آفرین رامبد جوان، آفرین

در حاشیه حضور سه آزاده در برنامه «خندوانه»

رامبد جوان با ساخت برنامه «خندوانه» مدل جدیدی از تاک شو ارائه کرده. پیش از این ، نمونه چنین برنامه ای که مبتنی بر حضور عده ای تماشاگر و گفت و گوی فان با مهمانان با تکیه بر خنده است، نداشتیم. موارد خارجی هم اساس شان را به شکلی دیگر طراحی کرده اند و با «خندوانه» تفاوتی بنیادین دارند.

جوان برنامه اش را در هیاهوی جام جهانی فوتبال روی آنتن فرستاد اما این هیجان و هیاهو روی «خندوانه» سایه نینداخت و خیلی زود جای خود را باز کرد. ملاک انتخاب مهمانان در این برنامه چهره بودن است، اما گاهی شاهد حضور افراد نه چندان مطرح هم هستیم؛ کسانی که به واسطه حرفه شان جذابیت های لازم برای یک گفت و گوی متفاوت از جنس خندوانه دارند.

از همین رو یک شنبه شب جوان دست به اقدامی شایسته زد و به مناسبت 26 مرداد (آغاز بازگشت آزادگان به میهن) سه نفر از آزادگان را به «خندوانه» آورد و با آن ها به سیاق همیشگی برنامه گفت و گو کرد.

در نگاه اول شاید برخی بگویند ربط آزادگان با خنده و خندوانه چیست؟ احتمالا هم حق دارند. چهره ای که ما از این عزیزان دیده ایم عمدتا همراه با جدیت بوده و وجه دیگر آن ها در همین صلابت گم شده.

از آن سو زیاد دیده ایم کتاب هایی که محورشان شوخ طبعی های جبهه و دوران اسارت است؛ شنیده ایم که رزمندگانِ دوران دفاع مقدس و اسرای دربندِ رژیم بعث چگونه با اتکا به همین روحیات شوخ طبعانه در برابر دشمن مقاومت کرده اند. متاسفانه این وجه مهم در لابلای تعارفات ما ایرانی ها کمرنگ مانده.

بی تعارف بگوییم کدام فیلم و سریالی توانسته «بدرستی» تصویر واقعی از ملاحت رزمندگان ما نشان دهد؟ اسم این عزیزان که می آید چه تصویری در ذهن شما نقش می بندد؟ تصویر یک آدم عبوس؟ یک آدم آسمانی دست نیافتنی؟ بگذارید نام نبریم از فیلم هایی که رزمنده ما با خشم و فریاد و عصبیت دنبال حق دوست دوران جنگش است و شوخ طبعی اش در حد اس ام اس های نیمه دوم سال 80 تقلیل یافته و ....

در برنامه «خندوانه» آزاده عزیز، غلامرضا شیرالی به طور ضمنی پاسخ خوبی به این ابهام داد. جایی که گفت: « عبادت و جنگ ما جای خود بود و شوخ طبعی هم جای خود. دین ما دین خوش اخلاقی است و ... »

در برنامه اخیر «خندوانه» علاوه بر جناب شیرالی دو آزاده دوست داشتنی دیگر هم حضور داشتند؛ عبدالحسین جلالوند و عباس میرزایی. آن ها خیلی راحت جلوی جوان نشستند و مثل دیگر ستاره های پیشین برنامه پاسخ او را با مطایبه و خنده دادند.

این برنامه نشان داد که می توان در قالبی دیگر هم پای حرف بازمانده های جنگ نشست. می توان از دوران سخت گفت اما با زبانی طنز و شیرین. می توان خاطرات را بدون گریه و زاری و موسیقی های غمبار شنید...

البته که مرور هشت سال جنگ نابرابر و اتفاقاتی که بر سر مار رفت تلخ است و باید گاهی هم به همان تلخی بیان شود؛ اما نباید پتانسیل شیوه دیگرِ روایت گویی را نادیده گرفت. همان طور که جناب شیرالی به این مفهموم اشاره کرد و گفت تعمدتا خاطرات تلخ را به زبان طنز می گوید. او خوب می داند جامعه عبوس امروز به طراوت بیشتری نیاز دارد...

آفرین به خندوانه و مجری وقت شناسش که نشان داد می شود با آزادگان جور دیگر گپ و گفت داشت؛ برنامه اخیر نیم ساعت بیش از برنامه های عادی روی آنتن بود اما درنهایت نتیجه 90 دقیقه همصحبتی با آزادگان نه تنها خسته کننده نبود که تبدیل به یکی از جذاب ترین و پر خنده ترین «خندوانه» شد.

پس می شود آزادگان را جور دیگر دید ؛ واقعا می شود...

خاطرات شیرین از روزهای تلخ

منیژه خسروی

بخش فرهنگ پایداری تبیان

مطالب مرتبط:

وقتی همسر کی روش شک می کند!

کارنامه تلویزیون در ماه رمضان