اینترنت اشیاء، فرصتی برای مجرمان سایبری

تا پیش از این تصور اغلب ما این بود که تنها این انسان ها هستند که قرار است با ابزارهایی که در اختیار دارند توسط شبکه اینترنت به هم متصل باشند، و شخصا از قابلیت های آن بهره ببرند. اما بیش از یک دهه است که مفاهیم جدیدی شکل گرفته و در چند سال اخیر در قالب یک سری محصولات هوشمند به بازار راه پیدا کرده. اکنون در مورد ایده ای صحبت می کنیم که بر اساس آن هر شیء فیزیکی قادر خواهد بود با اتصال به اینترنت یا به کمک سایر ابزارهای ارتباطی، با سایر اشیا تعامل داشته باشد.
اینترنت اشیا به این معنا است که بسیاری از وسایل روزمره مورد استفاده ما با اتصال به اینترنت، وظایف و اطلاعات خود را با هم و یا با انسان ها به اشتراک بگذارند. عبارت اینترنت اشیا، برای اولین بار در سال 1999 توسط کوین اشتون مورد استفاده قرار گرفت. او جهانی را توصیف کرد که در آن هر چیزی، از جمله اشیای بی جان، برای خود هویت دیجیتال داشته باشند و به کامپیوترها اجازه دهند آن ها را سازماندهی و مدیریت کنند.
برای این که اشیا با همدیگر و یا با شبکه اینترنت تعامل داشته باشند، لازم بود به شیوه ای به هم متصل شوند. شاید از همان ابتدا که کوین اشتون عبارت اینترنت اشیا را پایه نهاد، استفاده از چیپ های شناسایی مبتنی بر فرکانس های رادیویی موسوم به RFID را در ذهن داشت. در این فناوری از چیپ های کوچک و ارزان قیمتی استفاده می شود و به کمک آن ها اطلاعات از طریق امواج رادیویی برای چیپ های گیرنده ارسال می گردد. چیپ های گیرنده، اطلاعات را تفسیر کرده و با اتصال به اینترنت امکان استفاده از آن اطلاعات را در گستره ای عظیم و برای کاربردهای مختلف فراهم می کنند.
گرچه RFID هنوز با توجه به قابلیت های منحصر به فردش، به طور گسترده در جاهای مختلفی، نظیر درب های کنترل ورود و خروج و سیستم ترانزیت استفاده می شود، ولی فناوری های دیگری هم برای تحقق اینترنت اشیا وارد صحنه شده اند. برخی از آن ها مانند بارکدها از تکنیک های ساده تری استفاده می کنند و برخی از این فناوری هم مانند کدهای کیو آر، وای- فای و بلوتوث از تکنیک های جدیدتری بهره می برند.

برای این که به درک بهتری از مفهوم اینترنت اشیا برسید، فروشگاهی را تصور کنید که دیگر به هیچ وجه نگران تمام شدن محصولاتش نیست، چون سیستم کنترل هوشمند انبار در هر لحظه از موجودی تمام محصولات مطلع است و حتی کار سفارش را نیز خود انجام می دهد. دنیایی را تصور کنید که در آن بتوان یخچال خود را طوری تنظیم کرد که وقتی تعداد تخم مرغ های درون آن به ۲ رسید، به صورت خودکار سفارش خرید تخم مرغ به فروشگاه نزدیک خانه تان ارسال شود، یا اینکه بتوانید روشن یا خاموش بودن اتو یا اجاق گازتان را به وسیله تلفن هوشمندتان از محل کار چک کنید.
استارتاپ های بسیاری تاکنون در این عرصه قدم گذاشته اند. شرکت های نو پای نست و بلاتریکس تنها دو نمونه بسیار کوچک در این میان هستند. این شرکت ها با عرضه محصولاتی نظیر ترموستات هوشمند، سنسور هوشمند تشخیص دود و کلید های برق هوشمند در مسیر تحقق اینترنت اشیا گام برداشته اند. به گفته موسسه تحقیقاتی ABI تا سال ۲۰۲۰ بیش از ۳۰ میلیارد دستگاه به صورت وایرلس به بخشی از اینترنت اشیا پیوسته اند. شرکت سیسکو هم یک سیستم شمارنده داینامیک ابداع کرده که به کمک آن می تواند تعداد اشیای متصل را تخمین بزند.

اسباب بازی جدید هکرها

همواره ابزارهای جدیدی به اینترنت وصل می شوند و داده های شخصی کاربران را در خود ذخیره می کنند و بدین سبب هدف های جذابی برای حملات سایبری محسوب می شوند. در سال ۲۰۱۴ میلادی، شاهد رشد چنین تمایلاتی به ابزارهایی همچون کامپیوتر اتومبیل ها، تلویزیون های هوشمند، تی وی باکس ها، روترها، زیست سنج اسمارت فون ها و حتی عینک گوگل بودیم. فرصتی که اینترنت اشیاء پیش روی مجرمان سایبری قرار می دهد، باعث می گردد تا توجه بیشتری به افزایش امنیت مجازی اعمال شود.
درحال حاضر بیش از ۲۵ میلیون دستگاه مختلف به اینترنت متصل هستند و تا سال ۲۰۲۰ این تعداد به ۱۰ برابر خواهد رسید. این روند بیانگر اینترنتی شدن تمام وسایلی است که به صورت روزمره از آن استفاده می کنیم. ظرف غذا، کابینت آشپزخانه، کوله پشتی مدرسه و بسیاری از وسایلی که روزانه با آنها سروکار داریم در زمره ابزارهای متصل به اینترنت قرار می گیرند. اگرچه عملکرد ابزارهای مبتنی بر اینترنت به آسان سازی زندگی بشر کمک خواهد کرد اما نباید از تهدیدهای پیرامون آن نیز غافل شد. چنین ابزارهایی می توانند امکان تخلف برای مجرمان سایبری را فراهم کنند. شاید سال ها طول بکشد که چنین تهدیدهایی در بین عموم رایج شود. ولی باید از هم اکنون پیشگیری کنیم.
لازم به ذکر است که اینترنتِ اشیاء (Internet of Things-  IOT) مفهومی نوین در دنیای فناوری و ارتباطات است. فرآیند ارسال داده ها در فناوری اینترنت اشیاء بدین ترتیب است که به سوژه مورد نظر یک شناسه ی یکتا و یک پروتکل اینترنتی (IP) تعلق می گیرد که داده های لازم را برای پایگاه داده مربوطه ارسال می کند.

بخش ارتباطات تبیان