ترسناک ترین موزه ایران

موزه عبرت در زمان حکومت پهلوی زندان زنان و بعد زندان کمیته مشترک ضد خرابکاری نام داشت. این زندان که در محوطه باغ ملی تهران واقع شده است در سال ۱۳۸۱ تبدیل به موزه عبرت شد.

این بنا نخستین زندان مدرن ایران است که در دوران رضا شاه در سال ۱۳۱۱ توسط مهندسان آلمانی تکمیل گردید و به عنوان نخستین زندان مدرن در ایران شروع به کار کرد. بعدها این محل اولین زندان اختصاصی زنان شد. در دوران محمد رضا پهلوی این زندان از سوی ساواک و کمیته مشترک ضدخرابکاری جهت بازداشت و شکنجه زندانیان سیاسی مورد استفاده قرار می‌گرفت.

آویزان کردن از سقف، دستبند قپانی، آویزان کردن صلیبی، شوک الکتریکی، آپولو، سوزاندن نقاط حساس بدن با فندک و شعله شمع، قفس هیتردار، صندلی هیتر دار، باتوم برقی، شلاق با کابل برقی از متداولترین شکنجه‌های ماموران شکنجه کمیته بودند.

یکی از مقامات سابق شهربانی در دوران پهلوی از شنیده شدن فریادهای دائم زندانیان زیر شکنجه که حتی برای پرسنل شهربانی در ساختمانهای اطراف غیر قابل تحمل بوده‌است می‌گوید:
اداره‌ای که من معاون آن بودم، در ساختمان چسبیده و طبقه بالای محل کمیته مشترک قرار داشت. ما در آنجا، فریادها و ناله‌های خرابکاران زندانی را می‌شنیدیم.

نه من و نه افسرانی که با من بودند، نمی‌توانستند آن را تحمل کنند. سرانجام من با رئیس شهربانی صحبت کردم و از او خواستم که محل اداره ما را عوض کند که با موافقت وی، ما از آن ساختمان به خانه امنی که در اختیار شهربانی بود و قبلاً کلانتری بود نقل مکان کردیم.

بخش های این موزه عبارتند از:
اتاق نگهداری البسه: در بدو ورود به زندان لباس و کلیه لوازم زندانیان در این قسمت تحویل گرفته می‌شد.

محوطه اصلی: فضایی دایره‌ای شکل که کلیه راهروها در هر سه طبقه بدان ختم می‌شود.
اتاق شکنجه: زندانیان برای بازجویی و شکنجه بدین بخش که دستگاههای مختلف شکنجه در آن قرار داشت بدان منتقل می‌شدند.

شکنجه گران: شکنجه گران معروف ساواک پهلوی شامل محمد علی شعبانی معروف به حسینی، بهمن نادری پور معروف به تهرانی، منوچهر وظیفه خواه معروف به دکتر منوچهری ،هوشنگ ازغندی معروف به منوچهری، فریدون توانگری معروف به آرش بودند.

زیر ۸ یا اتاق تمشیت: در این اتاق از شوک برقی برای شکنجه زندانیان می‌شده‌است.
محل ملاقات زندانیان: فضایی که در دو سوی ان تورهای حفاظتی قرار داشته و زندانی و خانواده‌اش در دو سوی آن با یکدیگر گفتگو می‌کردند در حالیکه معمولاً یک نگهیان در میان آن قرار داشت.

فراوری: الهام مرادی

بخش گردشگری تبیان

برگرفته از: همشهری، خبرگزاری میراث فرهنگی