تعریف حضرت علی (ع) از نماز
هنگامی که امام علی(ع) مشغول نماز می شدند گوشش نمی شنید و چشمش نمی دید و زمین و آسمان و همه چیز از خاطرش محو می شد و با تمام وجود توجه خود را به مبدا حقیقت معطوف می داشت. در موقع نماز بدنش در محراب بود اما روحش به سوی خدا ی رحمن در پرواز و به کلی از پیرامون خود غافل می گشت و چنان که خود فرمود به چپ و راست توجه نمی کرد و کسانی را که در طرف چپ و راستش بودند نمی شناخت.
اوّلین نماز حضرت علی (ع) در هفت سالگى
یكى از راویان حدیث و اصحاب امیرالمومنین ، امام علىّ علیه السلام حكایت كند:
روزى حضرت علی (ع) را در مسجد دیدم كه بر بالاى منبر نشسته است و در حالى كه مشغول صحبت و سخنرانى بود، تبسّمى نمود به طورى كه دندان هایش نمایان گشت ، و در ادامه سخنانش فرمو:من در سنین هفت سالگى ، با رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله در بیابان مشغول چوپانى بودیم ، چون موقع نماز شد، نماز را دو نفرى به جماعت خواندیم ، ابوطالب وارد شد و اظهار داشت : چه مى كنید؟
رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله در جواب چنین اظهار نمود: خداى سبحان را عبادت و پرستش مى كنیم ، تو هم اسلام بیاور و با ما نماز بخوان ؛ و خداوند متعال را پرستش نما.
سپس حضرت امیر علیه السلام در ادامه داستان افزود:خداوندا! من نمى شناسم بنده اى از امّت پیغمبرت را كه قبل از من ، همراه پیغمبرت نماز خوانده باشد، چون از سنّ هفت سالگى با او نماز خوانده ام .
و در روایتى دیگر وارد شده است كه امام علىّ علیه السلام فرمود: پیش از آن كه كسى با حضرت رسول نماز بخواند، من سه سال همراه آن حضرت نماز مى خواندم.
نماز در کلام امام علی (ع)
هیچ عملی نزد خداوند عزّوجلّ محبوب تر از نماز نیست؛ پس مبادا چیزی از کارهای دنیا شما را از گزاردن به هنگام نماز باز دارد؛ چرا که خداوند عزّوجلّ مردمانی را نکوهیده و فرموده است :
"آنان که از نمازهایشان غافلند" یعنی به اوقات نماز بها نمی دهند.
منبع : الخصال 2/621
لَو یَعلَمُ المُصَلّى ما یَغشاهُ مِنَ الرَّحمَةِ لَما رَفَعَ رَأسَهُ مِنَ السُّجودِ؛
اگر نمازگزار بداند تا چه حد مشمول رحمت الهى است هرگز سر خود را از سجده بر نخواهد داشت.
تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص 175 ، ح 3347
نظُر فیما تُصَلّى و َعَلى ما تُصَلّى اِن لَم یَكُن مِن وَجهِهِ و َحِلِّهِ فَلا قَبولَ؛
بنگر در چه (لباسى) و بر چه (چیزى) نماز مى گزارى، اگر از راه صحیح و حلالش نباشد، قبول نخواهد بود.
تحف العقول ص 174
لِکُلِّ شَیءٍ وَجهٌ وَ وَجهُ دینِکم الصَّلاةُ؛
هر چیز دارای سیماست، سیمای دین شما نماز است.
کافی، ج 3 ، ص 270 ، ح 16
الصَّلاةُ حِصنٌ مِن سَطَواتِ الشَّیطانِ؛
نماز قلعه و دژ محکمی است که نمازگزار را از حملات شیطان نگاه می دارد.
تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص 175 ، ح 3343
مَن صَلّی رَکعَتَینِ یَعلَمُ مایَقولُ فِیهما اِنصَرَفَ وَ لَیسَ بَینَه وَ بَینَ اللهِ - عَزَّ وَ جَلَّ - ذَنبٌ؛
هر کس دو رکعت نماز بخواند و بداند چه می گوید، از نماز فارغ می شود، درحالی که میان او و میان خدای عز و جل گناهی نیست.
مکارم الاخلاق ص 300
فراوری: زهرا فرآورده
بخش کودک و نوجوان تبیان
منابع: داستان های بحارالانوار - وبلاگ بهشتیان - آوینی
مطالب مرتبط:
