سوره ی اعراف- آیات 128 الی 137 -جزء نهم قرآن کریم

صبر كنید

قوم بنى‏اسرائیل كه مردمى كم صبر بودند، شِكوه و شكایت را شروع كردند. آنان به حضرت موسى(ع) مى‏گفتند: «پیش از آن كه تو بیایى، فرعونیان ما را آزار مى‏دادند. اكنون هم كه تو آمده‏اى، باز هم ما را آزار مى‏دهند و ظلم و ستم آنان ادامه دارد. پس چه وقت از دست آنان نجات پیدا مى‏كنیم؟» حضرت موسى(ع) مردم را دلدارى مى‏داد و به یارى خداوند متعال، امیدوار مى‏ساخت. او سعى مى‏كرد به آنان بفهماند كه مبارزه با ظلم و ستم كارى نیست كه خیلى زود و به راحتى انجام بگیرد، بلكه باید صبور بود و سختى‏ها را تحمل كرد. گفت‏وگوى حضرت موسى(ع) با پیروانش در قرآن چنین آمده است:

موسى به قومش گفت: از خدا یارى بخواهید و صبر كنید، به راستى كه زمین از آنِ خداست و به هر كس از بندگانش كه بخواهد، آن را به میراث مى‏دهد و عاقبت، براى پرهیزكاران است. گفتند: پیش از آن كه نزد ما بیایى و بعد از آن كه نزد ما آمدى، ما را آزار دادند. گفت: امید است پروردگارتان دشمنتان را هلاك كند و شما را در این سرزمین جانشین سازد. و ببیند چگونه عمل مى‏كنید.

آیات 128 و 129

خشكسالى شد

خداوند مهربان، براى این كه فرعونیان را از خواب غفلت بیدار كند و متوجه شوند كه از خود هیچ قدرتى ندارند و هر چه هست از سوى خداوند بخشنده است، آنان را چندى گرفتار خشكسالى كرد؛ اما فرعونیان نه تنها به خود نیامدند، بلكه از این موضوع سوءِ استفاده كردند و گفتند: «اى مردم! این بدبختى‏ها از بد قدمى و شومى موسى و پیروانش است.» حضرت موسى(ع) به آنان فرمود: « از آیات الهى پند بگیرید و از گناه و ظلم دست بردارید؛ به خداى یگانه ایمان بیاورید تا مورد رحمت او قرار بگیرید.» اما آنان آیات خدا را جادو خواندند و ایمان نیاوردند. در قرآن چنین می خوانیم :

و در حقیقت ما فرعونیان را به خشكسالى و كمبود محصولات دچار كردیم، شاید پند بگیرند. پس، هر گاه به آنان خوبى مى‏رسید، مى‏گفتند: این به خاطر خود ماست و اگر بدى مى‏رسید، موسى و همراهانش را شوم مى‏خواندند. آگاه باشید، به راستى بد شگونى آنان نزد خداست ولیكن بیش‏ترشان نمى‏دانند. و گفتند: هر نشانه‏اى براى ما بیاورى كه ما را با آن جادو كنى، ما به تو ایمان نمى‏آوریم.

آیات 130 الى 132

بلاهاى گوناگون

خداوند مهربان، براى آن كه قوم فرعون توبه كنند و از كارهاى گذشته‌ی خود دست بردارند، بلاهاى دیگرى بر آنان نازل كرد. نخست توفانى سخت آمد كه خانه‏ها را ویران مى‏كرد و درختان را از جا مى‏كند. آنان دست به دامان موسى(ع) شدند و گفتند: «اگر از خدایت بخواهى كه این بلا را رفع كند، به تو ایمان خواهیم آورد.» اما وقتى پس از دعاى حضرت موسى(ع)، همه چیز آرام گرفت، هیچ یك از آنان ایمان نیاوردند. بار دیگر خداوند، ملخ را بر زراعت و درختان آنان مسلط ساخت. ملخ‏ها به جان درختان و مزارع افتادند و تمام محصولات را از بین بردند. قوم فرعون در حالى كه خود را پشیمان نشان مى‏دادند، از حضرت موسى(ع) خواستند كه بار دیگر دعا كند و او پذیرفت. بلا رفع شد، ولى آنان باز دست از لجاجت برنداشتند و ایمان نیاوردند. بلایى دیگر گریبان آنان را گرفت. یك نوع آفت گیاهى به غلات افتاد و غلات را فاسد كرد. فرعونیان خواهش خود را تكرار كردند، اما پس از رفع این بلا نیز ایمان نیاوردند. پس از مدتى، نسل قورباغه چنان افزایش یافت كه قورباغه‏هاى كوچك و بزرگ همه جا، در خانه‏ها، اتاق‏ها، حتى سفره‏ها و ظروف غذا به چشم مى‏خوردند. یك بار دیگر محبت و دعاى حضرت موسى(ع) و بى‏ایمانى قوم فرعون تكرار شد. بلایى دیگر نازل شد: رودخانه عظیم نیل به رنگ خون درآمد. آن‏چنان كه براى هیچ كارى قابل استفاده نبود. باز هم حضرت موسى(ع) دعا كرد و حجت خدا بر آنان تمام شد. خداوند مهربان مى‏فرماید:

پس توفان و ملخ و آفت گیاهى و قورباغه و خون را بر آنان به صورت نشانه‏هایى جداگانه فرستادیم. باز هم سركشى كردند و قومى گناهكار بودند. و هنگامى كه عذاب بر آنان واقع مى‏شد مى‏گفتند: اى موسى! براى ما، پروردگارت را به عهدى كه با تو دارد بخوان كه اگر این عذاب را از ما بردارى، حتماً به تو ایمان مى‏آوریم و حتماً بنى‏اسرائیل را همراه تو خواهیم فرستاد. پس چون بلا را پس از مدتى كه به آنان رسید از آنان برداشتیم، باز هم پیمان‏شكنى كردند.

آیات 133 الى 135

همگى غرق شدند

سرانجام خداوند مهربان به حضرت موسى(ع) وحى كرد كه پیروانش را از مصر خارج كند. حضرت موسى(ع) دور از چشم دشمنان، بنى‏اسرائیل را جمع كرد و همگى شبانه از مصر خارج شدند، اما جاسوسان فرعون از ماجرا باخبر شدند و موضوع را به او گزارش كردند. فرعون خیلى زود نیروهایش را جمع كرد و به سرعت آنان را تعقیب كرد و هنگام طلوع آفتاب به آنان نزدیك شد. هنگامى كه یاران موسى(ع) فرعون و لشكرش را دیدند، گفتند: «بدون شك ما در چنگال فرعون گرفتار مى‏شویم، زیرا راه نجاتى نداریم. پیش رویمان دریاست و پشت سرمان فرعون با لشكرش كه به زودى به ما خواهند رسید و همه‌ی ما را مى‏كشند و یا به اسارت مى‏گیرند.»

در این هنگام، حضرت موسى(ع) به فرمان خدا، عصایش را به آب زد و ناگهان صحنه‌ی عجیبى پدیدار شد. دریا شكافته شد و در میان آن، راهى خشك به وجود آمد. قوم بنى‏اسرائیل به سرعت وارد دریا شد. فرعونیان با این كه از دیدن این معجزه‌ی الهى، مات و مبهوت شده بودند، اما به تعقیب حضرت موسى(ع) و یارانش ادامه دادند. وقتى آخرین نفر از بنى‏اسرائیل از دریا بیرون رفت، آخرین نفر از فرعونیان وارد دریا شد. در این هنگام امواج دریا به هم پیوستند و فرعونیان همگى در آب غرق شدند. خداوند مهربان مى‏فرماید:

پس، از آنان انتقام گرفتیم و در دریا غرقشان كردیم، زیرا آنان آیات ما را دروغ خواندند و از آن‏ها غافل بودند. و آن قوم را كه ضعیف شده بودند، وارث مشرق‏ها و مغربهاى سرزمینى كردیم كه به آن بركت داده بودیم و به خاطر صبرى كه كرده بودند، كلمه‌ی نیكوى پروردگارت بر بنى‏اسرائیل تمام شد و آن‏چه فرعون و قومش ساخته و آن‏چه افراشته بودند، ویران كردیم.

آیات 136 و 137

منبع: آشنایی با قرآن کریم برای نوجوانان
سوره ی اعراف- آیات 88 الی 206-جزء نهم قرآن کریم