غیرت مردانی که دیده نمی شوند

افتخار ورزش را دیگران کسب می کنند و پولش در جیب فوتبال است

این روزها، از روزهای خوش ورزش ما به شمار می رود. روزهای خوشی که به واسطه تلاش خستگی ناپذیر جوانان رشید کشور اعم از زن و مرد، با کسب افتخارات طلایی و نقره ای به زیبایی رقم خورده است.

محبوبیت بیش از اندازه فوتبال باعث شد که کمیته بین المللی المپیک خیلی پیشتر از اینها این رشته را به صورتی هدایت شده درون بازی‌های المپیک بگنجاند. استفاده از بازیکنان زیر 23 سال حربه ای بود که باعث شد "منهای فوتبال" زیر سایه این غول محبوب محو نشود.

البته با تاخیر فراوان شورای المپیک آسیا هم تن به این راهکار داد و از سال 2002 به بعد دیگر تیم های آسیایی موظف بودند با بازیکنان زیر 23 ساله خود وارد بازی های آسیایی در رشته فوتبال شوند. تا قبل از عملیاتی کردن این تاکتیک، رشته فوتبال در بازی‌های آسیایی از اهمیت فراوانی برخوردار بود. تا جایی که در بازی های سال 1990 پکن، همه توجه رسانه ها و مردم به روی فوتبال بود. جایی که تیم ملی کشورمان با نسل طلایی آن روزش موفق شد با هدایت علی پروین و درخشش احمدرضا عابدزاده قهرمان شود. البته ما بعد از آن در بانکوک و بوسان هم این عنوان فاخر را تکرار کردیم اما جذابیت بازی های پکن با بانکوک و بوسان قابل قیاس نبود.اما برخلاف شواری المپیک آسیا هنوز تفکر حاضر در ورزش ما فوتبال محور است.

بنا به قانونی که از سال 2002 اجرا شد و تنها سه سهمیه بزرگسال حق حضور در رشته فوتبال را داشتند، کماکان مردان تصمیم گیر ورزش ما فارغ از نگاه آینده محورانه، اسیر شهوت کسب مدال هستند و از این رو با این تفکر خام، عمر حسرت حضور تیم ملی فوتبال ایران در المپیک 40 ساله شد.

چرا این اتفاق هر دوره تکرار می شود؟ کمیته ملی المپیک به عنوان متولی اصلی تیم های اعزامی به بازی های آسیایی اصرار زیادی به کسب مدال دارد. اما داستان فوتبال با سایر رشته ها متفاوت است. اگرچه گرفتن مدال طلا از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است اما شکستن طلسم حضور در المپیک به مراتب با اهمیت تر خواهد بود.اما اتفاقات تلخ گذشته هنوز موجب نشده تا ما نگاه درستی به فوتبال بازی های اسیایی داشته باشیم.

حتی اگر قانون به مثابه قبل، اجازه حضور تیم های ملی را با بازیکنان کاملش در رشته فوتبال می داد ما باید طلای این رشته را در اولویت دوم قرار می‌دادیم چرا که این بازی ها بهترین مکان برای محک زدن بازیکنان جوانی است که ‎می‌خواهند یکسال دیگر برای حضور در المپیک ریو با رقبا تلاش کنند. این بار فدراسیون فوتبال مانع از حضور سه بازیکن بالای 23 سال شد اما فشار بی جهت کمیته ملی المپیک موجب شد 7 بازیکن 22 ساله به این تیم اضافه شوند. ستاره هایی مثل محسن مسلمان و یعقوب کریمی که زیر 23 سال دارند اما با توجه به سن شان اجازه حضور در بازی های مقدماتی المپیک را نخواهند داشت. از این رو ورزش ما طی یک تصمیم اشتباه تیمی را روانه اینچئون کرد که نه آینده نگری در آن لحاظ شده بود و نه زور کسب مدال را داشت.

از این رو طی دو بازی ضعیف در ابتدا 4 گل از ویتنام دریافت کرد سپس با تساوی مقابل قرقیزستان از گردنه مسابقات حذف شد! یک ناکامی تاریخی که متاسفانه باعث ایجاد یاس در کاروان پر امید کشورمان شد. کاروانی که در آن تیراندازی و دوچرخه سواری و قایقرانی بر خلاف تصورات و هزینه های صورت پذیرفته طلا صید کردند اما فوتبال با ان همه حاشیه و سر و صدا تنها دو فاجعه را رقم زد؛ ابتدا حذف زودهنگام از بازی ها و سپس حرکت غیر اخلاقی یکی از اعضای تدارکات تیم فوتبال هنگام عکس انداختن با یکی از دختران کشور میزبان. دامنه این حرکت بدوی و متحجرانه به حدی وسیع بود که رسانه ها خبر دادند حدود یک میلیون سایت خارجی این خبر را پوشش دادند!

پول ورزش به صورت مونوپول در اختیار فوتبال قرار دارد، رسانه ها نود درصد حواس خود را به فوتبال معطوف می کنند اما بار به روی دوش دیگران است.

طلای کسب شده ما در تیراندازی و دوچرخه سواری این حقیقت را برای بار چندم به مدیران بالادستی ورزش ما ثابت کرد اگر عدالتی در تقسیم بودجه وجود داشته باشد، اگر رسانه ها تنها و تنها فوتبال و حواشی بی پایاینش را پوشش ندهند ان وقت تکرار نتایج گوانگجو و حضور در رتبه چهارم بازی های آسیایی رویا نیست.

فوتبال در اکثر کشورهای جهان با فاصله زیاد ورزش محبوب مردم است اما در اکثر کشورهای توسعه یافته هیچ مدیری پیدا نمی شود که حق سایر رشته ها را نادیده بگیرد و سهمش را به فوتبال بدهد. فوتبال مجاری منحصر به فرد خودش را برای کسب در آمد دارد از این رو لازم نیست بودجه تیراندازی را به ثلث برسانی تا قرارداد فوتبالیست سقف میلیارد را بشکافد. اما در کشور ما مدیران بالا دستی نمی توانند بنا به هر دلیلی حق فوتبال را بگیرند از این رو شروع به دست درازی به خزانه وزارت ورزش می‌کنند.

اگرچه در دولت یازدهم در بخش ورزش، وزیر شعارهایی داده دال بر گسترش عدالت بین همه ورزش ها، اما کماکان آنهایی که از دور دستی بر اتش دارند می بینند پول و رسانه در اختیار فوتبال است و وظیفه خطیر بالا نگه داشتن پرچم ایران در بازی های اسیایی و المپیک به روی دوش ورزشکارانی که یک صدم یک فوتبالیست درجه دو در سال درآمد ندارند.مقصر در این بین فوتبالیست ها نیستند.آنها هم تراز سلف خود در دیگر کشورهای جهان پول می گیرند بلکه مقصر مدیرانی هستند که بنا به هر دلیلی قادر نیستند، پول فوتبال را از مجاری خودش تامین کنند.

اگر فوتبال و فوتبالی ها چنین کنند آن وقت وزارت ورزش و جوانان بدون هیچ دغدغه ای قادر است دو و میدانی، تیراندازی، شنا، قایقرانی و سایر ورزش های مستعد برای کسب مدال را تقویت کند. اما هنوز حواس همه ما به این مستطیل سبز است.

تیرانداز ما که تیرش را انداخت،پرتاب گر ما که وزنه اش را پرتاب کرد، کشتی گیر ما که عرقش را ریخت و وزنه بردار ما پس از اینکه زیر 200 و اندی کیلو پولاد سخت جانفشانی کرد تا پرچم کشورش را بالا ببرد و یک طلا به سبد ورزش ما اضافه کند، پس از شنیدن سرود ملی و یک ساعت افتخار به بوته فراموشی سپرده می شود تا مجددا شاهد گسیل بودجه ورزش به چاه بی انتهای فوتبال باشیم.

رسانه ها هم در این بین مقصر اند،اگر دست کم نمی خواهند کمی از نوشته های خود را به منهای فوتبال اختصاص دهند دست کم فوتبال و مدیرانش را یاری کنند آنها هزینه های نجومی خود را از جاهایی مثل حق پخش و اسپانسر تامین کنند. مثل همه جای جهان. این کمترین رسالت هر رسانه ای است.

بخش ورزشی تبیان