خالکوبی های عجیب فوتبالیستها

روزی كه حجت السلام علیپور توسط محمد دادكان به بدنه مدیریت فوتبال اضافه شد كمتر كسی حدس می زد چند سال بعد یك موج بلند مبارزه با نا هنجاری ها به راه خواهد افتاد.

اواسط دهه هشتاد ،مهمترین دغدغه ای كه كمیته اخلاق فدراسیون فوتبال در مورد ظاهر فوتبالیست ها داشت مربوط به مدل مو و بعضا ریش آنها بود.احضار و توبیخ بازیكنانی مثل علیرضا اكبرپور، علی انصاریان و واحدی نیكبخت در این راستا صورت پذیرفت.علیپور با اهرم محرومیت تا حدود زیادی در كارش موفق بود.هر فوتبالیست نهایت یك هفته می توانست با مدل مو و ریش عجیبش در میادین ظاهر شود و پس از آن یك احضار به فدراسیون كفایت می كرد تا همه چیز تغییر كند.

اما كم كم كمیته اخلاق كه آن روزها اسامی دیگری را هم به یدك می كشید وارد مبارزه با فساد شد.هیچ وقت به صورت رسمی هیچ افشاگری ای در مورد تخلفات صورت پذیرفته رسانه ای نشد اما محرومیت هایی نصیب برخی ها شد.حنیف عمران زاده كه بازیكن پاس همدان بود با یك قرارداد جدید روانه استقلال شد اما فدراسیون فوتبال او را یك نیم فصل تمام محروم كرد.شایعات زیادی در مورد این محرومیت مطرح شد اما طرفین(عمران زاده و علیپور)ترجیح دادند هیچ چیز در این مورد نگویند.اما پای چند پرونده قضایی در دادسرای همدان در میان بود و سه شاكی خصوصی.كاظم اولیایی مدیرعامل وقت پاس همدان هم نقش بسزایی در این محرومیت داشت.گفته می شد او اطلاعات این پرونده ها را در اختیار فدراسیون فوتبال قرار داد چرا كه حنیف با پیشنهادش در مورد تمدید قرارداد با پاس مخالفت كرده بود.این محرومیت یك قدرت نمایی كامل از سوی حجت الاسلام علیپور بود.اهالی فوتبال تا آن روز تصور می كردند علیپور و كمیته مبارزه با تخلفات حرفه ای فوتبال تنها نقش امر به معروف و نهی از منكر دارند و سر و ته قضیه با یك اخطار ختم به خیر می شود.

اما علیپور با وجود همه مخالفت های گاه و بیگاه علی كفاشیان كارش را به جلو پیش می برد.محروم كردن (ف. كاف) های معروف از حضور در لیگ برتر یكی دیگر از این اقدامات بود.اما به مرور زمان و با توجه به گسترش فساد در بدنه فوتبال،دیگر مدل مو و ریش بازیكنان اولویت نخست نبود.

همین بی توجه ای به این موضوع و مهمتر از آن افراط اولیه، سبب شد یك معضل جدیدتر گریبان فوتبال را بگیرد.خالكوبی كه یك دهه قبل به صورت افراطی بین بسكتبالیست ها رایج بود بین فوتبالیست ها مد شد.

ارمغان سفر به خارج از كشور، مخصوصا كشورهای جنوب شرق آسیا،تتو هایی بود با اَشكال و ابعاد حیرت آور.به طوری كه یكی از فوتبالیست های شاخص چند سال قبل تمام كمر خود را به سان دفتر نقاشی پر از طرح كرده بود.بازیكنان جوان كه می دیدند حواس كمیته مبارزه با تخلفات حرفه ای فوتبال، به سمت و سوی دیگری است بدون هیچ دغدغه ای هر سال یك تتوی جدید به بدن شان اضافه كردند.عكاسان حاضر در تمرینات تیم ها، شكارچیان این خالكوبی ها بودند.

پوشاندن تتو در مسابقات رسمی

با این وجود مدیران باشگاه ها برای فرار از محروم شدن بازیكنان شان،هنگام امضای قرارداد از انها می خواستند در هنگام مسابقه به هر نحوی تتوی خود را پنهان كنند.پیام صادقیان كه تا لیگ دوازدهم در اصفهان بود و لباس ذوب آهن را می پوشید پس از عضویت در پرسپولیس همواره مجبور بود با یك تكه پارچه رنگی تتوی خود را پنهان كند.محسن فروزان گلر خمامی استقلال هم از مچ دست تا كتفش را بصورت یكدست تتو كرده است و همواره می بایست لباس آستین بلند بپوشد.پس از بازی با سایپا و در رختكن ورزشگاه ازادی وقتی او با آستین كوتاه به بیرون از رختكن آمد ناگهان متوجه شد یك عكاس در حال عكس گرفتن از دست پر نقش و نگار اوست از این رو به سمت آن عكاس رفت و از وی خواست این عكس ها را پاك كند.علت ترس او موج اخیر مبارزه با این ناهنجاری است

روزی كه بازیكنانی مثل انصاریان و نیكبخت توسط علیپور به فدراسیون احضار می شدند،كمتر كسی فكر می كرد با شل كردن سخت گیری ها، فوتبالیست ها جسارت بیشتری برای دیگر اقدامات پیدا كنند.اگر روالی كه فدراسیون آن روز اتخاذ كرده بود عاری از افراط و تفریط بود امروز قطعا تتو اینچنین بی محابا به جان فوتبالیست های ما نمی افتاد.

محمد زاده و اخطار جدی به بازیكنان

اینك كمیته اخلاق فدراسیون فوتبال مجددا بحث خالكوبی ها و كلا ظاهر فوتبالیست ها را مطرح كرده است اما مشخص نیست مشی آنها چگونه است؟آیا امكان پاك كردن این تتوها وجود دارد؟( بصورت علمی آری)ایا محرومیتی در این بین نصیب كسی می شود؟ تكلیف بازیكنان خارجی چیست؟ محمدزاده اعلام كرده آنها می خواهند این قانون را به صورت جامع اجرا كنند و هیچ فرقی بین بازیكنان داخلی و خارجی نیست.

اما تجربه پیشین می گوید اگر در این موج تازه به راه افتاده افراط صورت بگیرد قطعا هیچ پیشگیری ای حاصل نمی شود.

البته باید نگاه جامعه شناسی هم برای مبارزه با این معضل روانی لحاظ شود.مادامی كه تتو و كلا خالكوبی های عجیب، لباس ارزش بر تن داشته باشد سخت است ذهن جوان را از این كار منع كرد. فوتبالیست های ما برشی از جامعه هستند،تا جامعه در این بین دارای فرهنگ جامع و متحد نشود،تا فرق ارزش و ضد ارزش مشخص نشود نمی شود فوتبالیست ها را اصلاح كرد.نهایتا در هر بازی با كلی چسب و پارچه،نقاشی های خود را مستتر می كنند اما این معضل كماكان وبال گردن قشری از جامعه خواهد بود كه درست یا غلط به الگوی خیلی های دیگر مبدل شده است.

از این رو علاوه بر تهدید و ضرب و زور لازم است از اهرم های دیگری هم استفاده شود؛كار فرهنگی كردن تنها شعار دادن نیست. می بایست به نوعی این امر نكوهیده را به صورت ضد ارزش معرفی كرد تا نسل بعد از صادقیان ها و فروزان ها مسیر درست را انتخاب كنند.اگر تتو نماد ناهنجاری روانی شناخته شود قطعا نسل بعد بدن خود را به همین سادگی مبدل به دفتر نقاشی نمی كند.