صندلی شناور – جلسه ی چهارم
ساخت یک نمونه ی تمرینی
اهداف جلسه:
- آزمون مدل ساخته شده در آب
- بررسی امکان بهینه سازی محصول نهایی
زمان عملیاتی:
3 ساعت عملیات مفید + یک ربع در آب
وسایل لازم:
یونولیت فشرده – چسب یونولیت – سیم کروم – نیکل و منبع تغذیه ی آزمایشگاهی (یا دستگاه برش یونولیت) – لوازم التحریر و طراحی
روند کار
در این جلسه، بنا داریم خیلی ساده و سریع درباره ی ساخت یک نمونه صندلی شناور در اندازه ی واقعی با هم گفتگو کنیم و واقعا در اولین فرصت، آن را بسازیم.
در صورتی که بلوک یا قالب یونولیتی با حداکثر ابعاد معمول در بازار خریده و در اختیار داشته باشیم، یعنی مکعب مستطیلی به طول 2 متر، عرض 1 متر و ضخامت یا ارتفاع 0/5 متر، (که حجم آن چقدر می شود؟) به تنهایی می تواند 1 تن نیروی شناوری ایجاد کند (تقریبا با کم کردن وزن خودش) در حالی که خودش تنها 9 تا 17 و به طور متوسط 13 کیلوگرم بیشتر وزن ندارد. (البته در یونولیت های معمولی و غیر فشرده) و چه بهتر اگر بتوان به یونولیت فشرده و متراکم که البته کمی سنگین تر است (در حدود 25 تا 35 کیلوگرم بر متر مکعب)، دست یافت.
حال آنکه ما تنها حداکثر به حدود 1/10 این حجم و بلکه در مواردی تا 1/20 آن احتیاج داریم اما این مهم است که ما این حجم خام بزرگ اولیه را چگونه و به چه شکلی به شکل نهایی و راحت برای نشستن و تکیه دادن تبدیل کنیم، خصوصا با حفظ تعادل جانبی و طولی.
در ابتدا باید طرح ذهنی تان را روی کاغذی با مقیاس معلوم، پیاده کنید. از چند زاویه به آن نگاه کنید: (بالا، طرفین، روبرو و حتی کف و زیر آن)
اگر به ابعاد کلی پیرامونی، یونولیت (ترجیحا فشرده ی) یک تکه پیدا کردید که چه خوب! والا باید از کنار هم گذاشتن و چسباندن تکه های کوچک تر و نازک تر استفاده کنید.
شکل دادن انحناهای محدب بیرونی و کناره ها به مراتب آسان تر از درآوردن قوس های مقعر داخلی و محل نشستن و تکیه گاه فرد است.
البته برای یک پارچه و یک تکه ساختن حجم شناورتان، می توانید به این ترتیب عمل کنید:
در ابتدا با برداشتن تکه های اضافی و تراشیدن یونولیت با انواع ابزار مانند تیغه های اره یآهن ربا و یا حتی برش با سیم گرم در حال کشش و برای پرداخت نهایی هم می توانید باز با حرارت ملایم و پیوسته و یا با تماس سریع با اسفنج آغشته به حلال یونولیت مانند بنزین یا تینر (فوری نه روغنی) و بالاخره اگر جایی، بیش از آنچه انتظار داشتیم فرو رفت یا خالی شد با چسباندن تکه های نه چندان نازک و به کمک چسب یونولیتی که به هر دو سطح زده اید و پس از گذشت 5 دقیقه، مشکل حل خواهد شد.
البته تمرین های مستمر روی قطعات کوچک تر مدل و غیر اصلی مثلا به هنگام تنظیم طول، کشش ولتاژ سیم یونولیت بر، موجب افزایش کیفیت کار نهایی می شود. و اگر قرار است چند تکه یونولیت، مستقل از هم تراش خورده و به شکلی به هم متصل شوند مانند بازوهای تعادل جانبی و یا استوانه های عرضی مثلا زیر زانوها و یا پشت سر و کمر، باید به نحوه ی اتصال و نگهداری این قطعات از قبل خوب فکر کنید.
مثلا می توان از پارچه های مشمایی و برزنتی که دوخته می شوند و یونولیت ها درون آن قرار می گیرند استفاده کرد. و یا با ایجاد سوراخ ها و شکاف ها به نحوی که باقیمانده ی یونولیت، شست نشود از انواع طناب یا کلاف های آلومینیومی استفاده کرد.
در جلسات آینده ان شا الله همین تمرین برش، شکل دهی، اتصال و آب بندی را با جنس های دیگری نظیر لوله های پولیکا و چوب خواهیم داشت.
با توجه به اینکه خود بخود، محدودیت ها و تفاوت های هر کدام، باالطبع روی طراحی ما اثر گذاشته و اساسا ممکن است ایده ی جدیدی را ایجاد کنند.
بنا به تازگی کار و کمی سابقه و تجربه، عملا راهی جز ساخت، تست، آزمون و خطا و رفع عیوب و ایرادات صندلی های شناور مختلف موجود نیست.
اما آنچه مهم است ثبت دقیق مزایا و معایب، چه در حین ساخت و چه به هنگام بهره برداری و استفاده از آنهاست. سپس تشکیل جدولی و مقایسه ی این فاکتورها در هر صندلی با سایرین. مثلا: سهولت ساخت – قیمت – امکان جابجایی (پرتابل بودن) – تعادل – زیبایی ظاهری و.... حتی می توانید در یک نشست عصرانه یا صبحانه! برای استخراج فهرست عوامل مقایسه و امتیاز دهی با هم گپ بزنید و رفع خستگی کنید.
ذهن تان را از حالت بسته و تاثیر پذیر، خارج کنید. به چیزهایی فکر کنید که هنوز دیگران فکر نکرده اند و جرأت کنید چیزهایی را مطرح کنید که دیگران جرأت نمی کنند بگویند!
مثلا تا حالا به امکان اتصال دو یا چند تا صندلی شناور به همدیگر فکر کرده اید؟ یا به تاشو و جمع شو بودن آن، تا به هنگام حمل و نقل، هر چه کمتر، جا اشغال کند و... این ویژگی های منحصر به فرد است که کار شما را از سایر کارها ممتاز می کند.
اکنون که در نیمه ی راه هستیم، باید یکبار دیگر نگاهی به گذشته داشته باشیم و نگاهی هم به آینده. اگر فرصتی دست بدهد به یک استخر شنا برویم و بدنمان را به حالت آزاد در آب قرار دهیم (البته در قسمت کم عمق!)، سپس حجم های الگو و نمونه ای را زیر بخش های مناسب بدن بگذاریم و یا مثلا با دست ها و پاها، آنها را نگه داریم، و این حالت را و بهترین حالت راحت بدن را به خاطر بسپاریم تا پس از بازگشت به محل طراحی و ساخت (مثلا مدرسه) دوباره چشمانمان را ببندیم و حسابی تخیل کنیم، آن وقت با چشم ها و ذهن باز طرح تازه مان را ابتدا روی کاغذ و سپس مثلا با گچ یا گل رس مجسمه سازی، نمونه و ماکتی از آن را بسازیم...
این چرخه ی ساخت، طراحی دوباره، آزمایش عملی آن و مجددا تحول و بهبود در کار، پیوسته می تواند نتایج فوق العاده شگفت انگیزی داشته باشد.
ارزیابی:
هر چه دو بعد جدول مقایسه ی صندلی های شناور، سطر و ستون بیشتری داشته باشد، نشانه ی حجم کار فکری و عملی بیشتر شماست. تا ممکن است، مدل های مختلف صندلی بسازید (حتی با تفاوت های کم و به شکل ماکت و کوچک) و آنها را از جهات بیشتری با هم مقایسه کنید.
منابع بیشتر:
این بار به جای جستجوی کلمات اصلی صندلی شناور، بد نیست به دنبال جنس هایی باشید که از آن استفاده کرده اید. مثلا یونولیت را در گوگل، سرچ کنید و...
