راه‌های تقویت روابط اجتماعی
سعی کنیم در روابط خود با دیگران و در گفته‌های خود، صریح و صمیمی باشیم و از هر نوع ابهامی اجتناب کنیم، چون اگر منظور خود را با صراحت بیان نکنیم، طرف مقابل ما به اشتباه می‌افتد و به حدس و گمان متوسل می‌شود و از واقعیت دور می‌گردد.
امروزه ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که ناگزیر از ارتباط و برخورد با دیگران هستیم، آنچه مسلم است، هیچ کس قادر نیست بدون کمک و مساعدت و ارتباط با دیگران، نیازهای معمولی خود را برطرف سازد. حال سوالی که اینجا مطرح می‌شود این است که چگونه باید با دیگران ارتباط برقرار کنیم و جهت افزایش این ارتباط، چه کارهایی باید انجام دهیم یا اینکه چه کارهایی نباید انجام دهیم.
در معاشرت باید با روی گشاده و نرمی و مهربانی با همه رفتار نمود و تندخویی (با هرکس که باشد) بد است. اگر خود را در سطح دیگران قرار دهیم و از زبان آن‌ها برای انتقال نقطه نظرهای خود استفاده کنیم، اغلب به نتیجه دلخواه می‌رسیم و با دیگران در سطح خود آن‌ها ظاهر شدن، همان برقراری ارتباط موثر است. بعضی‌ها گمان می‌کند که ارتباط، فقط شامل حرف زدن، نوشتن و یا بحث کردن است، این‌ها از عناصر مهم ارتباطی هستند ولی در واقع ارتباط را رفتاری می‌گوییم که پیامی در خود دارد که توسط طرف مقابل ما درک می‌شود، خواه شفاهی باشد یا غیر شفاهی، آگاهانه یا ناآگاهانه، عمدی و…؛ ولی اگر ادراک شود، جنبه پیام ارتباطی پیدا می کند و همین عدم درک پیام، رابطه را مختل، معشوق و نارسا می‌سازد.
ارتباطات، عامل و منشأ بسیاری از شادی‌ها و غصه‌ها و رنج‌های زندگی است، زندگی شاد، زندگی سرشار از دوستی است. روشن است که با افراد متفاوت، رفتارهای متفاوتی خواهیم داشت. تأکید بر خصوصیات مشترک، ارتباط را موثر می‌کند. ما انسان‌ها با یکدیگر مشترکات فراوان داریم، با کمی تمرین می‌توانیم خود را همراه دیگران بیابیم و با آن‌ها دوست و هم‌رأی شویم.
1- صریح و صادق بودن:
سعی کنیم در روابط خود با دیگران، صریح و صادق باشیم؛ در گفته‌های خود، صریح و صمیمی باشیم و از هر نوع ابهامی اجتناب کنیم، چون اگر منظور خود را با صراحت بیان نکنیم، طرف مقابل ما به اشتباه می‌افتد و به حدس و گمان متوسل می‌شود و از واقعیت دور می‌گردد.
2- احساسات خود را بیان کردن:
با احساس خود، روراست باشیم؛ سعی کنیم مشکلات زندگی و احساساتی که داریم، با همسر، شریک و با طرف مقابل خود در میان بگذاریم؛ حتی اگر گمان کنیم که باعث ناراحتی آن‌ها می‌شود. اگر می‌خواهیم با طرف مقابل خود ارتباطی معقول و منطقی بر پایه تفاهم داشته باشیم، بهترین روش، روراست بودن است و احساس خود را با وی در میان گذاشتن. اگر مشکلی را حل نشده باقی بگذاریم و یا موضوعی را که مداقه و گفتگو درباره آن الزامی است به میان نکشیم، مثل این است که دمل چرکین و دردناکی را سر جایش گذاشته و به حال خود رها کرده باشیم.
3- زمینه مشترک و نکات مشابه را یافتن:
در جست و جوی زمینه‌های مشترک باشیم؛ سعی کنیم در ارتباطمان بیشترین نکات مشترک و مشابه را بیابیم. اهداف و نیازها و نگرانی‌ها را از نظر دیگران نگاه کنیم و برای اینکه شرایط طرف مقابل را درک کنیم، باید امور او را از دید و نظر او ببینیم و با پرس‌وجو، از اموری که نگرانی او را باعث شده، آگاه گردیم. همین نکات مشترک، زمینه‌های مساعدی هستند که شالوده همدلی و وحدت و تفاهم را بر روی آن می‌توان بنا کرد، عبارتی مثل: «من و تو هر دو همین را می‌خواهیم» را می‌توان بیان نمود.
4- همدلی و همدردی کردن:
سعی کنیم با دیگران احساس مشترک داشته باشیم. شادی و غم خود را به حساب آوریم و موقعی که او احساس غم می‌کند، ما نیز با او همدرد و هم‌غم شویم و بالعکس.
5- شنونده خوبی بودن:
شنونده خوبی باشیم و گوش کردن را یاد بگیریم. گوش کردن به سخن و کلام دیگری موجب می‌شود تا او در نهایت آرامش خیال، به طور واقع، منویات قلبی و احساسات خود را با ما در میان بگذارد و برایمان احترام قائل شود و آماده شنیدن نظرات ما شود.
6- سیستم روحی افراد را شناختن و تقلید از آن‌ها:
برای این کار باید به دقت به افراد چشم بدوزیم و به سخنان آن‌ها به دقت گوش فرا دهیم و ببینیم غالباً از چه نوع کلماتی استفاده می‌کنند.
7- شخصیت افراد را در نظر گرفتن:
باید ببینیم طرف مقابل ما چه شخصیتی دارد، برون‌گراست یا درون‌گرا. برای صمیمیت با درون‌گرایان باید ببینیم چه ایده‌ها و ارزش‌هایی برای آن‌ها اهمیت دارد و آنگاه بکوشیم تا با توجه به چارچوب‌های ذهنیشان، با آن‌ها رفتار کنیم و صحبت کنیم.
8- تقویت نمودن عزت نفس:
برای تقویت عزت نفس خود، باید با تعمق در ژرفای وجود، از دنیای پیچیده درون خود آگاه شویم، به کاستی‌هایمان پی ببریم، جهت گیری‌هایمان را در قبال رویدادهای مردم و شرایط گوناگون بشناسیم و به فکر اصلاحشان باشیم و با کمک حرمت نفس و ارزشی که برای خودمان قائل هستیم، حق انتخابمان چند برابر می‌شود و ارتباطمان با دیگران به نحو چشمگیری بهبود می‌یابد.
9- محترم شمردن احساس طرف مقابل:
همواره رفتاری احترام‌آمیز داشته باشیم و احساس طرف مقابلمان را محترم بشماریم، کوچک کردن همدیگر، به خصوص در حضور دیگران در مناسبات و روابط، اثر تخریبی دارد. رفتار توأم با ظرافت و ملایمت، نه فقط شامل رفتار مودبانه می‌شود، بلکه صفا و صداقت واقعی و اعتماد کامل نیز در بردارد.
10- سکوت نمودن:
سکوت، پیامی اعجازگر در امر ارتباط است و یکی از جنبه‌های مهم ارتباط است، مشروط بر اینکه حاوی پیامی باشد. سکوت می‌تواند در مناسبات انسان، عشق و رضایت و خشنودی و تفاهم دوگانه و احساس‌ها را منتقل سازد.
11- عدم افراط در موعظه:
منظورمان را به صورت سخنرانی و نصیحت خشک تو خالی بیان نکنیم. موعظه می‌تواند جنبه افراطی و مخرب در روابط داشته باشد و ما باید سعی کنیم حد اعتدال را نگاه داریم و برای سخنانمان ارزش قائل شویم و جایی که از ما نظر می‌خواهند، نظر بدهیم.
12- وقت و موقعیت شناس بودن:
یاد بگیریم که چه وقت شوخی کنیم و چه وقت جدی باشیم؛ هیچ‌گاه طرف مقابلمان را دست نیندازیم؛ از گفتن جملات و کلماتی که بار اخلاقی و فرهنگی مناسبی ندارند، در بیان منظورمان، خودداری نماییم؛ شوخی کردن باید با توجه به موقعیت و زمان خاصی باشد.
13- مخالفت نمودن به شیوه مناسب:
یاد بگیریم که چگونه بدون بحث و جدل‌های مخرب، مخالفت خود را نشان دهیم. جر و بحث‌ها غالباً با بلند کردن صدا، داد و فریاد و خشم و غضب همراه است. بحث و جدل‌ها تا حدود زیادی تحت تأثیر گرایشات و خلق و خوی افراد درگیر مباحثه قرار می‌گیرد. اکثریت مردم، فاقد روحیه خودپسندانه افراطی هستند، به این علت با تسلطی که بر نفس خود دارند، می‌توانند از درگیری و اهانت خودداری کنند.
14- یکی بودن قول و عمل:
سعی کنیم قول و عملمان یکی باشد. هنگامی که خودمان برای گفته‌های خود ارزش قائل نیستیم، چه انتظاری می‌توان داشت که دیگران قول‌ها و سخنان ما را محترم بشمارند. هنگامی که ما قول می‌دهیم کاری را انجام دهیم، باید سعی کنیم آن را به مرحله عمل برسانیم و اگر ناتوان در انجام آن هستیم، هرگز خود را مکلف به وعده‌ای که از عهده آن بر نمی‌آییم، نکنیم و روراست و صادقانه بگوییم نمی‌توانیم.
منبع: آسمونی
