اینترنت چمدانی

پروژه شبکه داخلی "اینترنت ملی" در ایران، که به منظور استفاده امن و راحت دستگاه‌های دولتی و حکومتی از اینترنت مطرح شده بود، واکنش هایی را در خارج از کشور به دنبال داشت که از آن جمله می توان به جنجال های رسانه ای و تلاش ها برای نشان دادن آن به عنوان یک پروژه بزرگ فیلترینگ، اشاره کرد. در ادامه نیز دولت آمریکا اعلام کرد که در حال راه اندازی پروژه‌ای تحت عناوینی چون "اینترنت چمدانی"، "اینترنت غیرقابل کشف"، "اینترنت سایه" و "اینترنت نامرئی" است تا با برپایی شبکه‌های مستقل اینترنتی و تلفن همراه در داخل کشورهای دیگر که به صورت پنهان از مرزهای کشورها عبور داده می‌شود با دفتر عملیاتی واقع در واشنگتن ارتباط ایجاد کرده و دست به یکسری عملیات روانی در راستای براندازی حکومت‌های کشورهای مخالف خود بزند. در همان زمان اعلام شد که قرار است این چمدان به صورت پنهان از مرزهای کشورها از جمله سه كشور ایران ‌ ‍ ، سوریه و لیبی عبور داده شود.

اما با وجود گذشت چندین سال از آغاز این طرح، هنوز هم نام "اینترنت چمدانی" و جزئیات آن برای بسیاری از افراد ناشناخته است.

اینترنت در سایه چگونه عمل می کند؟

اینترنت چمدانی الهام‌گرفته از یک شبکه وایرلس اتریشی است که با نصب آنتن‌های مخصوص WIFI روی پشت‌بام ‌ها کار می‌کند و چتر پوششی بی‌نظیری دارد.

روزنامه نیویورک تایمز نخستین روزنامه ای بود که از طرح آمریکا موسوم به اینترنت چمدانی پرده برداشت. طبق گزارش این روزنامه آمریکایی، دولت اوباما در حال هدایت تلاش های جهانی برای ایجاد یک اینترنت و شبکه تلفن همراه "درسایه" می باشد تا مخالفین در کشور های مختلف، بتوانند از آن استفاده کنند. این تلاش ها شامل پروژه های محرمانه ای است که در برگیرنده ایجاد شبکه تلفن در داخل یک کشور و هم چنین عملیات شبه جاسوسی است که در یکی از خیابان های واشنگتن، توسط گروهی جوان بازسازی می شود. این ها که بیشتر شبیه یک گروه موسیقی هستند، در حال کار گذاشتن وسایلی در یک چمدان هستند که نمونه ای از یک اینترنت چمدانی است.

در ادامه نیز "ساشا مینراث"، مسئول پروژه اینترنت چمدانی در گفت وگو با رادیو سازمان سیا جزئیات بیشتری را از این ابزار جاسوسی جدید آمریكا آشكار كرد.

وی گفت: "اینترنت چمدانی شبیه به یك چمدان معمولی است ولی با چمدان تفاوت فراوانی دارد. داخل آن یك لپ تاپ، یك آنتن كوچك بدون سیم، فلاش دیسك و چندین سی دی وجود دارد. با مجموعه این ابزارها می توان در هر نقطه ای یك شبكه اینترنت در سایه و مستقل برقرار كرد. به عنوان مثال در كشورهایی كه با وقوع بحران یا اعتراضات شاهراههای اینترنت را مسدود می كنند."

از سوی دیگر، دولت آمریکا نیز ادعا کرده است که اینترنت چمدانی با ویژگی هایی چون غیرقابل قطع بودن و غیرکنترل و نظارت بودن می تواند از هر مرزی عبور کرده و در اسرع وقت تبدیل به شبکه بی سیمی با پوشش منطقه نسبتا وسیعی شده و سپس به شبکه اینترنت وصل شود. بر این اساس این طرح می تواند شبکه های اینترنتی مستقل و جداگانه ای را در کشورهای دیگر برقرار کنند و به صورت پنهانی به این کشورها منتقل می شود.

تامین بودجه برای اینترنت چمدانی

به گفته طراح این پروژه، تامین مالی آن از آغاز بر عهده وزارت امور خارجه آمریکا بوده است. برای مثال در سال 2011 اعلام شد که وزارت خارجه و پنتاگون با صرف هزینه ای معادل حداقل 50 میلیون دلار، یک شبکه تلفن همراه مستقل را در افغانستان، ایجاد کرده اند که هدف از آن مقابله با توانایی طالبان در قطع ارتباطات رسمی دولت افغانستان بوده است. هم چنین بیان شد که تا پایان سال 2011 وزارت امور خارجه آمریکا حدود 70 میلیون دلار صرف این گونه فناوری ها می کند.

اهداف تعیین شده برای اینترنت چمدانی

از جمله اهدافی که برای این طرح عنوان شده است، تقویت جنگ سایبری در حوزه علمی و فناوری، بوده است.  آمریکایی‌ها تصور می‌کردند با تقویت اینترنت در جنگ سایبری بر ضد ایران، موفق می‌شوند در حوزه علمی و فناوری به ویژه موضوع هسته‌ای به اهداف خود دست یابند. دومین هدف آمریکایی‌ها امنیتی بوده است. از آن‌جایی که عناصر داخلی آمریکا با اینترنت تلفنی ردیابی شده، در کنترل اطلاعات و امنیت ایران قرار می‌گیرند، هر گونه اقدام‌ آن‌ها قبل از شکل‌گیری خنثی می‌‌شود.

در طرح اینترنت چمدانی تصور می شود که با تاسیس این شبکه می‌توان بدون ردیابی‌های اطلاعاتی با عوامل داخلی خود در ارتباط باشند و آن‌ها نیز به‌راحتی و بدون این که شناخته شوند، بتوانند برای آمریکا، جاسوسی کنند.  سومین هدف از راه اندازی پروژه اینترنت چمدانی، تهاجم فرهنگی بوده است و این که  امریکایی‌ها بتوانند از این طریق، دسترسی جوانان و نوجوانان را به شبکه‌های ضد اخلاقی و مستهجن آسان کنند.

آیا اینترنت چمدانی در رسیدن به اهداف خود موفق خواهد بود؟

مدیر عامل این پروژه در این رابطه اظهار کرده است که همواره راه ها و یا امكان هایی برای ردیابی و یافتن افراد وجود دارد. این فناوری نیز یك راه حل جادویی برای گریز از تعقیب و ردیابی افراد نیست ولی می توان گفت كه ردیابی افرادی كه از این فناوری استفاده می كنند بسیار دشوارتر از ردیابی روش های ارتباطی معمول است. ساشا مینراث در همان زمان، ضمن هشدار به كاربران برای عدم استفاده از این نرم افزار گفت: «توصیه من این است كه فعلا مردم برای دستیابی به این نرم افزار خود را به خطر نیاندازند. ما قرار است این نرم افزارها را در نقاط مختلف آمریكا به كار بسته و در عمل نقاط ضعف آن را بررسی كنیم. از دوستان هكر خود خواسته ایم كه این نرم افزار را هدف قرار داده و نقطه ضعف های ایمنی آن را بسنجند."

از سوی دیگر، ایران نیز اعلام کرد که راهکار های فنی مقابله با اینترنت چمدانی را در اختیار دارد. هم چنین پیش بینی شده است که با استفاده از شبکه ملی اطلاعات و نیز توسعه هر چه بیش تر محتوا های مثبت و سازنده در جمهوری اسلامی، شهروندان در آینده نیز نیازی به استفاده از شبکه هایی نظیر اینترنت چمدانی نداشته باشند.

حال یکی دو سالی است که دیگر از این طرح سخنی گفته نمی شود. با این حال صرف چنین بودجه هایی در قالب برنامه های جنگ نرم آمریکا علیه کشور ها و به ویژه علیه ایران، نشان دهنده اهداف بلند پروازانه دولت آمریکا در مقابله و جنگ نرم با کشور های اسلامی در منطقه و جهان است.

فرآوری: زهرا مجدی زاده

یخش ارتباطات تبیان

منابع: مهر/ همشهری آنلاین/ گرداب

مطالب مرتبط:

سرعت دانلود ایران آخر شد

اینترنت طبقاتی آمریکا !

اینترنت خوب از پایان 94

شبکه ملی اطلاعات به کجا رسید؟

ظرفیت پهنای باند اینترنت ایران در یک نگاه