با این کار آبروی گردشگری را می بریم!

ما انسان‌ها به زیبایی نیازمندیم و آن را دوست داریم. قدم زدن در پیاده‌رو های تمیز حالمان را خوب می‌کند. چه خوب است برای توسعه زیبایی اطرافمان وقت صرف کنیم و دیگران را نیز به این کار انسانی تشویق نماییم و نگذاریم محیط زندگی‌مان آلوده و نابسامان باشد.

در واقع رها کردن زباله در معابر و جوی‌ها در نظر بسیاری از افراد بی آنکه ننگی باشد، به عادتی چندین ساله تبدیل شده و هرگز هم فکر نمی‌کنند، فردا که دوباره به خیابان می‌آیند، چگونه خیابان و جوی‌ها پاک و بدون زباله است.

لیوان ، بشقاب و کاسه یکبار مصرف در کنار بطری‌های مصرف شده در بسیاری از روزها میهمان ناخوانده معابر و  جوی‌ها شده که با وجود نظافت نوبت‌های مختلف کارگران و رفتگران خدمات شهری باز هم این زباله‌ها در شهر دیده می‌شود. همچنین بی توجهی برخی شهروندان نسبت به قراردادن زباله‌های خود تا قبل از ساعت 21 در مخازن، بسته بندی نکردن زباله‌ها یا خالی کردن سطل‌های زباله خانگی در کنار مخازن، کار جمع آوری صحیح پسماندها را مشکل کرده و چهره شهر را نا زیبا می‌کنند. همچنین گروه دیگری از شهروندان با بی توجهی به زحمات شبانه روزی رفتگران اقدام به ریختن زباله‌های خود از داخل خودرو در معابر و فضای سبز می‌کنند.

زشت شدن چهره شهر و هزینه‌های بسیار تحمیلی برای اصلاح آن یک طرف قضیه است و وقتی موضوع با بارش‌های باران و برف عجین می‌شود، آن وقت داستان‌هایی چون آبگرفتگی برای شهر ورق می‌خورد و دردسرهایش برای خود مردم باقی می‌ماند.

از طرف دیگر زباله‌های بیمارستانی؛ موضوعی که سال‌هاست هم شاکی دارد هم قربانی یکی شهرداری را مقصر می‌داند و یکی وزارت بهداشت را. وزارت بهداشت می‌گوید کارشناس لازم را برای نظارت بر همه بیمارستان‌ها ندارد و مسئولان شهرداری می‌گویند بیشتر به مسأله محیط‌زیست، سلامت و ارتقای بهداشت مردم اهمیت می‌دهند و این وظیفه وزارت بهداشت است که زباله‌های بیمارستانی را در همان مرحله اول یعنی بیمارستان‌ها میکروب‌زدایی کند.

ما سال هاست که شاهد این موضوع هستیم؛ خطرات زباله‌های بیمارستانی برای همه شهرهای کشور وجود دارد و ساماندهی پسماندها باید در اولویت قرار بگیرد. موضوع اینجاست که درباره این‌که چه کسی باید مجری باشد، بحث است. این درست است که در فضاهای درمانی، دولت و وزارت بهداشت و دانشگاه‌های علوم پزشکی اقداماتی انجام داده‌اند ولی در بعضی نقاط هنوز این موضوع جدی نیست.

اما این زباله ها به داخل شهر ختم نمی شود بلکه تماشای زباله‌های تلنبار شده در حاشیه جاده‌ها و جنگل‌ها و پسماندهای ریخته شده داخل رودخانه‌ها که بوی تعفن‌ آن هر رهگذری را فراری می‌دهد، شاید برای مردم خودمان که هر تعطیلاتی که پا بدهد بار سفر می‌بندند و راهی جاده می‌شوند صحنه‌ای عادی شده باشد، اما برای گردشگر خارجی که اولین‌بار است طبیعت‌گردی در شهرهای شمالی کشورمان را تجربه می‌کند جز تعجب و افسوس به حال ما چیزی ندارد.

فکر کنید در این شرایط قضاوت گردشگران خارجی درباره ایرانی ها و رفتارهای نادرستی که نسبت به طبیعت و محیط زیست شان مرتکب می شوند، چگونه خواهد بود؟

در بحث زباله و نظافت شهر باید کمی رودربایستی را کنار گذاشت چرا که مشکل دقیقا به رفتارهای فردی برمی‌گردد. بسیاری از مردم به فرهنگ والای خود مفتخرند اما لحظه ریختن زباله کنار ساحل، جوی آب، رودخانه، دریا و حتی در کوچه و خیابان محل زندگی به تنها چیزی که فکر نمی‌کنند همین فرهنگ است. زیرا آنچه به وضوح بر همگان مشخص است این که ریختن زباله‌ها در پارک‌ها و فضای سبز شهر، مناظر ناخوشایندی را ایجاد می‌کند که در این خصوص باید برخورد جدی شود اما متاسفانه همگی ما این مهم را تنها وظیفه‌ای برای دیگران می‌دانیم و از سهم خود در این به اره غافلیم. شهر ما مانند خانه خودمان است، همان گونه که برای پاکیزگی خانه‌های خود تلاش می‌کنیم باید برای حفظ تمیزی شهر نیز کوشا باشیم.

متأسفانه نبود فرهنگ صحیح و اطلاع رسانی دقیق در مورد حفظ محیط زیست موجب به وجود آمدن این گونه مشکلات و معضلات می‌شود . ریختن زباله در معابر و خیابان‌ها، سبب آلودگی محیط زیست و به وجود آمدن مشکلاتی برای افراد و ساکنان آن منطقه می‌گردد  زیرا این عمل موجب جمع شدن حشرات موذی، موش و ... می‌شود که این موارد به ضرر ما و جامعه است. در نتیجه دست یافتن به شهری پاکیزه مستلزم همکاری شهروندان با شهرداری‌ها و رعایت مسائل بهداشتی می‌باشد.

منابع : وبلاگ زباله ها / تابناک / خبرگزاری تسنیم