایت برگردانند و در مورد آیات و نشانههاى الهى حیله و نیرنگ به كار مىبردند. خداوند مهربان مىفرماید:
و هنگامى كه به مردم، پس از زیانى كه به آنان رسیده، رحمتى بچشانیم، ناگهان آنان در نشانههاى ما مكر مىكنند. بگو: مكر خدا سریعتر است. به راستى رسولان ما آنچه مكر مىكنید را مىنویسند.
آیه‌ی 21
به خود ستم نكنید
معمولاً مردم وقتى در آسایش و راحتى زندگى مىكنند، از یاد خدا غافل مىشوند؛ اما در سختىها به شدت به یاد خدا مىافتند و با اخلاص از او كمك مىخواهند. نمونهاى از این رفتار را در قرآن چنین مىخوانیم:
او كسى است كه شما را در خشكى و دریا به حركت درمىآورد، تا وقتى در كشتىها باشید. و بادى ملایم به حركتشان درآورد و به آن شاد شوند. بادى سخت بر آنان بوزد و موج از هر طرف به سوى آنان بیاید و گمان كنند كه از هر طرف گرفتار شدهاند. خدا را در حالى كه دین خود را براى او خالص كردهاند، مىخوانند كه: اگر ما را از این، نجات دهى، حتماً از سپاسگزاران خواهیم شد. ولى همین كه نجاتشان دهد، آنگاه است كه به ناحق در زمین ستم مىكنند. اى مردم ستم شما به زیان خودتان است. بهرهمندى از زندگى دنیاست، آنگاه بازگشت شما به سوى ماست و شما را به آنچه انجام دادهاید، آگاه مىكنیم.
آیات 22 و 23
زندگى دنیا
انسان روزى كه به دنیا مىآید، كوچك و ناتوان است. غذا مىخورد، رشد مىكند و به كمال مىرسد. اما سرانجام روزى از دنیا مىرود و پس از مدتى فراموش مىشود، گویى اصلاً روى زمین زندگى نكرده است. خداوند مهربان براى زندگى دنیا، مثالى زیبا و روشن آورده است:
به راستى مَثَل زندگىِ دنیا مانند آبى است كه آن را از آسمان نازل كردیم. پس گیاه زمین، از آنچه مردم و دامها مىخورند با آن آمیخت تا وقتى كه زمین خرمى خود را یافت و آراسته شد و اهل آن پنداشتند كه بر آن قدرت دارند. شبى یا روزى فرمانِ ما آمد و آن را چنان خشكیده كردیم كه انگار دیروز وجود نداشته است. این چنین آیات را براى مردمى كه مىاندیشند، به روشنى بیان مىكنیم.
آیه‌ی 24
سراى سلامت
انسان روزى از دنیا مىرود، اما سرنوشت كسانى كه كارهاى شایسته انجام دادهاند با كسانى كه گناهكارند بسیار متفاوت است.
هر كس كار نیكى انجام داده باشد، خداوند مهربان پاداشى بیش از اندازه‌ی آن نیكى به او مىدهد. اما اگر كسى گناه كرده باشد، كیفرش به اندازه‌ی گناهش است. سرانجامِ زندگى مردم را چنین مىخوانیم:
و خدا به سراى سلامت دعوت مىكند؛ و هر كه را بخواهد به راه راست هدایت مىكند. كسانى كه نیكى كردند، همان نیكى و افزون بر آن خواهند داشت و تیرگى و خوارى، چهرههایشان را نمىپوشاند. آنان اهل بهشتند؛ در آن همیشه مىمانند. و آنان كه بدى كردند، كیفر بدى، همانند آن است و خوارى، آنان را مىپوشاند. در برابر خدا هیچ نگهدارندهاى ندارند. انگار چهرههایشان با پارهاى از شبِ تاریك پوشیده شده است. آنان اهل آتشند؛ همیشه در آن مىمانند.
آیات 25 الى 27
بىخبر بودیم
خداوند مهربان، یگانه است، اما مشركان و كافران براى رفع نیازهاى دنیایى خود به جاى آن كه به خداوند قادرِ مطلق پناه ببرند، براى خدا شریكانى قرار مىدهند، یعنى به افراد و چیزهاى دیگرى متوسل مىشوند. روز قیامت، شریكان خدا! از پرستش مشركان اظهار بىاطلاعى مىكنند. قرآن، گفتوگویشان را در آن روز چنین بیان مىفرماید:
و روزى كه همه‌ی آنان را برمىانگیزیم، آنگاه به كسانى كه شرك ورزیدهاند، مىگوییم: شما و شریكانتان بر جاى خود باشید. پس میان آنان جدایى مىاندازیم و شریكانشان مىگویند: شما ما را نمىپرستیدید. و كافى است كه خدا میان ما و میان شما گواهى دهد كه ما از پرستش شما بىخبر بودیم. آنجاست كه هر كس آنچه را از پیش فرستاده، مىآزماید و به سوى مولاى حقیقى خود بازگردانده مىشوند و آنچه به دروغ مىگفتند، نابود مىشود.
آیات 28 الى 30
بعد از حقیقت
مشركان مىدانند خداوند است كه آنان را آفریده، به آنان روزى مىدهد، مىمیراند و بار دیگر زنده مىكند. آنان مىدانند كه تدبیر امور جهان به دست آفریننده‌ی مهربان است، اما باز هم براى خدا شریكانى قرار مىدهند و حاضر نیستند به یگانگى او ایمان بیاورند. خداوند یكتا مىفرماید:
بگو: چه كسى از آسمان و زمین به شما روزى مىدهد؟ یا چه كسى مالك چشمها و گوشهاست؟ و چه كسى زنده را از مرده خارج مىكند و مرده را از زنده بیرون مىآورد؟ و چه كسى كار را تدبیر مىكند؟ پس خواهند گفت: الله. بگو: آیا پرهیزكارى نمىكنید؟ این است الله، پروردگار حقیقى شما. پس، بعد از حقیقت جز گمراهى چیست؟ پس چگونه به بیراهه مىروید؟ این چنین سخن پروردگارت بر كسانى كه نافرمانى كردند، به حقیقت پیوست كه: آنان ایمان نمىآورند.
آیات 31 الى 33
فرزانه زنبقی
نشر لک لک
منبع: آشنایی با قرآن کریم برای نوجوانان
جزء یازدهم قرآن کریم، آیات 1 الی 109 سوره ی یونس
