ایران - کره جنوبی؛همیشه نفسگیر

با نگاهی به 56 سال رقابت این دو تیم سرشناس آسیایی در می یابیم که جدال آنها همیشه حساس و دیدنی بوده است. این در حالی است که نتیجه این بازی هیچگاه از قبل قابل پیش بینی نبوده است.

روزی کره ای ها سرمست از وضعیت خوبشان مقابل ایران تن به شکست داده اند و روزی دیگر ایرانی ها با خیال خام پیروزی سهل شکست را پیش چشم خود دیده اند.

با عبور از دیدارهای سنتی فراموش نمی کنیم روزی را که کره ای ها در بازی های آسیایی و در شرایط میزبانی برای دیدار نهایی نقشه می کشیدند که گل به یادماندنی مرحوم سیروس قایقران آنها را به زیر کشیدو در مقابل آن دیداری را که ایران تا ثانیه های پایانی با گل از راه دور کریم باقری پیش بود اما سوگمندانه شاهد پیروزی کره جنوبی شد.

روزهای دیگری هم بوده اند. از نبرد نفسگیر بوسان در سال 1978 تا تساوی غیرمنتظره در تهران آنجا که لی یونگ مو و حسن روشن گل های تساوی دو بر دو را ثبت کردند.

کیست خاطره آن پیروزی خیره کننده 6-2 در امارات را فراموش کند اما در مقابل این کره ای ها بوده اند که دو بار پیاپی در مرحله ماقبل نیمه نهایی جام ملت های آسیا بلیت بازگشت ایران را صادر کرده اند.

نقد و بررسی نتایج دو تیم برابر هم مجالی دیگر می طلبد. در این مقال نگاهی به نقاط ضعف و قوت دو تیم در طول تاریخ بازی هایشان می اندازیم.

پیش از این کره ای ها به سرعت ذاتی می نازیدند و ایرانی ها با تکیه بر تکنیک ناب و قدرت بدنی بالا حریف را به وحشت می انداختند. در ایام این توازن به هم می خورد. کره ای با چا بو کوئن قدرت سرزنی را به رخ می کشیدند و ایرانی با مهدوی کیا موشک خودشان را پیش چشم کره قرار می دادند.

با نگاهی گذرا به توان موجود در فوتبال ایران بدون هیچ شک و تردیدی و بدون جانبداری و با رعایت کامل انصاف باید کفه ترازو را به سود ایران سنگین دید.

در روبرو کره ای ها نیز با وجود داشتن استعدادهای شگرفی مثل پارک جی سونگ برای جبران مافات از برنامه ریزی بهتر و حمایت سخت افزاری جانانه تر برای ایران همیشه دردسر ساز بوده اند.

اگرچه گرایش جوانان کره ای به فوتبال هرگز در اندازه ایرانی ها نیست اما کره ای ها با امکانات خوبی که مهیا کرده اند از همین استقبال محدود بهترین بهره را می برند. اما در ایران استعدادهایی هرز می روند که اگر در اختیار تیم هایی چون کره بودند دمار از روزگار فوتبال ما در می آوردند.

کره ای ها یک بار با برنامه ریزی چند ساله حتی به دیدار رده بندی جام جهانی رسیدند اما در ادامه نشان دادند که از پشتوانه خوب بازیکن برخوردار نیستند. نزول دو یا سه ستاره در فوتبال کره این تیم را به تیمی معمولی بدل می کند. اما سطح کیفی برنامه های کره ای ها چنان بالاست که این تیم همیشه حتی با حداقل هایش در سطح اول آسیا می درخشد.

کره ای حکایت شیرین دیگری نیز دارند. آنها خود را از سطح آسیا بالا کشیده اند. آنها امروز برای صعود از آسیا به جام جهانی آرامش خیال دارند. در سطح اروپا بازیکنانی هر چند نه چندان مطرح به وفور دارند. در حقیقت آنها با این دو هدف گذاری خود را از فوتبال آسیا کنده اند.

اما حکایت فوتبال ایران همچنان عجیب و غریب است. کشوری که به لحاظ امکانات سخت افزاری شاید در بین ده کشور اول آسیا نباشد. اگرچه اکنون چند سالی است ثبات را با یک فدراسیون نه چندان قوی تجربه می کند اما مدیریت فوتبالش محله برو و بیاست.

کمبود برنامه و امکانات نیروهای داخلی را به جان هم انداخته و توجه به فوتبال پایه چیزی در حد زیر صفر است.

در این شرایط به راستی چطور فوتبال ما سایه به سایه بزرگان قاره کهن در حرکت است؟

مشخص و محرز است که این توازن را ایرانی ها با استعداد ذاتی و غیرت مثالزدنی برقرار می کنند. این همان نکته ای است که علاوه بر ایجاد افتخار در ذهن ایرانی ها گلایه هایی هم به همراه دارد. این که چرا و تا کی ما باید با این روش مقابل تیم هایی چون کره جنوبی صف آرایی کنیم؟ این که پس مسئولیت متولیان امر چه می شود؟ این که اگر در برنامه ریزی و پشتوانه سازی هم کار لازم صورت بگیرد گذر از رقبایی چون کره سهل و آسان می شود.

امروز اما حکایت بازی ایران و کره جنوبی تفاوت هایی با گذشته دارد. دو بار پیروزی ایران برابر کره جنوبی اگرچه موجب حذف اینان از حضور در جام جهانی نشد اما داغی بر دلشان نهاد. در حقیقت هدف کره ای از تن دادند به بازی با ایران شکست حالت خوف در نزد ملی پوشانشان است. اینان در آستانه جام ملت های آسیا با پیروزی احتمالی مقابل ایران با روحیه ای عالی به استرالیا می روند. آنها اگر شکست هم بخورند چیزی را از دست نداده اند.

تیم ملی ایران هم مثل ابر بهاری است و باریدن و نباریدنش به لحظه ای بند است. باید امیداروار بود که در تهران تیم ملی ما هوای بارش داشته باشد.

تحلیل فنی این دیدار هم ارتباط تنگاتنگی با سابقه تاریخی فوتبال دو کشور دارد. ایرانی ها به لحاظ توان بازیکنان برتر و سرتر از حریف و کره ای ها با برنامه تر گام به میدان می گذارند. به عبارت ساده و فوتبالی اگر ایرانی ها بازی عادی خود را به نمایش بگذارند و اسیر برنامه های کره ای نشوند با توجه به میزبانی کفه ترازو به شدت به سود ایران سنگینی می کند.

به هر روی در ایامی که برگزاری بازی های دوستانه سطح بالا برای فوتبال ایران رویا شده برگزاری این دیدار را باید به فال نیک گرفته و امیدوار بود که جدای از بحث نتیجه کی روش و شاگردانش از این دیدار بهره لازم را ببرند.