شهر قم، آشیان آل عباست

ای آینه‌ی تقـوی، وی شاخه گل طوبی

هستی ز تو شـد زیبا یا حضرت معصومه

از جود و سخای تو، از لطف و عطای تو

قم گشته بسی احیا یا حضرت معصومه

شهر قم آشیان آل عباست

حــــرم دختــــر ولی خداست

جلـوه‌گاه تجلی حق اســـت

اشرف از طور وادی سیناست

عمـــه‌ی اطهــر امــام جواد

خواهــر طاهــر امام رضاست

رحمــت کـــردگار بـر حرمش

دائماً نازل از طــریق سماست

آن شب زمین هوای بهشتی دوباره داشت

آغـوش آســــمان به بغــــل ماه‌پاره داشت

چشـــمان ابر روی زمیـــن را گـــرفته بـــود

هر قطره با خودش سبدی پرستاره داشت

این بار حــق به دامن موســی عطا نمــــود

آن کوثـری که بال ملک گاهواره داشت

خاک بهشت بهر قدمگاه تو کم است

آغوش نجمه بود سرای رسیدنت

قلــب برادرت ز تب شــوق آب شـــد

در التــهاب ثانیــــه‌های رسیدنت

از آن زمان که خواهر سلطان ما شدی

بانو، شـــما ملیکه‌ی ایــران ما شدی

از آســـمان وجـــــود تو بر ما نزول کرد

تا کـــوثــــر دوبـــاره قــــرآن ما شدی

منت گذاشـــت بر ســر ما ناز مقدمت

وقتی که آمدی تو و مهمان ما شدی

با هـــر قـــدم به سینه ما جا گرفته‌ای

یعنی تــو صاحب دل ما جان ما شدی

بانی خیـــر و برکت این خطه گشته‌ای

وقتی نســـیم ســبز بیابان ما شدی

ولای حضرت معصومه راحت جانست

به چشم مردم آگاه روح ایمانست

کسی به دعوی ایمان خود بود صادق

که پیــــرو نبی و تابع امامان است

ای دختر عقل و خواهر دیـن

وی گوهـــر درج عــز و تمکین

عصمت شــده پایبند مویـت

ای علم و عمل مقیـــم کویت

ای میوه شاخســـار توحیــد

همشیره ماه و دخت خورشید

وی گــــوهـــر تاج آدمیــــت

فرخنـــده نگیــــن خاتمیـــــت