57 استثنایی بود

همراه با جانباز دفاع مقدس از 57 تا امروز (قسمت اول)

آقای تشرفی سال 57 چند سالتان بود؟
15 سالم بود، آن روزها دانش‌آموز بودم و در جوادیه تهران زندگی می‌کردیم.
شما از سال 57 و روزهای خوب پیروزی انقلاب اسلامی چه اتفاق‌هایی را به خاطر دارید؟
آن سال یک سال استثنایی بود. شاید دیگر چنین موقعیتی پیش نیاید. آن روزها مردم انسجام و همبستگی عجیب داشتند. از نان شبشان می‌زدند همه مادیات را رها کرده بودند و برای انقلاب اسلامی تلاش می‌کردند و می‌دویدند.
یادم است در دهه فجر یعنی از 12 بهمن تا 22 بهمن که روز پیروی انقلاب اسلامی است، برادر بزرگم پاسداری می‌داد 6، 7 سالی از من بزرگ‌تر بود. در آن سرمای زیر صفر درجه بهمن‌ماه با دوستانش اسلحه به دست می‌نشستند دور آتش و نگهبانی می‌دادند. آن موقع یکسری آدم ازخدابی‌خبر بودن که به آن‌ها می‌گفتند چماق‌دار. مثل شعبان بی‌مخ زمان رضاخان. آن‌ها مثل ساواکی‌ها برای خودشان در خیابان‌ها جولان می‌دادند و هر غلطی که دلشان می‌خواست می‌کردند.
در آن زمان امثال برادرم زیاد بودند که برای آرامش و دفاع از ناموسشان شب تا سحر در خیابان نگهبانی می‌دادند تا این قلچماق‌ها به کسی آسیب نرسانند. آن نگهبان‌های خداپرست و باایمان خیلی‌هایشان شهید شدند، جراحت برداشتند. چند نفرشان را می‌شناسم هنوز گمنام‌اند. آن‌ها بی‌هیچ چشم‌داشتی تنها برای رضای خدا کار می‌کردند. این‌گونه آدم‌ها را در سال 57 من دیدم. آدم‌هایی که یک سیب‌زمینی داخل آتش می‌انداختند و تا صبح بیدار می‌ماندند و نگهبانی می‌دادند. شامش آن‌همان سیب‌زمینی سوخته و نیمه‌سوخته بود. می‌خوردند و خدا را شکر می‌کردند. این در حالی بود که صندوق‌عقب ماشینشان پر بود از داروهای کمیاب و حیاتی. داروهایی که آن موقع مثل طلا بود. فکرش را بکنید این داروها را مفت و مجانی در اختیار مجروح‌ها و بیماران قرار می‌دادند. کجا دیگر می‌توانید چنین آدم‌هایی ببینید و پیدا کنید. حالا مردم تغییر کرده‌اند.

 به نظرتان از چه زمانی مردم تغییر کردند؟
تا پایان سال 67 که جنگ بود همه غمخوار هم بودند و کسی به فکر مادیات نبود؛ اما همین‌که جنگ به پایان رسید همه‌چیز عوض شد.
فکر می‌کنید چرا بعد از جنگ همه‌چیز عوض شد و رفتار مردم تغییر کرد؟
مشغله‌ها زیاد شد و همین‌طور ادامه دارد. ولی مطمئنم اگر خدای‌نکرده چنین مسائلی پیش بیاید مردم درصحنه حضور پیدا می‌کنند. مثل حماسه 9 دی‌ماه مردم بادل و جان می‌آیند. ما مردم آگاه و فهیمی داریم و واقعاً قدر این مردم را خودشان می‌دانند و بس، خیلی کم از مسوولین مملکتی در رده‌های بالا مردم را درک کنند و نمی‌دانند ما چه مردم خوبی داریم.
شغلتان چیست؟
من کارمند هواپیمایی‌ام.

19 بهمن سالروز تعهد همافران با رهبر انقلاب بگویید، در این روزها جو فرودگاه چگونه است و شما چه حس و حالی دارید؟
بگذارید این‌طور برایتان بگویم من خودم هر وقت سوار هواپیما می‌شوم عظمت خداوند را به‌وضوح می‌بینم. هواپیما باآن‌همه مسافر و وزن بسیار از زمین بلند می‌شود. به اعتقاد من بچه‌های هوایی امثال شهید بابایی‌ها، دوران، کشوری و... که خلبان جنگنده‌ها بودند بیشتر در آسمان به عظمت خدا پی می‌بردند. به نظرم آن همافرانی که با امام (ره) بیعت کردند خدا را بهتر درک کردند.
 همه‌چیز که نمی‌تواند شاه و زورگویی باشد یک پیرمردی که چند سال تبعید بود وقتی حرف می‌زد به دل آدم می‌نشست آن‌هم چه صحبت‌هایی، حرف‌های از قرآن از احادیث معتبر، حرفی که واقعاً از دل برمی‌آمد و به دل نشیند. چیز زیادی که امام (ره) نمی‌خواستند، می‌فرمودند مملکت خودمان است و خودمان باید اداره‌اش بکنیم و کسی نباید امرونهی کند خدا را شکر انقلاب به نتیجه رسید.
 به نظرتان تفاوت رفتار مردم در دهه فجر امسال در مقایسه با دهه فجر سال 57 چیست؟
حضور مردم در دهه فجر امسال بستگی به راهپیمایی 22 بهمن دارد. ولی در همین چند روزی که گذشت با برپایی نمایشگاه‌ها و نماز جمعه‌ها در مساجد همه‌چیز روشن است که امسال مردم حضور پررنگ‌تری خواهند داشت. حس و حال مردم و رفتار آنان در راهپیمایی هم هیچ تفاوتی با سال 57 ندارد.

ادامه این گفتگو به‌صورت یادداشت شفاهی  منتشر خواهد شد.

بخش فرهنگ پایداری تبیان

مطالب مرتبط:

وقتی با پای‌برهنه انقلاب کردیم!

راه عزت و سعادت این است