جنگ تحمیلی 1359

---

هفتم آبان

عراق از همام اولین روز جنگ قصد تصرف خرمشهر را داشت، به خاط مقاومت دلیرانه ی مردم هنوز نتوانسته است وارد آن جا شود. مردم خرمشهر بدون این که به مقدار کافی از پشتوانه ی کمک های نظامی و تدارکاتی ارتش برخوردار باشند، با دست خالی مقاومت می کنند. زنان و کودکتن و مردان میانسال و پیر خرمشهری، در شهرها و روستاهای دیگر آواره شده اند و فقط تعداد اندکی از جوانان آن شهر همراه با جمعی از پاسداران و نظامیان اعزامی، با آخرین فشنگ ها مقاومت می کنند. اما این مقاومت، با فشارهای زمینی و هوایی سهمگین عراق، در هم می شکند و خرمشهر به دست نیروهای دشمن می افتد.

دهم آبان

سقوط خرمشهر، به نیروهای عراقی جرأت می دهد که به شهرهای دیگر مانند آبادان، ماهشهر و سوسنگرد نیز حمله کنند. این بار موفق تر هستیم و از سقوط این شهر ها جلوگیری می کنیم.

به خاط بمباران مکرر شهرها و حملات هوایی عراق به نقاط مسکونی، مردم نمب توانند در خانه های خود بمانند. در بیابان های خوزستان، شاهر آورگانی هستم که خانه و کاشانه ی خود را رها کرده اند و به سوی سرنوشتی نا معلوم حرکت می کنند.

شب ها همه ی چراغ ها خاموش است. چراغ خانه ها، اتومبیل ها، مغازه ها، خیابان ها و ... .

صدای آژیر قرمز، مرتب به گوش می رسد و مردم به پناهگاه می روند. وجود آورگان جنگی، یکی از عوارض طبیعی جنگ بود. از اولین روزهای جنگ، جمعیت زیادی از مردم شهر های جنگ زده، شهر و روستای خود را ترک کردند و در شهر های امن تر مقیم شدند. هلال احمر به سرعت نسبت یه استقرار موقت آنان اقدام کرد، ولی تعداد جنگ زدگان بیشتر از آن بود که امکانات هلال احمر بتواند جوابگو باشد. آن روزها در بیش تر شهر های کشور جنگ زدگانی دیده می شدند که به راستی سرگردان بودند.

فکر می کنم امروز، دوم آذر باشد!

آن چه در این ایام برای من دردناک تر است. سوء استفاده های برخی عوامل سود جو از شرایط جنگی است. عده ای دست به احتکار کالا زده اند. اجناس، کمیاب شده است. فشارهای اقتصادی کشورهای خارجی افزایش یافته و مردمی که مستقاماً با جنگ در گیر نیستند، از عوارض اقتصادی ناشی از آن رنج می برند. دولت برای مقابله با مشک کمبود ارزاق عمومی، دست به ابتکاری زد که به موجب آن، ارزاق عمومی برای مردم جیره بندی شد.

احتکار و گران فروشی از پدیده هایی بود که از نخستین روزهای جنگ به وجود آمد و دولت، در ضمن دفاع از مرزها، به مقابله ی جدی با این پدیده ی زشت برخاست.

(( ستاد بسیج اقتصادی))، با چاپ و توزیع کوپن، توزیع کالاهای اصلی و مورد نیاز مردم را در دست خود گرفت. ((طرح سهمیه بندی و توزیع کالاهای ضروری)) از اواخر آبان ماه مطرح شد و مردم در آذر ماه، اولین سهمیه روغن نباتی، پودر رختشویی و ... را دریافت کردند.

پس از آن کالاهایی دیگر مانند بنزین، قند و شکر و ... نیز زیر پوشش این طرح قرار گرفت. هر کس، به اندازه ای که دولت برای او در نظر گرفته بود می توانست آن کاال را به قیمت ارزان و دولتی خریداری کند.

بیستم آذر

امروز به طور اتفاقی خبر ((کوپن ارزاق)) را در روزنامه خواندم. مردم ایران به درستی نمی دانند که جیره بندی ارزاق یا کالاهای کوپنی یعنی چه؟ فقط گاهی شنیده اند که در بعضی از کشور ها، کالاهای مهم به طور آزاد به فروش نمی رسد، بلکه دولت برای هر فرد، سهمیه ای در نظر می گیرد و کالا را با قیمت ثابت می فروشد.

امروز، سالگرد انقلاب است: 22 بهمن

جنگ، به راستی سایه ی خود را بر سر کشور انداخته و همه را با خود درگیر ساخته است. از همه ی شهرها داوطلبان زیادی به جبهه اعزام می شوند.

هر روز تعدادی از شهدای جنگ در شهرها و روستاها به خاک سپرده می شوند. بیمارستان ها پر از مجروحان جنگی است. همه جا بحث جنگ، کمبود، اعزام و ... است.

بیست و یکم اسفند

عراق دست به حرکت جدیدی زده است: بمباران شهر ها و مشک باران شهرهای دور که از همان هفته های اول جنگ شروع شده بود، حالا شدیدتر شده است،. گویی جنگ دارد وارد مرحله ی جدیدی می شود. هیچ کس در شهر و خانه ی خود احساس امنیت نمی کند. در هوای سرد زمستان، مردمی که خانه هایشان با موشک های عراقی ویران شده است، به آوارِ مانده بر جای می نگرمد و افسوس می خورند. بیش از همه، این مردم دزفول هستند که موشک های عراقی را تحمل می کنند.

اما با این همه، رزمندگان ما با قدرت و رشادت می جنگند و از ضعف روزهای اولیه ی جنگ خبری نیست. حالا ما هم حمله می کنیم. زمین هایمان را می گیریم، بسیاری از عراقی ها را اسیر کرده ایم و کار به جایی رسیده است که گروهی از سران کشورهای اسلامی برای صلح بین ایران و عراق تلاش می کنند.

با این حال من تصمیم دارم اگر جنگ ادامه پیدا کرد، پس از اتمام دوره ی سربازی ام، در لباس بسیج به پیکار با دشمن ادامه دهم. من شهادت را افتخار می دانم.

جنگ شهری و پرتاب موشک به شهر ها، از پدیده های جنگ ایران و عراق است. عراق وقتی با مقاومت مردم ایران مواجه شد، دست به این عمل زد تا با ویرانی شهر ها، از حمایت مردم از ارتش و سپاه بکاهد.

تا لبه ی صلح

در حالی که تقریباً 5 ماه از شروع جنگ می گذشت، 8 نفر از سران کشورهای اسلامی برای صلح ایران و عراق وارد عمل شدند. آنان با سفرهای مکرر خود به تهران، نظرات دو کشور را شنیدند، ولی نهایتاً به نتیجه ای نرسیدند. ایران پایان جنگ را موکول به شرایطی چون تنبیه متجاوز، خروج متجاوز و اجرای قرارداد الجزایر کرد.

عراق نیز می خواست حاکمیت صدام محترم دانسته شود.