آدم های سالم ، این جورین!
احساس مسئولیت یکی از شاخصه های نشان دهنده ی سلامت روانی است و سلامت عقل و روان لازمه ی موفقیت و نشاط است.
نداشتن هیچ نوع احساس مسئولیتی نشانه ی مرگ حیات روانی است. اما میزان حداقلی آن معمولا در اکثریت مردم وجود دارد.
میزان حداقلی احساس مسئولیت، یعنی داشتن این حس در مقابل خود. یعنی فرد خودش را مسئول بداند که برای آسایش ،امنیت، وجهه، موفقیت و ... خودش تلاش کند.
البته کسانی هستند که حتی در برابر خودشان هم احساس مسئولیت نمی کنند مثل معتادانی که خودشان را تا مرز هلاکت پیش می برند. مسلم است که این افراد از لحاظ روانی آسیب زیادی دیده اند. در حالیکه اگر احساس مسئولیت داشتند اصلا دچار چنین مشکلاتی نمی شدند و اگر هم گاهی انسان غفلت کند، احساس مسئولیت در مقابل خود و دیگران، اولین و مهمترین چیزی است که او را از ادامه ی غفلت و گمراهی نجات خواهد داد.
بنابراین اصل احساس مسئولیت در هر کسی که از یک شخصیت عادی برخوردار است وجود دارد اما در همه ی افراد به یک اندازه نیست. شعاع احساس مسئولیت در بسیاری از مردم بیش از خود و خانواده خودشان نیست. کسانی که نسبت به اقوامشان هم احساس مسئولیت می کنند نسبت به اینها در سطح بالاتری قرار دارند. و بالاتر از آنها کسانی هستند که نسبت به همشهریان، هموطنان و بالاخره همنوعان خود احساس مسئولیت می کنند.
شما تا چه اندازه احساس مسئولیت می کنید؟ اگر در مشکلی گرفتار شوید تنها خودتان را نجات خواهید داد یا خودتان را لحظه ای جدا از خانواده تان نمی دانید؟ شعاع احساس مسئولیت در وجودتان تا کجاست چه تعداد از افراد را اگر نجات دهید آرامش پیدا می کنید؟
همین حالا تا چه اندازه به خاطر احساس مسئولیت خودتان را درگیر زندگی دیگران کرده اید؟
احساس مسئولیت، تلاش و جدیت انسان را تقویت می کند. به راه او جهت می‌دهد و او را از سردرگمی نجات می دهد. احساس مسئولیت که باشد خیلی از چیزها کنار می‌روند و خیلی از چیزها می‌مانند. همین انتخاب هایی که پشت احساس مسئولیت است، انسان را موفق و خوشبخت می‌کند
مادری که به خاطر فرزندانش از طلاق صرف نظر می کند، پدری که به خاطر خانواده اش بیشتر تلاش می کند، کارمندی که به خاطر رعایت حقوق همکارانش ملاحظات بیشتری در رفتارش دارد، شهروندی که به خاطر مردم پیگیر رفع مشکلی از گوشه و کنار شهر است، همه احساس مسئولیت دارند هر کدام به اندازه ی درک و اندازه ی روحشان.
اما این احساس مسئولیت، فقط مسئولیت و زحمت نیست. یک بعدی نیست، فقط دردسر و رنج و زحمت به خاطر این و آن نیست. آن طرف این سکه روی بهتری دارد. احساس مسئولیت پیوند محکمی با موفقیت و خوشبختی واقعی دارد.
احساس مسئولیت، تلاش و جدیت انسان را تقویت می کند. به راه او جهت می دهد و او را از سردرگمی نجات می دهد. احساس مسئولیت که باشد خیلی از چیزها کنار می روند و خیلی از چیزها می مانند. همین انتخاب هایی که پشت احساس مسئولیت است، انسان را موفق و خوشبخت می کند. وقتی در مقابل تربیت فرزندانمان احساس مسئولیت می کنیم، خیلی از کارها را نخواهیم کرد و خیلی از رفتار هارا به خودمان اجبار می کنیم و پشت همین باید و نبایدها همیشه پیروزیها و موفقیت هاست. به همین دلیل معمولا پیشرفت های مادی و معنوی افراد متاهل بیشتر از مجردهاست. در حالیکه ، انتظار عکس این ماجرا وجود دارد.
چه بسا مواقعی که احساس مسئولیت مانع بلندپروازیهای نادرست ما می شود و ما را از مهلکه ها و بحران های خطرناکی نجات می دهد. گاهی به خاطر خانواده و دیگران از امیال و آرزوهای خودمان چشم پوشی می کنیم مدتی بعد به نادرستی آن امیال و آرزوها و خطراتشان پی می بریم.
دوستی می گفت به خاطر پدر و مادر پیرم و وابستگی آنها به خودم از مهاجرت به شهری که امکانات بهتری برای پیشرفت من داشت، چشم پوشی کردم و از این کار ناراحت بودم اما بعدها در همان جا به موفقیتهای بزرگتری رسیدم و به مرور دلایلی پیدا کردم که نشان می داد آن مهاجرت به هیچ وجه به نفع من و خانواده ام نبود.
بنابراین احساس مسئولیت را باید بهتر دید و ارزیابی کرد و برای تقویت آن همت کرد. باید سعی کنیم احساس مسئولیت را از خودمان به دیگران از فرزندانمان به دیگر کودکان و .... گسترش دهیم. بهترین و بزرگترین انسانهای این کره ی خاکی پیامبران و اولیای الهی بودند که همیشه و همواره به فکر همه ی مردم جهان بودند آنهم نه فقط مردمی که در عصر و زمان خودشان بوده اند بلکه در برخی از ادعیه می بینیم که خواسته های آنها شامل گذشتگان و آیندگان هم می شده است. پس هر چه شعاع احساس مسئولیتمان را افزایش دهیم، روحمان را بزرگتر کرده و به موفقیتهای بزرگتری نزدیک تر شده ایم.
